Κάτι µαγικά Χριστούγεννα…

Τους είχε υποσχεθεί από πέρυσι κιόλας πως τα φετινά Χριστούγεννα θα τα περνούσαν στο εξοχικό. Σαν κόρη οφθαλµού φύλαγε αυτή την άδεια όλη τη χρονιά και τελικά κατάφερε να την πάρει εκείνη την πολυπόθητη εβδοµάδα. Οι τρεις θησαυροί της ζωής του, ο µεγάλος γιος, η µόλις 5 χρονών κορούλα του και η γυναίκα του, είχαν πετάξει από την χαρά τους. Οι προετοιµασίες ξεκίνησαν πυρετωδώς για τα πιο όµορφα και µαγικά Χριστούγεννα που επρόκειτο να ζήσουν…

Το εξοχικό, µία ξύλινη πολυτελή για τα σηµερινά δεδοµένα κατοικία, ήταν προίκα του πατέρα του. Το τελειοποίησε µε δικές του γνώσεις και κόπο, δεν σπούδαζε άδικα τόσα χρόνια στο Μετσόβιο. Χτισµένο αρκετά πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, αγνάντευες τον ορίζοντα και χανόσουν. Αποµονωµένο από κάθε λογής φασαρία, καυσαέριο και κόσµο ήταν ακριβώς ό,τι χρειάζοταν για να ηρεµήσει από την πίεση και το άγχος της καθηµερινότητας. Επιπλέον τα παιδιά θα ξέφευγαν από τους τέσσερις τοίχους του διαµερίσµατος, θα ένιωθαν το κρύο του βουνού στα µαγουλάκια τους, θα απολάµβαναν το χιόνι… Ναι, για κάποιο λόγο ήταν σίγουρος ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα έµεναν αξέχαστα στον καθέναν τους!

Μπήκε µέσα κρατώντας δυο µεγάλα κούτσουρα στα χέρια του και τουρτουρίζοντας από το κρύο τα έριξε στο τζάκι για να κρατήσει η φωτιά. Όταν σήκωσε το κεφάλι του είδε τις τέσσερις µεγάλες µπότες να περιµένουν άδειες τον Άγιο-Βασίλη. Κοίταξε τη γυναίκα του κλεφτά και το ίδιο συνωµοτικά του χαµογέλασε και αυτή.

Τρείς µέρες ήδη εκεί και όλα έµοιαζαν διαφορετικά! Όλο το σπίτι απέκτησε µια χριστουγεννιάτικη διάθεση. Το έλατο είχε στολιστεί την προηγούµενη, µε πολύχρωµες µπαλίτσες και λαµπάκια. Η φάτνη βρισκόταν στην θέση της, µε τον Αλέξανδρο να αφηγείται στη Νεφέλη την ιστορία της Γέννησης του Χριστού. Τώρα, παραµονές Χριστουγέννων απορροφηµένα στο παιχνίδι τους, τα άφησε να απολαµβάνουν την ζεστασιά του σαλονιού. Στην κουζίνα η γυναίκα της ζωής του, ετοίµαζε ένα µικρό βραδινό. Την αγκάλιασε σφιχτά και της έδωσε ένα φιλί. «Θέλω πάντα να σε βλέπω έτσι χαµογελαστή και ευτυχισµένη», της ψιθύρισε γλυκά στο αυτί και εκείνη ένιωσε να έχει όλο τον κόσµο αγκαλιά.

«Λοιπόν πότε θα γεµίσουµε τις κάλτσες;», συνέχισε χαµογελώντας πονηρά.

«Α, όχι έµεις αγάπη µου, είναι δουλειά του Άγιου Βασίλη αυτό», απάντησε όλο νάζι. «Να δες! Έχω ετοιµάσει και µία πιατέλα µε γλυκά και κουλουράκια για όταν έρθει. Έξω έχει παγωνιά,θα πρέπει να φέρουµε και άλλα ξύλα να αντέξει η φωτιά».

