Συναισθήματα σαν μια αόρατη κλωστή…

…και εκεί που νόμιζα ότι είχα πετύχει το δυνατότερο χαμόγελο –που έκανε τα δόντια μου να φοβηθούν– και ότι η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά που άγγιζε τον κόσμο, ήρθες εσύ!

Και όλα φάνηκαν τόσο λίγα και τόσο σκόρπια σαν να μην ήταν δικά μου, σαν να γέμιζα το ποτήρι ενός άλλου με στιγμές ανθρώπων, και σκέφτομαι… πως;

Πως 48 εκατοστά αλλάζουν τα πάντα;

Όλες τις σκόρπιες σκέψεις και τα συναισθήματα, σαν μια αόρατη κλωστή τα ένωσε η μουρίτσα σου και μέσα από τα δικά σου μάτια, επιτέλους είδα!

Βλέπω μια άλλη πλευρά του κόσμου που δεν είχα δει ποτέ και δεν είχα φανταστεί ότι είναι εκεί έξω.

Βλέπω έναν άνθρωπο που είναι ελεύθερος, που δεν χρειάζεται να εντυπωσιάσει τον κόσμο, αλλά διψά να εντυπωσιαστεί από αυτόν.

Όχι να τον αλλάξει αλλά να τον γνωρίσει, όχι να τον κρίνει αλλά να τον ακούσει.

Φοβάμαι, είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι ελεύθερος…

Σίγουρα η τρομακτικότερη σκηνή από ταινία του ξακουστού Σερ, φαίνεται παραμύθι, αλλά θυμάστε εκείνη την αόρατη κλωστή;

Κάνει δουλειά!