Κατεχολαμίνες ή τετραϋδροκανναβινόλες;

Η ώρα είναι 8:40, το πρωί μιας καθημερινής μέρας στα προάστια μιας μεγαλούπολης κάπου στην βόρεια Ευρώπη. Είναι τέλη Απρίλη, αλλά η πρωινή θερμοκρασία έχει κολλήσει στους 2 βαθμούς Κελσίου. Ο ουρανός δεν κλαίει, αλλά η εμφάνισή του με κάνει εμένα να κλαίω.

Δένω τα κορδόνια από τα μισολειωμένα adidas μου και χώνω στην τσέπη της πάνω φόρμας μου χαρτομάντιλο για τις βλέννες που θα προκύψουν εξαιτίας της υγρής πρωινής χαμηλής θερμοκρασίας. Βγαίνω από την πόρτα του κήπου που την αφήνω ανοιχτή. Δεν μπορώ να ανεχτώ να πάρω κλειδιά και να με χτυπούν συνέχεια κατά την διάρκεια των εννιά χιλιομέτρων. Με εκνευρίζει αφάνταστα ο συνεχής, χωρίς διακοπές ήχος τους και το χτύπημά τους πάνω στο πόδι μου.

Ένα χιλιόμετρο πριν ολοκληρώσω το μισό της διαδρομής και τον ξαναβλέπω. Κάθεται μονάχος του, όπως κάθε φορά. Δίπλα του δυο άδεια μπουκάλια μπύρας. Καπνίζει, πίνει ένα τσιγάρο. Κάθε φορά, τέτοια ώρα πίνει το τσιγάρο του, αφού έχει ήδη πιει τις μπύρες. Καθώς τον προσπερνώ νιώθω τις σφίξεις μου πάνω από 120 το λεπτό. Έχω ιδρώσει και έχω ήδη συμπληρώσει τα πρώτα είκοσι λεπτά. Τον χαιρετώ, κουνώντας το κεφάλι μου και λέγοντας του παράλληλα hallo. Ανταποκρίνεται ευχάριστα στον χαιρετισμό μου. Έχω την αίσθηση, για πρώτη φορά, ότι αν σταμάταγα θα μπορούσαμε να πιάναμε και την κουβέντα. Δεν σταματώ βέβαια, εγκληματικό για έναν εμμονικό δρομέα. Συνεχίζω. Η μυρωδιά του χόρτου μου τσιγκλίζει τα ρουθούνια. Κοιτάζω το ρολόι μου. Τρέχω ήδη 22 λεπτά. Χάνομαι στις σκέψεις μου. Άλλα τόσα για την επιστροφή. Μα τι κάνω; Κάθε φορά η ίδια διαδρομή, τα ίδια χιλιόμετρα.

Εσωτερική ανησυχία με διαπερνά, ξαφνικά έτσι, σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Σκέψεις μπερδεμένες, άτακτες, άναρχες πλημμυρίζουν τον νου μου. Αδυνατώ να τις ελέγξω. Πόσο θα΄θελα να ‘μουν και ‘γω σε ένα παγκάκι και ευτυχισμένος, ανέμελος να πίνω το τσιγαράκι μου. Έναν καλό μπάφο από αυτά τα καινούργια υβριδικά φυτά, τα φτιαγμένα στο εργαστήριο από μεταλλαγμένους σπόρους. Να καπνίσω, να πιω ένα και να μαστουριάσω. Να μαστουριάσω και να μαι για λίγο, για κάποιο χρόνο ντάγκλα και να μην νιώθω καμιά εμμονή, κανέναν φόβο, καμιά αμφιβολία. Οι σκέψεις να μην έχουν χώρο στον νου μου. Να κάθομαι και να νιώθω χαλαρά απέναντι σε όλα αυτά που από μικρό παιδί με τυραννούσαν και συνεχίζουν να με ταλαιπωρούν. Αλλά ακόμη και μια πρέζα κόκα θα ρούφαγα. Έτσι να νιώσω λίγο σαν πιλότος. Να «ανοίξει», το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και να πετάξω. Να αρχίζω να καταλαβαίνω, να νιώθω τον κάθε άνθρωπο. Να γίνω για λίγο «χάι», να νιώσω και ‘γω αθάνατος. Παραισθησιογόνο κάτω από την γλώσσα μου να βάλω και για τρεις ημέρες ξάγρυπνος και γεμάτος ενέργεια να βιώσω τον παράδεισο στην γη. Παύση σκέψεων.

