Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα υπήρχε λαϊκισμός

Λίγο μετά το δημοψήφισμα που έφερε το Brexit, λίγο πριν κλείσει ένας χρόνος από το αντίστοιχο ελληνικό, σκέφτομαι τον όρο «λαϊκισμός», καθώς σε πολλές συζητήσεις μοιραία αναφέρεται, σχεδόν πάντα με αρνητική χροιά. Γιατί υπάρχει ο λαϊκισμός; Τι σημαίνει και γιατί αναφερόμαστε τόσο συχνά σε αυτόν και στις διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις που τον εκφράζουν/χρησιμοποιούν;

Προφανώς και δεν ενδιαφέρομαι να δώσω εγώ έναν ορισμό. Αν ανατρέξει κανείς στο λεξικό του Cambridge, θα δει να ορίζεται ως «πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού». Αναρωτιέμαι λοιπόν τι κακό μπορεί να υπάρχει στις επιθυμίες και τις ανάγκες του –απλού– λαού; Ποιος είναι τελικά ο –απλός– λαός; Και τι έχει πάει στραβά και μια κοινωνία μπορεί να απειλείται από την άποψη του –απλού– λαού, ιδίως όταν αυτή πλειοψηφεί; Σε ποιον ανήκουν οι κοινωνίες, εάν όχι στα μέλη τους;

Μήπως ο πολιτισμός και η εξέλιξη, για την οποία καμαρώνει όλος ο –δυτικός τουλάχιστον– κόσμος, αφορά μόνο μια μειοψηφία ή μια ελίτ; Αν η πλειοψηφία των κατοίκων ενός τόπου είναι δυσαρεστημένη, δεν έχει δικαίωμα να εκφράσει τη δυσαρέσκεια αυτή; Να διεκδικήσει κάτι καλύτερο; Αν αυτή η πλειοψηφία δεν έχει υψηλά ιδανικά, τι φταίει; Είναι ανόητη; Φυγόπονη; Ανενημέρωτη; Αμόρφωτη; Και ποιος είναι ο τρόπος για να εξελιχθεί ή να εξισωθεί; Έχουν οι λιγότεροι δικαίωμα να θυμώνουν και να στραφούν ενάντια στους περισσότερους, όταν οι δεύτεροι διεκδικούν αντίστοιχα προνόμια και ευημερία;

Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα υπήρχε λαϊκισμός.
Γιατί σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα υπήρχε απλός και προνομιούχος λαός.

Έως τότε ας αναλογιστούμε σε ποιους εμπιστευόμαστε την αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών μας και ας αναλάβουμε την ανάλογη ευθύνη.

Πηγή φωτογραφίας: adforum.com