Οι δίσκοι θέλουν τρυφεράδα

«Πρόσεχε», θυµάµαι τον αδερφό µου να µου λέει. Κρατούσα ένα δίσκο βινυλίου. «Οι δίσκοι είναι εύθραυστοι, θέλουν προσοχή και τρυφεράδα». Ήµουν δεν ήµουν 14 κι εκείνος 14 χρόνια µεγαλύτερος. Από πιτσιρικάς τους µάζευε, κάποιους από το γιουσουρούµ και τα παλαιοπωλεία της Αθήνας, κάποιοι ήταν δώρο, κάποιοι αγορασµένοι ολοκαίνουριοι µε το χαρτζιλίκι του και πλέον κάθε µήνα µε το µισθό του. Οπότε όταν έχεις αποκτήσει κάτι µε κόπο, το προσέχεις λίγο παραπάνω.

Εκείνη την µέρα αποφάσισε ότι ήταν καιρός να µου µάθει πώς να βάζω δίσκους στο πικάπ. Πού να ξέραµε ότι η ενηλικίωσή µου θα µε έβρισκε παρέα µε τα cd player. Τότε πάντως ήταν µια διαδικασία που πάντοτε παρακολουθούσα µαγεµένη. Ήδη ήξερα ποιοι δίσκοι µου άρεσαν, είχα ξεχωρίσει τους αγαπηµένους µου, ποιοι ήταν αυτοί που ήθελα να ακούσω πρώτα. Είτε απλά γιατί µου άρεσαν τα εξώφυλλα, είτε γιατί ήξερα το συγκρότηµα. Μου τα είχε µάθει ο αδερφός µου. «Βγάζουµε µε προσοχή το δίσκο από τη θήκη, τον καθαρίζουµε απαλά µε ένα πανάκι, ανοίγουµε τη θήκη του πικάπ και τσεκάρουµε τη βελόνα για τυχόν φθορά ή σκόνη. Αν χρειάζεται την καθαρίζουµε απαλά µε το ειδικό βουρτσάκι (αυτή η λεπτεπίλεπτη δουλειά ήταν η αγαπηµένη µου) και τοποθετούµε το δίσκο. Μόλις σηκώσουµε το βραχίονα µε τη βελόνα ο δίσκος αρχίζει να γυρνάει, τοποθετούµε απαλά τη βελόνα να ακουµπήσει την πρώτη στροφή και η µαγεία αρχίζει…»

Τι ωραία, σκεφτόµουν, τώρα θα µπορώ να το χρησιµοποιώ και µόνη µου, µε την άδειά του! Βέβαια εκείνος δεν ήξερε ότι εγώ ήδη γνώριζα πώς να χρησιµοποιώ το πικάπ. Τον είχα παρακολουθήσει να το κάνει τόσες φορές που δεν χρειαζόµουν καθόλου το µάθηµα εκείνη την µέρα. Όποτε έλειπε, έµπαινα κρυφά στο δωµάτιο του και έβαζα το αγαπηµένο µου δισκάκι. Αχ, και αν µάθαινε ποιον δίσκο προτιµούσα… σίγουρα θα µε σκότωνε, ή µάλλον θα κλείδωνε το δωµάτιό του. Προτιµούσα ένα σπάνιο δισκάκι 45 στροφών των U2 µε το New Years Day στη µία πλευρά και το Two Hearts Beat as One από την άλλη. Το έβαζα και χόρευα σαν τρελή!