Οι δημοσιογράφοι απεργούμε. Ναι, αλλά πώς;

Για μία από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις τους ετοιμάζονται οι δημοσιογράφοι, καθώς μετά τη 48ωρη απεργία που τελείωσε τα ξημερώματα του Σαββάτου, αποφασίστηκε μία ακόμα τριήμερη απεργία από το πρωί της Κυριακής, ενώ υπάρχει η σκέψη για απεργία διαρκείας, πάντα με επίκεντρο τη διαμαρτυρία για το ασφαλιστικό και την κατάργηση του επικουρικού ταμείου και του αγγελιόσημου.

Ευτυχώς ή δυστυχώς οι δημοσιογράφοι κάνουμε μια ιδιαίτερη δουλειά, που δεν μας καθιστά κλασικούς εργαζόμενους. Κι αυτό είχε ως τώρα πάρα πολλά θετικά για λίγους ή πολλούς (ειδικό ασφαλιστικό καθεστώς, προνόμια δωρεάν πρόσβασης σε δημόσια θεάματα, δυνατότητα νόμιμης πολυθεσίας στο Δημόσιο, ισχυρά συνδικαλιστικά σωματεία κ.ά.), αλλά και πολλά αρνητικά (π.χ. δύσκολες συνθήκες εργασίας, χαμηλές απολαβές για τη συντριπτική πλειοψηφία, συχνή έκθεση σε κινδύνους) και ιδιαιτερότητες.

Μία από τις ιδιαιτερότητες είναι και το θέμα της απεργίας. Οι δημοσιογράφοι όταν απεργούν διαμαρτυρόμενοι για ένα νέο νόμο ή μια κυβερνητική απόφαση δεν «τιμωρούν» με την απεργία την κυβέρνηση. «Τιμωρούν» τους πολίτες (όσους τουλάχιστον πιστεύουν στην αξία της ενημέρωσης) και σε κάποιες περιπτώσεις τους εργοδότες τους ή τα ίδια τα μέσα που δουλεύουν.

Ας υποθέσουμε ότι για τους εργοδότες δεν ενδιαφερόμαστε κι ας μιλήσουμε για τους πολίτες. Έστω ότι η απεργία που ξεκινά την Κυριακή εν μέσω Μ. Εβδομάδας και νομοθέτησης των νέων μέτρων μετατραπεί σε διαρκείας. Ποια ακριβώς θα είναι η πίεση προς την κυβέρνηση; Μήπως ότι δεν θα υπάρχει ενημέρωση για αυτά τα νέα μέτρα; Ή ότι θα κάνουν οι πολίτες Πάσχα χωρίς την κατάθλιψη που προκαλούν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων; Ή μήπως ότι οι χρήστες του διαδικτύου θα στραφούν αποκλειστικά στα κοινωνικά δίκτυα και θα «αποφύγουν» τα πόρταλ και τα άλλα ηλεκτρονικά ΜΜΕ;

Σημαίνουν άραγε όλ’ αυτά ότι οι δημοσιογράφοι δεν έχουν δικαίωμα να απεργήσουν; Όχι βέβαια! Μόνο που πρέπει να το κάνουν στρεφόμενοι επί της ουσίας απέναντι στις κυβερνητικές αποφάσεις.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μερικές ενδεικτικές προτάσεις:

– Έκδοση καθημερινών απεργιακών εκδόσεων από τις Ενώσεις Συντακτών όπου οι δημοσιογράφοι θα αρθρογραφούν ενημερώνοντας του πολίτες για τις απόψεις τους και παράλληλα κάνοντας αντικειμενικά ρεπορτάζ και έρευνες για τα θέματα που αφορούν στην οικονομική και κοινωνική επικαιρότητα.

– Διοργάνωση εκδηλώσεων με προσκεκλημένους από το εξωτερικό ώστε να αναζητηθούν συμμαχίες και ενημερωθούμε όλοι για τι συμβαίνει σε άλλες χώρες.

– Μετάδοση διαδικτυακών ανεξάρτητων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών, γεμάτων από δημοσιογραφική δουλειά και κατάθεση απόψεων και θέσεων για όσα συμβαίνουν γύρω μας

– Αναζήτηση συνεργασιών με κοινωνικούς, επιστημονικούς φορείς (ΤΕΕ, Δικηγορικοί Σύλλογοι, Ιατρικοί Σύλλογοι κ.ά.) και άλλες συλλογικότητες που επίσης πλήττονται από τα μέτρα.

Υπάρχουν σίγουρα πολύ περισσότερες προτάσεις που μπορούν μάλιστα να συνοδευτούν και με μπόλικη αυτοκριτική για όσα έχει και η δική μας πιάτσα διαπράξει για να φτάσουμε ως εδώ.

Το μόνο που δεν πρέπει να γίνει είναι να πάμε όλοι για πρόωρες πασχαλινές διακοπές, να οδηγήσουμε τα λίγα μέσα που επιβιώνουν (ειδικά στην περιφέρεια) σε πλήρη απραξία και τον κλάδο μας στη διά της απουσίας μας περαιτέρω απαξίωση.

ΥΓ. Στην ανακοίνωση της ΕΣΗΕΠΗΝ για τον απόηχο της 48ωρης απεργίας, υπάρχει μια φράση τουλάχιστον ατυχής, σύμφωνα με την οποία όσα μη μέλη της Ένωσης δούλεψαν κατά τη διάρκεια της απεργίας, απειλούνται πως θα τιμωρηθούν όταν ζητήσουν να γραφτούν στα μητρώα της ΕΣΗΕΠΗΝ, που είναι η Ένωση των δημοσιογράφων της Πελοποννήσου, της Ηπείρου και των νησιών. Δηλ. η Ένωση απαιελεί πως δεν θα τους εγγράψει ως μέλη, ακόμα κι αν πληρούν όλες τις προϋποθέσεις

(Σ.Σ. πολλοί από τους ανθρώπους που δουλεύουν σήμερα ως δημοσιογράφοι σε όλη την Ελλάδα δεν ανήκουν σε καμία ένωση συντακτών, καθότι η εγγραφή τους προβλέπει ειδική διαδικασία αίτησης και αποδοχής, αφού κριθεί ότι πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια)

Επειδή γνωρίζω πολλά από τα μέλη του Δ.Σ. και των οργάνων της ΕΣΗΕΠΗΝ και δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω για τη σοβαρότητά τους, ελπίζω πως η συγκεκριμένη παράγραφος μπήκε εν θερμώ και καλό θα είναι –έστω και για την ιστορία– να ανακληθεί.