Με τα πόδια κρεμασμένα στο μπαλκόνι της πόλης

Αποκαμωμένος από την κούραση της ημέρας βγαίνω για μια απογευματινή βόλτα στην Πάτρα. Αφήνω στην άκρη του μυαλού μου τις «εργασιακές» σκέψεις και επιχειρώ να καθαρίσω το μυαλό μου με ένα θεραπευτικό, αγχολυτικό περίπατο. Τα βήματά μου μόνα τους με βγάζουν προς την Άνω Πόλη. Ένα από τα αγαπημένα μου καταφύγια. Περνώ έξω από τον Παντοκράτορα και ανηφορίζω προς το Παλιό Νοσοκομείο. Όμορφη ησυχία με μυρωδιές από λουλούδια.

Σαν υπνωτισμένος κατευθύνομαι σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μπαλκόνια της πόλης, στις σκάλες της Αγίου Νικολάου, από την επάνω πλευρά. Κάθομαι, με τα πόδια μου να κρέμονται, στο διπλανό πλάτωμα, σαν πεζούλι φτιαγμένο για να ξαποσταίνουν αυτοί που αποφάσισαν να ανεβούν μονομιάς όλα τα σκαλάκια μέχρι επάνω.

Σουρουπώνει… Χαζεύω με βλέμμα απλανές την Κάτω Πόλη, τη σύγχρονη, τους πεζούς, τα αυτοκίνητα, φωτάκια που τρέχουν και κινούνται αριστερά-δεξιά με βιασύνη, λες και παίζουν σε ένα υπερμέγεθες Pac Man. Αποχαιρετώ τη μέρα με μια τόσο απλή αλλά και τόσο γεμάτη βόλτα με θέα το μοναδικό ηλιοβασίλεμα του Πατραϊκού…