Να μην πεθάνουμε σαν δούλοι…

Πόσο θα ζήσεις;

60, 70, 80 χρόνια; Ίσως λίγο παραπάνω, ίσως λίγο παρακάτω.

Και φτάνοντας στο τέρμα, κοιτώντας πίσω, τι θα έχεις να θυμηθείς; Φίλους, ξενύχτια, έρωτες, χαρές, κλάματα, στενοχώριες, αγώνες, ζωή… Μια ζωή γεμάτη, μια ζωή που την πάλεψες και σε πάλεψε, μια ζωή αναμνήσεις.

Ξέρεις ποιο είναι τελικά το ζητούμενο; Να μπορέσουμε να φτάσουμε στο τέρμα. Και να φτάσουμε παλεύοντας. Και είναι τελείως διαφορετικό να παλεύεις για μια τέτοια ζωή με το να παλεύεις για να ζήσεις. Γιατί η ζωή δεν ξέρω αν είναι μικρή, μεγάλη, δύσκολη, εύκολη, βαρετή, συναρπαστική και διάφορα άλλα κλισέ. Εκείνο που ξέρω είναι πως η ζωή δεν είναι σε καμιά περίπτωση μετρήσιμη σε εργατοώρες, ματωμένα μεροκάματα, αρρωστημένα Σαββατόβραδα και απελπιστικά ίδιες Κυριακές.

Και για να ξέρεις, η ζωή παλεύεται.

Εκείνο που δεν παλεύεται είναι η σκλαβιά. Γιατί τη σκλαβιά δεν μπορείς να την καλυτερέψεις. Δεν μπορείς να παλέψεις για καλύτερες συνθήκες σκλαβιάς. Δεν μπορείς να ζητάς να σου χαλαρώσουν τις αλυσίδες και δίπλα σου η ζωή να τρέχει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινωτικό, από το αντιλαμβάνεσαι τη σκλαβιά σου και να μην αποζητάς τη λευτεριά.

Ή μάλλον υπάρχει.

Να πεθαίνουν δίπλα σου άνθρωποι σε αυτό τον εργασιακό μεσαίωνα και εσύ να λες «η ζωή συνεχίζεται»… Γιατί απλά πρέπει να συνεχιστεί…

Όχι. Η ζωή δεν συνεχίζεται. Η ζωή σταμάτησε την ώρα που ο πρώτος άνθρωπος πέθανε δουλεύοντας για κάποιον άλλον. Η ζωή θα συνεχιστεί όταν σταματήσουμε να παλεύουμε για να ζήσουμε και αρχίσουμε να παλεύουμε για την λευτεριά μας.