Μια σταγόνα Κυκλάδες

Κάθε φορά που πηγαίνω στην Αθήνα, στην παλιά µου γειτονιά, διαπιστώνω καινούριες αλλαγές. Άλλοτε µικρές, άλλοτε πιο µεγάλες. Το χαρακτηριστικό φυσικά είναι, ως γειτονιά του κέντρου, ότι έχει αποκτήσει πλέον πολυπολιτισµικό χαρακτήρα.

∆εν το λέω αρνητικά. Ειδικά την ώρα του µεσηµεριανού φαγητού, που µπλέκεται η µυρωδιά του κάρυ µε του τσιγαρισµένου κρεµµυδιού, είναι µοναδική εµπειρία. Το αρνητικό είναι το πόσο γρήγορα γέµισε πολυκατοικίες. Πόσο εύκολα γκρεµίστηκαν τα υπέροχα νεοκλασικά κτήρια, µε τις αυλές, τις ταράτσες και τα πολύχρωµα λουλούδια. Αυτά τα υπέροχα κτήρια που έδιναν µοναδικό χαρακτήρα στο µουντό και βαρετό πλέον αστικό τοπίο.

Είχα βγει, λοιπόν, στο µπαλκόνι, χάζευα γύρω και αναρωτιόµουν τι αλλαγή θα βρω τούτη τη φορά. «Πάει το γωνιακό νεοκλασικό, δίπλα η γνωστή γκρι πολυκατοικία, το παλιό συνοικιακό καφενείο που έγινε ίντερνετ καφέ και από πίσω ένα κυκλαδίτικο µπαλκόνι…» Ουπς! Τι είναι αυτό; Πράγµατι! ∆εν µε ξεγελούσαν τα µάτια µου! Ο ιδιοκτήτης αποφάσισε ότι ζει στις Κυκλάδες!

Κάτασπροι τοίχοι, µπλε κάγκελα, µπλε παράθυρα, µπλε πόρτα! Τι ευχάριστη έκπληξη! Κοιτάζω τα δικά µας βαµµένα γκρι κάγκελα και απογοητεύοµαι. «Κάτι ξέρει αυτός, που εµείς δεν έχουµε πάρει χαµπάρι», σκέφτοµαι και µπαίνω µέσα µε χαρά να φωνάξω τους υπόλοιπους να δουν την ανακάλυψή µου!