Ο ευτυχισμένος γκρι πρίγκιπας

– Φτάνουμε;

Απάντηση δεν πήρε, απλούστατα, γιατί για άλλη μια φορά μονολογούσε. Πάντα μονάχος ταξίδευε. Τα τελευταία όμως χρόνια, είχε αρχίσει να κουράζεται. Να απογοητεύεται. Να νιώθει ότι δεν θα φθάσει. Να φθάσει… Να φθάσει;

– Πού να φθάσω; αναρωτήθηκε.

Αυτόματα, απάντησε ο ίδιος.

– Ποτέ δεν είχα στόχο να φθάσω και να μείνω, γιατί τότε θα έχανα την χαρά του ταξιδιού. Εξάλλου ο παράδεισος δεν είναι τόπος. Και συνεπώς δεν είναι και προορισμός.

Με τα χρόνια ταξιδιού κατέληξε ότι πράγματι παράδεισος υπάρχει, αλλά είναι εσωτερική κατάσταση. Ένα εσωτερικό πολύχρωμο τοπίο το οποίο, κατά παράδοξο τρόπο, μένει ανεπηρέαστο από τα γκρι, ενίοτε και κατά συνθήκη, εξωτερικά τοπία.

Και έτσι προχώρησε η ζωή και τα ταξίδια του.

Μόνο που τα τελευταία εφτά χρόνια, τα γκρι τοπία πολλαπλασιάστηκαν.

– Και τώρα; Τώρα προς τα που;

Στην ερώτηση αυτή δεν απάντησε. Και είναι η πρώτη του φορά που δεν θέλησε να απαντήσει. Γιατί από τα ταξίδια του είχε επίσης μάθει, στις δυσκολίες να μην αντιδρά με θυμό. Να τις αντιμετωπίζει χωρίς φόβο, αλλά να αφήνεται στον πόνο και στην ανακούφιση που του προκαλούσαν. Με τα χρόνια κατάλαβε πως αυτή η εναλλαγή πόνου και ανακούφισης ήταν ένα από τα μυστικά του παραδείσου του.

Και τότε για ακόμη μια φορά αυτοπροσδιορίστηκε.

Βρήκε την θέση του, το στίγμα του πάλι μέσα στο -πολύχρωμο από πάντα και για πάντα- σύμπαν.

Δάκρυσε από την γεμάτη χρώματα ομορφιά και αγάπη του. Και ένιωσε την ενότητα του πολύχρωμου εσωτερικού του τοπίου με τον συμπαντικό παράδεισο.

– Η εσωτερική μου πυξίδα είναι αλάνθαστη και αυτή θα με προσανατολίσει πάλι, όπως πάντα, απάντησε.

Ο γκρι πρίγκιπας, με δάκρυα χαράς στα μάτια του, συνέχισε το ταξίδι.