Χαµογέλασε και χάθηκε στα µάτια της. Ναι, αυτή τη γυναίκα την λάτρευε όσο τίποτα στον πλανήτη. Λίγη ώρα αργότερα, όλη η οικογένεια µπροστά από το τζάκι άκουγε ένα παραµυθάκι µε την τόσο γλυκιά φωνή της. Τα µικρά είχαν σχεδόν αποκοιµηθεί αλλά και αυτός δεν θα αργούσε ακόµη. Τα πήρε αγκαλιά και τα έβαλε στα κρεβατάκια τους. Μέχρι να επιστρέψει, τον βρήκε αγκαλιά µε την γυάλινη χιονόµπαλα να έχει αποκοιµηθεί. Τον χάζεψε για λίγο, ύστερα πήγε κοντά του και ακούµπησε τα χείλη της στα δικά του.

«Αγάπη µου, πάω να κάνω ένα µπανάκι, έλα να κοιµηθούµε»

Κούνησε µόνο το κεφάλι του συµφωνώντας. Το µυαλό του ήθελε να σηκωθεί, αλλά το κορµί του δεν ακολουθούσε. Μέσα στον ύπνο του κάποια στιγµή, άκουσε µικρούς θορύβους σαν βήµατα στο παρκέ. Τρόµαξε και πετάχτηκε… Είδε µπροστά του έναν µεγαλόσωµο άνδρα, µε κατάλευκη γενειάδα, ντυµένο µε κόκκινη γούνα που κατά περιοχές φιλοξενούσε πάνω της άσπρες νιφάδες χιονιού! ∆υο τεράστια υφασµάτινα «τσουβάλια» έτοιµα να εκραγούν από το πολύ περιεχόµενο ήταν ακουµπισµένα δίπλα στο τζάκι. ∆εν πίστευε στα µάτια του! Τα έτριβε και τα ξαναέτριβε για να ξυπνήσει! Τον πλησίασε και τον άγγιξε για να δεί αν ήταν αληθινός. Τον περιεργάστηκε και µόνο όταν τράβηξε την γενειάδα του ο µεγαλόσωµος άνδρας παραπονέθηκε όσο πιο χαµηλόφωνα µπορούσε.

«Άαααουουου… Εγώ είµαι επιτέλους! Ο Άγιος Βασίλης! Μα καλά γιατί σας είναι τόσο δύσκολο σε εσάς τους µεγάλους να πιστέψετε ότι υπάρχω;»

«Μα πώς είναι δυνατόν; Εσύ… Εσύ… δεν υπάρχεις… Κάθε χρόνο η γυναίκα µου γεµίζει τις κάλτσες µε σοκολατάκια και δώρα… Μα πώς γίνεται… ∆εν καταλαβαίνω… ∆εν µπορεί… Όνειρο βλέπω…»

«Αλήθεια; Την έχεις δει ποτέ µε τα µάτια σου να γεµίζει τις κάλτσες µε γλυκάκια; Η µήπως όταν ξυπνάς το πρωί και εσύ και τα αγγελουδάκια σου τα βλέπετε όλα έτοιµα;» Ο Άγιος Βασίλης το διασκέδαζε!

«∆εν µπορεί να είσαι αληθινός, δεν γίνεται…», έλεγε και ξαναέλεγε και συνέχιζε να τον αγγίζει προσπαθώντας να βρεί ένα σηµείο πάνω του ψεύτικο. «Η µαµά µου, µου είπε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης όταν ήµουν 10 χρονών! Μην µου λες ότι είσαι αληθινός!»

«Χµ, ναι αυτά τα λάθη κάνουν συνέχεια οι γονείς και χαλάνε τη µαγεία των Χριστουγέννων! Έλα λοιπόν µαζί µου να σου αποδείξω πόσο αληθινός είµαι!»

