Με τα όνειρα, πίσω στα παλιά

Σαν όνειρο το βλέπω καμιά φορά στον ύπνο μου, πως είμαι πάλι πίσω στην Πάτρα την παλιά, στην Πάτρα των φοιτητικών μου χρόνων κι έρχονται βραδιές που ετοιμαζόμαστε να βγούμε να διασκεδάσουμε, χωρίς αυτοκίνητο τότε, με το λεωφορείο να πάρουμε το δρόμο για το κέντρο της πόλης ή στην καλύτερη με το κλασσικό μεταφορικό φοιτητικό όχημα, το παπάκι! Τα μαγαζιά σχεδόν κάθε μέρα ανοιχτά, επικοινωνία χωρίς κινητά, στο περίπτερο τηλέφωνο με μετρητή για να συνενοηθούμε για την έξοδο ή για να κλείσουμε τραπέζι σε κάποιο μαγαζί…

Στα ονειρικά μου νυχτοπερπατήματα υπάρχει πάντα πάλκο με φοιτητικά σχήματα και κομπανίες, το τραπέζι έχει κρασί και φρούτα, τα «Παιδιά από την Πάτρα» τραγουδάνε για φαντάρους, συμπόνοιες, μπύρες και άδεια πακέτα από τσιγάρα και οι «Παίδες εν τάξει» για αστεράκια φωτεινά κι ένα πάσο δανεικό… Τέτοιες βραδιές μας έβρισκε το «Χάραμα» να τραγουδάμε, σε μαγαζιά γεμάτα κόσμο που χόρευε ακούραστα, χωρίς έγνοιες, ακόμα και δίπλα στα τραπέζια, μ’ ένα γνήσιο, ασταμάτητο κέφι, στα πιο αυθεντικά live της ζωής μας… Αυτά που δεν θα σβηστούν ποτέ από το μυαλό και τις αναμνήσεις μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν!