Η θάλασσα των… συναισθημάτων

Η διαδικασία γνωστή. Σορτσάκι πράσινο αντίντας χιλιοφορεμένο αλλά φρεσκοπλυμένο στο χέρι. Το ίδιο και η κοντομάνικη, χιλιοφορεμένη, μπλέ νάικ. Τα πράσινα, αντίντας παπούτσια σχεδόν λειωμένα. Ρουχισμός που μοιάζει εγκαταλελειμμένος από τον χρόνο και την χρήση. Βρίσκομαι με το πράσινο γιαμάχα στο επίσης εγκαταλελειμμένο πάρκινγκ του κολυμβητηρίου, της Αγυιάς.
Η ώρα στο ρολόι μου 9.17 ακριβώς. Ξεκινώ να τρέχω μέσα στο έλος. Κάθε στροφή σχεδόν δύο χιλιόμετρα. Είναι μήνας Μάης. Η θερμοκρασία είναι σίγουρα είκοσι βαθμοί.

Πρώτη στροφή
Μπροστά μου τρέχει μια παρέα από δυο πιτσιρικάδες. Δεν «ανοίγω» γιατί έχω μπροστά μου δέκα χιλιόμετρα. Πόσο θα ‘θελα να’ μουν ο τρίτος της παρέας και να μιλάγαμε για τις «καψούρες» μας. Αρχίζω να ιδρώνω. Παρατηρώ στο τελείωμα της πρώτης στροφής στα δεξιά μου την θάλασσα- λάδι, να με προσκαλεί ήδη να μπω μέσα της. Τελικά μια από τις μεγαλύτερες καψούρες μου είναι η θάλασσα. Συνεχίζω να την θέλω όσο την ήθελα από πιτσιρικάς. Και αυτή πάντα εκεί να με προκαλεί και να με προσκαλεί να την απολαύσω.

Δεύτερη στροφή
Προσπερνώ τους δυο πιτσιρικάδες. Πάνε αρκετά γρήγορα. Ίσως με προσπεράσουν σύντομα. Σφίγγω τα δόντια και «ανοίγω», για να απομακρυνθώ περισσότερο. Τους ακούω να μιλάνε για βίντεογκειμς. Όλο το βράδυ έπαιζαν στο διαδίκτυο. Ολοκληρώνω ήδη τέσσερα χιλιόμετρα και αρχίζω να διψάω. Και βέβαια η «καψούρα» μου, η θάλασσα εκεί να με προκαλεί να την «πιω», να την «γλεντήσω».

Τρίτη στροφή
Οι πιτσιρικάδες ήδη από την προηγούμενη στροφή σταμάτησαν. Κάνουν διατατικές στο σημείο που είναι τα όργανα γυμναστικής. Τους προσπερνώ και εσωτερικά τους αποχαιρετώ. Βρίσκομαι ολομόναχος μέσα στο καταπράσινο από καλάμια έλος. Μυρίζω τους ανοιξιάτικους ανθούς και το πρώτο ισχυρό κύμα κατεχολαμίνης μου δημιουργεί το πρώτο κύμα ευφορίας. Ολοκληρώνοντας έξι χιλιόμετρα θυμάμαι την ανιδιοτελή αγάπη της. Πάντα με αγκάλιαζε, πάντα με φίλαγε σε όλο μου το σώμα και πάντα με δεχόταν όπως και να ήμουν. Και πάντα με καθάριζε. Όχι μόνον εξωτερικά αλλά κυρίως εσωτερικά.

Τέταρτη στροφή
Πάντα σε αυτήν την στροφή σκέφτομαι πως έχω τόσο κουραστεί που μετά το τέλος της θα σταματήσω. Συνεχίζω να τρέχω μόνος. Ο ιδρώτας τρέχει «ποτάμι». Χαίρομαι. Τα παπούτσια μου είναι κάτασπρα από την σκόνη της διαδρομής. Ολοκληρώνω το όγδοο χιλιόμετρο.
-Έλα, μέσα μου, με προκαλεί με την γαλάζια ήρεμη ομορφιά της.
-Άλλη μια στροφή ακόμη και αφού γδυθώ από τα χιλιοφορεμένα μου θα μπω μέσα σου, της απαντώ μέσα όμως σε σιωπή.

Πέμπτη στροφή
Δεν τρέχω. Πετώ. Γνωρίζω πως ολοκληρώνοντας το δέκατο χιλιόμετρο θα αφήσω όλη την κούραση να μου την «πάρει» η θάλασσα. Μετράω, κοιτάζοντας το ρολόι μου, το κάθε λεπτό που περνά. Βρίσκομαι στον τερματισμό. Η ώρα 10.15 ακριβώς.
Περπατώ, κάνοντας παράλληλα διατατικές ασκήσεις για τα πόδια μου. Τα χτυπώ στο τσιμέντο του πάρκινγκ και σύννεφα σκόνης ξεπηδούν από τα κάτασπρα – πράσινα αντίντας μου. Βγάζω την ιδρωμένη μου κοντομάνικη και την απλώνω στις ζεστές από τον ήλιο πέτρες της παραλίας. Το σορτσάκι απλώνεται δίπλα.
Βουτάω και το πρώτο συναίσθημα είναι πληρότητα. Αφήνομαι με κλειστά μάτια στα χάδια της και στα φιλιά της. Μου αγκαλιάζει το γυμνό μου ιδρωμένο μα γυμνασμένο σώμα. Με δροσίζει, με ξεκουράζει. Είναι όλη δικιά μου. Και εγώ σταγόνα γίνομαι ένα μαζί της.

Αφιερωμένο σε έναν φίλο με τον οποίο μοιραζόμαστε την ίδια «καψούρα» για τη θάλασσα και με τον οποίο σύντομα θα πιούμε τα ουζάκια μας απολαμβάνοντας την.