Ξαφνικά γειώνομαι. Με επαναφέρει στην πραγματικότητα το επιθετικό γάβγισμα ενός μικρόσωμου σκύλου. Με ξυπνά από την «μαστούρα». Πού βρίσκομαι; Τι κάνω; Α, ναι, τρέχω. Έχω ήδη ολοκληρώσει το μισό μέρος της διαδρομής μου και γυρνώ πίσω. Περιέργως νιώθω αγαλλίαση. Το σώμα άνετα καταπίνει τα χιλιόμετρα. Δεν νιώθω καμία ένταση, ή μυική δυσκολία. «Η μηχανή ζεστάθηκε και ρολάρει».

Κάποτε διάβασα σε ένα επιστημονικό περιοδικό ψυχιατρικής στο διαδίκτυο ότι κάθε ανθρώπινος οργανισμός μετά από 20-30 λεπτά αερόβιας άσκησης εκκρίνει από την υπόφυση του εγκεφάλου του κατεχολαμίνες, ντοπαμίνες και ενδορφίνες μαζί με σερετονίνη. Και αυτές οι ορμόνες είναι που δημιουργούν στους αθλητές, αλλά και στους ανθρώπους γενικότερα το αίσθημα της ευχαρίστησης, της ευτυχίας. Την επανάληψη αυτής της ευχαρίστησης επιδιώκω και εγώ με το τρέξιμο.

Αναρωτιέμαι ο φίλος στο παγκάκι, τι να κάνει τώρα; Η αλήθεια είναι ότι πάντα μόνος του πίνει. Πόσο θα΄θελα να σταματήσω να τα πούμε. Δεν θέλω να τον κρίνω. Δεν έχω την ανάγκη να του πω τίποτα σημαντικό. Έτσι απλά να τα πούμε. Όχι όμως να τα πιούμε. Αποφασίζω να σταματήσω. Να του μιλήσω. Τον βλέπω. Έχει σηκωθεί από το παγκάκι. Δεν καπνίζει. Δεν πίνει. Μιλά στο κινητό του. Δεν σταματώ. Τον ακούω να λέει.

– Θα θελα πολύ να ξαναγυρίσεις σπίτι…
– ……………………………………………………
– Και εγώ σε αγαπώ, πολύ σε αγαπώ…, μου λείπεις.

Γυρνώ το κεφάλι μου στην μεριά από την οποία ακούστηκε η φωνή του. Δεν φαίνεται μαστουρωμένος, ούτε μεθυσμένος. Το πρόσωπό του έχει μια βαθιά ανθρώπινη χαρά. Ναι, είναι χαρούμενος γιατί δεν είναι μόνος. Δεν είναι μόνος γιατί έχει κάποιον/α, που αγαπά.

Σταματώ τις σκέψεις και αυξάνω το «τέμπο» μου. Οι σφίξεις μου «ανεβαίνουν» γλυκά. Παρατηρώ τα πόδια μου, τα παπούτσια πως «τρώνε» τα τελευταία χιλιόμετρα. Νιώθω στιγμές σαν να ίπταμαι, σαν να μην πατώ στο έδαφος. Οι κατεχολαμίνες μου, μαζί με την σερετονίνη γιά ακόμη μιά φορά «κάνανε την δουλειά τους».

Σταματώ και περπατώ τα τελευταία μέτρα. Παίρνω βαθιές ανάσες και ξεφυσώ το διοξείδιο. Νιώθω σαν να έζησα ένα μικρό όνειρο, χωρίς να χρειαστεί να κοιμηθώ, ή να πιω. Άλλη μια μέρα, άλλη μια διαδρομή, άλλος ένας μικρός άθλος.