Πήρε το µπουφάν του και το κασκόλ του και τον ακολούθησε σαστισµένος. Έξω από το σπίτι περίµενε υποµονετικά ένα µεγάλο έλκηθρο µε έξι ελαφάκια. Έµεινε µε ανοιχτό το στόµα!

«Έλα λοιπόν, πάµε µαζί µία βόλτα!»

Ανέβηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα και σε λίγα δευτερόλεπτα πετούσαν στον ουρανό! Η θέα από εκεί ψηλά ήταν αφοπλιστική!

«Έχω ξεκινήσει από πολύ νωρίς σήµερα! Να κοίτα εδώ σ’αυτόν τον µαγικό χάρτη πόσα σπίτια έχω ακόµη να επισκεφθώ», του είπε και του έδωσε ένα µεγάλο κοµµάτι πάπυρο.

«Πρόσεχε µην σου φύγει µε τον αέρα γιατί χαθήκαµε! Η κόκκινη γραµµή είναι αυτή που πρέπει να ακολουθήσω. Τα σπιτάκια απεικονίζονται µε µια πράσινη µπότα, τουλάχιστον για φέτος, του χρόνου θα εφεύρω κάτι άλλο! Όταν την γεµίσω µε δώρα γίνεται κόκκινη και έτσι ξέρω σε πόσα σπίτια έχω ακόµη να πάω. Θέλεις να γίνεις ο βοηθός µου για φέτος και να κάνουµε µαζί αυτή την όµορφη περιοδεία; Ίσως έτσι πειστείς περισσότερο ότι είµαι αληθινός! Τι λες λοιπόν;»

Ήταν τόσο σαστισµένος που δεν µπορούσε να αρθρώσει λέξη! Κούνησε µόνο καταφατικά το κεφάλι του και το οµορφότερο ταξίδι στη ζωή του µόλις είχε ξεκινήσει. Γύρισαν σχεδόν όλο τον κόσµο!

Σχεδόν ξηµερώµατα, ύστερα από µία πραγµατικά µαγική νύχτα το έλκηθρο µε τα ταλαιπωρηµένα ελαφάκια προσγειώθηκε έξω από το ξύλινο εξοχικό. Αγκάλιασε τον Άϊ-Βασίλη τόσο σφιχτά σαν να ήταν παιδί!

«Σ’ ευχαριστώ για αυτή την όµορφη εµπειρία! Πόσο λάθος έκανα που πίστευα ότι δεν υπάρχεις…»

«Εγώ σ’ ευχαριστώ για την πολύτιµη βοήθειά σου! Να θυµάσαι: Ό,τι δεν µπορείς να δεις ή να αγγίξεις δεν σηµαίνει ότι δεν υπάρχει. Είµαι η αγάπη, είµαι η µαγεία, είµαι η ελπίδα και η χαρά! Υπήρχα, υπάρχω και πάντα θα υπάρχω! Καλά Χριστούγεννα!»

Με αυτά τα λόγια εξαφανίστηκε ψηλά στον ουρανό, ρίχνοντας πάνω από το ξύλινο σπιτάκι µια χούφτα αστερόσκονη…

Όταν ξύπνησε, όλη η οικογένεια τον περίµενε στο αναµµένο τζάκι. Είδε τις µπότες γεµάτες και φουσκωµένες και χαµογέλασε πλατιά. Καληµέρισε τη γυναίκα του µε ένα τρυφερό φιλί και εκείνη ανταποδίδοντας του ψιθύρισε:

«Μα πότε σηκώθηκες και γέµισες τις µποτούλες των µικρών;»

«∆εν τις γέµισα εγώ µωρό µου… Είναι δουλειά του Άγιου Βασίλη αυτό!»

Τον κοίταξε βαθιά στα µάτια του, που λαµπύριζαν σαν µικρού παιδιού…

«Καλά Χριστούγεννα αγάπη µου…»