Στο σπίτι του Γουσταύου
Είναι που αυτό τον καιρό βρίσκομαι μακριά από την πόλη… κι έτσι δεν μπόρεσα μέχρι τώρα να πάρω την ανηφοριά για να βρεθώ στα μέρη του και να μπω πάλι στο σπίτι του που πολύ χάρηκα μόλις έμαθα πως ξανάνοιξε…
Advertisement
Μα χαίρομαι μιας και σε λίγες μέρες επιστρέφω και θα πάρω γρήγορα το γνώριμο δρόμο που φτάνει ως την πύλη και που ανηφορίζει δίπλα στις φραγκοσυκιές και τα αμπέλια, με τα κυπαρίσσια να τον χωρίζουν στα δυο, ν’ αντικρύσω τη μεγάλη ξύλινη πόρτα του κάστρου του διάπλατα ανοιχτή κι εκείνον ν’ αγναντεύει όπως πάντα από μέσα και να κλείνει το μάτι εγκάρδια προσκαλώντας όσους ανεβαίνουν μέχρι εκεί επάνω να κοπιάσουν παραμέσα…
Θέλω να δω αν όλα είναι έτσι όπως τα άφησα την τελευταία φορά, ακίνητα κι ακούνητα, επιμελώς ατημέλητα κι αναπαυμένα στην αιώνια αχλύ της ιστορίας τους, με την χαρακτηριστική μυρωδιά του ποτισμένου στο χυμό του σταφυλιού ξύλου, τα παλιά βραβεία και τις κορνίζες, τη μυρωδιά του κρασιού του διάχυτη στην ατμόσφαιρα!
Να περάσω ακόμη μια φορά την πόρτα που οδηγεί στο Αυτοκρατορικό Κελάρι και να ξαναδώ τα βαρέλια με το πολύτιμο κρασί του, να αφουγκραστώ την ηρεμία του και να το ρωτήσω αν όλα είναι όπως πάντα… αν ωριμάζει ανενόχλητο και ήρεμο μακριά από σκοπιμότητες και πρόσκαιρα ταρακουνήματα!
Να ατενίσω την Πάτρα από το μοναδικό μπαλκόνι του παρέα με πολλές γουλιές Μαυροδάφνης να πλημμυρίζουν το στόμα μου και φεύγοντας μετά από ώρα πολλή να έχω, όπως κάθε φορά, αυτό το αίσθημα του ανικανοποίητου επισκέπτη που για μία ακόμη φορά δεν τα είδε και δεν τα γεύτηκε όλα, αφορμή για να ξαναβρεθώ πάλι εκεί μετά από λίγο καιρό, πάλι μπροστά σε πόρτες ανοιχτές…
φωτογραφία: https://commons.m.wikimedia.org/wiki/File:Clauss.jpg
Advertisement
Advertisement