«Στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως»

Sunday bloody Sunday τραγούδησαν οι U2, για να τιμήσουν τη μνήμη μιας τραγικής μέρας της ιστορίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

Το άκουγα και σκεφτόμουν πόσα τραγούδια και πόσες ταινίες μπορούν να εμπνευστούν από την τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα. Ξυπνάμε και πραγματικά δεν ξέρουμε τι μας έχει ξημερώσει. Τι έχει προηγηθεί την προηγούμενη νύχτα, τι νύχτα τρόμου μπορεί να πέρασαν κάποιοι συνάνθρωποί μας, αλλά και πόσο πιθανό είναι να βρεθούμε στην θέση τους.

Ακούω να λένε ότι οι καταστάσεις που βιώνουμε τώρα δεν έχουν προηγούμενο, τόσο μίσος, τόσες αδικίες, τόσοι ξεριζωμοί δεν έχουν ξανά υπάρξει. Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς πόλεμοι, πείνα, εκμετάλλευση και δυστυχία, υπήρχαν πάντα. Διέφεραν ίσως σε ένταση και σε έκταση, αλλά τώρα μας ανησυχεί ένα παραπάνω, γιατί πλέον βρίσκονται στις αυλές μας. Σχεδόν πάντα έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος· αν ο φόβος και το πρόβλημα δεν χτυπήσει την πόρτα του, δεν το βλέπει ή μάλλον εθελοτυφλεί, λες και όσα συμβαίνουν γίνονται κάπου μακριά, σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν… Και είναι λογικό η ενημέρωση να είναι ραγδαία και άμεση λόγω των ΜΜΕ και κυρίως λόγω του διαδικτύου. «Στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως» τραγουδούσαν οι Magic de Spell, με αφορμή τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στίχος τόσο αληθινός που με στοιχειώνει από τότε. Φανταζόμουν ανθρώπους αδρανείς, μαλθακούς και αποστασιοποιημένους να βλέπουν τηλεόραση υπνωτισμένοι, χωρίς να συνειδητοποιούν όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους.

Τα βασικά λοιπόν δεν έχουν αλλάξει. Οι δυνατοί επιβιώνουν εις βάρος των αδυνάτων, οι πόλεμοι απλά μεταφέρονται γεωγραφικά αναλογικά των συμφερόντων, τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατώνται σχεδόν παντού, η Αμερική, παρ’ όλες τις ένοπλες αιματηρές επιθέσεις σε σχολεία και δημόσιους χώρους, συνεχίζει κι επιτρέπει την οπλοκατοχή (μεταξύ άλλων φυσικά). Καμία λογική; Ίσως για κάποιους… «Εκείνοι», οι «δυνατοί», ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν… Ποιοι είναι «εκείνοι»; Εγώ κι εσείς πάντως σίγουρα δεν είμαστε. Μπορεί να μην έχουμε τη δύναμη να κινούμε τα παγκόσμια νήματα, αλλά η δύναμή μας είναι ότι τουλάχιστον πλέον είμαστε πολλοί. Είμαστε ανήσυχοι και δεν παραμένουμε αδρανείς με όσα συμβαίνουν. Κάτι έχει αρχίσει να κινείται μέσα μας, κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει…

Ένα άλλο τραγούδι του αγαπημένου Γιάννη Αγγελάκα λέει «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ» και όταν το ακούω, συνήθως το βάζω στο τέρμα και το τραγουδώ δυνατά, χορεύοντας ξέφρενα. Τελευταία φορά όμως που το άκουσα, χαμήλωσα την ένταση, σταμάτησα το χορό και σκεφτόμουν, «και θα κλάψω και θα φοβηθώ και θα ανησυχήσω, αλλά δεν θα το αφήσω να με παρασύρει στη δίνη της αδράνειας». Κι αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας.

Οι φίλοι στην Τουρκία, στην Γαλλία, στην Γερμανία, όταν τους ρωτώ πως νιώθουν, αυτό που μου λένε πρώτα είναι «μουδιασμένοι και παγωμένοι», όμως προσπαθούν να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους. Αλλά κάτι έχει αλλάξει μέσα τους. Είναι σε εγρήγορση, φυσικά και κυρίαρχα από φόβο, όμως προσπαθούν να μην το βάζουν κάτω, να μην αφήνουν το φόβο να κυριαρχήσει στις ψυχές τους. Κι αυτό είναι το σημαντικό. Ο φόβος να μην επηρεάσει τους ανθρώπους. Γιατί τότε «εκείνοι» θα έχουν κερδίσει. Ο φόβος εξάλλου μας συντροφεύει από την συνειδητοποίηση της ύπαρξής μας. Το θέμα είναι τι τον κάνουμε.

Στη θέα μιας φωτιάς έχεις τρεις επιλογές:
1. παγώνεις και περιμένεις τη σωτηρία ή το θάνατο
2. τρέχεις να σωθείς
3. προσπαθείς να τη σβήσεις.

Εσύ λοιπόν, τι θα κάνεις;