Μικρές Ιστορίες για το Μεγάλο μας Κόσμο

Πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος μας; Και πόσο μικρές ή μεγάλες οι ιστορίες του; Κάθε ιστορία του κόσμου μας είναι πεπερασμένη. Και σίγουρα κάθε ιστορία του κόσμου μας είναι μοναδική, με τη δική της ένταση, έκταση και πρωταγωνιστές. Κάθε ακροατής, μάρτυρας, πρωταγωνιστής, συμπρωταγωνιστής ή κομπάρσος της όποιας ιστορίας, συνήθως όχι μόνο την ακούει. Προχωρά στη μορφοποίησή της φέρνοντάς τη ασυνείδητα στα δικά του μέτρα και σταθμά σε μια προσπάθεια μορφοποίησης του δικού του πεπερασμένου σύμπαντος. Γιατί κάθε ιστορία είναι ένα πεπερασμένο συμπαντάκι μέσα στο άπειρο. Σήμερα συναντάμε τις τέσσερις ιστορίες της Δήμητρας Πυργελή από τις εκδόσεις Παρρησία που διαθέτουν μια ακόμα καινοτομία. Δεν αποτελούν ιστορίες ανθρώπων, μα ιστορίες αναπόσπαστων μορίων της ζωής των ανθρώπων.

Η πρώτη ιστορία λέγεται δια στόματος της έννοιας Χωρίζω. Το Χωρίζω μας συστήνεται και απορρίπτει τα βαρίδια της ενοχής και του φόβου. Αφηγείται την ιστορία του και ξεθάβει όλες τις καταπιεσμένες μας σκέψεις. Το Χωρίζω είναι έννοια μία και μονοδιάστατη και αυτό μας λέει μέσα από το άνοιγμα του παραθύρου του δικού του σπιτιού. Υπάρχει πάντα είτε ως έννοια αντίθετη στο σμίξιμο, είτε ως επιλογή εις άγραν ή εις προσδοκίαν της ελευθερίας της προσωπικής που αλλοιώθηκε από ένα σμίξιμο. Μετά η συγγραφέας προχωρά στη δεύτερη ιστορία που φιλοδοξεί να μας γνωρίσει τις τρεις ηρωίδες της που κυριαρχούν στη ζωή μας, τη Γνώση, την Αγάπη και τη Σοφία. Η ιστορία και των τριών εννοιών είναι κοινή μια και η μια προϋποθέτει ή προϊδεάζει την άλλη. Μαθαίνεις να αγαπάς, γίνεσαι σοφός επειδή μαθαίνεις να αγαπάς και αγαπάς γιατί η σοφία σου σου μαθαίνει πως δεν έχει νόημα να σπαταλήσεις τη ζωή σου χωρίς να αγαπάς.

Στην τρίτη ιστορία ο αναγνώστης «ακούει» τη φωνή της Τελείας. Ένα σημείο στίξης αφηγείται τη δική της προσωπική ιστορία. Πώς νιώθει η Τελεία όταν μερικές φορές σηματοδοτεί ένα επίπονο τέλος; Από πού αντλεί δύναμη και ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο;

Τελευταία έρχεται η ιστορία του Εγώ. Μια πολυδιάστατη έννοια μια και κάθε Εγώ είναι μοναδικό. Και κάθε πτυχή της ιστορίας του μοναδική. Ένας ο κοινός πυρήνας όλων των πτυχών του. Η ανάγκη του συναπαντήματός του με το Θεό. Ίσως κάθε μικρό πεπερασμένο συμπαντάκι να αναζητά συνειδητά ή όχι το συναπάντημα αυτό, με το δικό του «Θεό». Καλή ανάγνωση!