Καλωσόρισμα στα πρωτοβρόχια

Με το Φθινόπωρο είχα πάντοτε ένα θέμα, μια μεγάλη δυσκολία. Μου έκοβε τις ωραιότατες διακοπές μου για να ξεκινήσουν τα σχολεία. Όχι ότι δεν ήμουν καλή μαθήτρια, με το ίδιο το σχολείο είχα πρόβλημα. Στην πορεία προστέθηκε η εξεταστική του Σεπτεμβρίου και μετά φυσικά η δουλειά κι εκείνο το σπαστικό «Καλό Χειμώνα» στις 16 Αυγούστου, όταν όλοι δηλαδή επέστρεφαν από τις άδειες. Στην πορεία προστέθηκαν σοβαρά προσωπικά γεγονότα, που απλά έκαναν τις προηγούμενες γκρίνιες μου να μοιάζουν γελοίες και μου έδωσαν πραγματικούς λόγους για να περιμένω πώς και πώς να περάσουν οι μήνες του Φθινοπώρου.

Εκείνο όμως που λατρεύω στο Φθινόπωρο είναι τα πρωτοβρόχια… Σε ποιον δεν αρέσει η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, η ευωδία της διψασμένης γης… Το Καλοκαίρι ευδοκιμούν κάποια από τα πιο μυρωδάτα άνθη, όπως είναι τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα, τα οποία απλά μοσχοβολούν ακόμα περισσότερο όταν καλωσορίζουν τις πρώτες φθινοπωρινές στάλες. Ακριβώς αυτή η μυρωδιά μου υπενθυμίζει ότι το καλοκαίρι σιγά-σιγά τελειώνει…

Σαν παιδί της πόλης, όπου βροχή σήμαινε συνήθως κλειδαμπάρωμα στο σπίτι, η μετακόμιση στο χωριό υπήρξε πραγματική αποκάλυψη στα φαινόμενα της φύσης. Εκεί η βροχή με έβρισκε συνήθως έξω με άλλα παιδιά, να τρέχουμε σε υπόστεγα ή στο πρώτο κοντινό σπίτι ή στο καφενείο του χωριού. Λαχανιασμένα, με κόκκινα μάγουλα, με πνευμόνια γεμάτα δροσερό αέρα και βρεγμένα ως το κόκκαλο, αλλά σίγουρα χαρούμενα. Και όταν η βροχή σταματούσε βγαίναμε και ψάχναμε για ουράνια τόξα. Κι εκεί που κοιτούσαμε τον ουρανό, όλο και κάποιο σμήνος από άγρια πουλιά θα πετυχαίναμε να μεταναστεύει, κι απλά χαζεύαμε εκστασιασμένα τις ασημί ανταύγειες των φτερών τους.

Καθώς μεγάλωνα, επιδίωκα η βροχή να με βρίσκει ή στο δρόμο κάνοντας περίπατο, μιμούμενη τον Frank Sinatra, ή σε κάποιο καφέ με θέα το μέτωπο της καταιγίδας. Η Πάτρα με ενθουσίασε με τα στεγασμένα πεζοδρόμια της. Μια πόλη φτιαγμένη ακριβώς για βροχή. Μια πόλη που έχει τον δικό της καιρό. Πάντα λέω αστειευόμενη, αλλά έχοντας μια δόση αλήθειας, ότι στην Μαιζώνος μπορεί να βρέχει και στην Κορίνθου να έχει ήλιο! Και φυσικά έχω αποκτήσει τα στέκια μου, για να παρακολουθώ την βροχή να έρχεται. Είτε σε κάποιο καφέ είτε απλά μέσα στο αυτοκίνητο. Το αγαπημένο μου στέκι είναι η παραλία του Ρίου. Συνδυάζει τη θέα προς όλα τα μέτωπα, με αγαπημένο μου φυσικά αυτό που έρχεται από τη θάλασσα ή απέναντι από την Παλιοβούνα. Το έξτρα δώρο είναι ότι η γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου με τα αλεξικέραυνα μαζεύει πλήθος κεραυνών, προσφέροντας ένα φαντασμαγορικό θέαμα.

Δεν χρησιμοποιώ ομπρέλα. Όσο έχω μπουφάν με κουκούλα είμαι ευχαριστημένη. Βάζω τα χέρια στις τσέπες και περπατώ με τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση. Καλωσορίζω μόνο τη βροχή, όχι το Φθινόπωρο.