Τα άπαντα της Madonna ή αλλιώτικα πότε και γιατί έπαψε το χρήμα να έχει αξία

Tα λογοτεχνικά τετράδια των «Αγιων Τόπων» κοσμούσαν σε περίοπτη θέση την πατρική βιβλιοθήκη στην Αθήνα. Κάποια τεύχη τα είχα αποσπάσει στο Βερολίνο, για να τα διαβάζω όταν είχα την ανάγκη τους. Ήταν τεύχη σημαντικά και σπουδαία για την ψυχική και συναισθηματική μου ισορροπία. Δεν ήταν πολλά, αλλά λίγα, ελάχιστα θα έλεγα αλλά σημαντικά, γύρω στα δεκατέσσερα. Δύο από αυτά είχαν προδημοσιευμένα ποιήματα της μάνας μου της Μάρως. Τέσσερα είχαν δημοσιευμένα θεατρικά κείμενα, λιγότερο γνωστά του Σάμουελ Μπέκετ. Στα υπόλοιπα οκτώ είχε δημοσιεύσει μικρά διηγήματα-σφηνάκια αλλά και εξαιρετικής σύλληψης και ευφυίας δοκίμια – πονήματα ο εκδότης τους και πιστός μου φίλος Μανώλης Εύσημος. Σε ένα από τα κείμενα του που είχε τον υπέρτιτλο «Τα άπαντα της Madonna ή αλλιώτικα πότε και γιατί έπαψε το χρήμα να έχει αξία», ο Μανώλης πρότεινε κατά την διάρκεια της ανάγνωσης τους και την παράλληλη ακρόαση των τραγουδιών της αμερικανίδας τραγουδίστριας Madonna. Τον λόγο τον εξηγούσε μέσα στο δοκίμιο του. Παρότι ηλικιακά ο Μανώλης, όταν έγραψε το συγκεκριμένο αυτό δοκίμιο θα ταν σίγουρα πάνω από εβδομήντα χρονών, αυτό δεν τον εμπόδιζε καθόλου στο να παρακολουθεί, επιλεκτικά πάντα, την παγκόσμια και εγχώρια μουσική σκηνή. Σε αυτό λοιπόν το μικρό συγγραφικό του διαμαντάκι ο Μανώλης σημειώνει.

«…ακούω το Isla Bonita της Madonna και απολαμβάνω την αγγλικο-ισπανική γλώσσα, της κατά τα άλλα ιδιαιτέρως ταλαντούχας και παγκοσμιοποιημένης αυτής ποπ τραγουδίστρας. Τραγουδά γιά το πόσο θα΄θελε, πόσο αγαπά να μένει σε ένα τροπικό νησί εκεί όπου ο ουρανός είναι ο ήλιος, εκεί όπου υπάρχει πάντα siesta. Ονειρεύεται τον Άγιο Πέτρο και νιώθει ότι θα΄θελε να ζει πάντα στο τροπικό νησί Bonita. Ακούω τους ήχους της κιθάρας καθώς τραγουδά τον στίχο ότι στο νησί αυτό το κορίτσι αγαπά το αγόρι και το αγόρι αγαπά το κορίτσι και γαμώτο αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαι εγώ το αγόρι του τραγουδιού της και εκείνη το κορίτσι. Και γιατί όχι να ζούμε σε εκείνο το νησί με μια μικρή όμως διαφορά. Πώς θα ταν αν δεν θα ‘χαμε ανάγκη την συνεχόμενη siesta και το παράφορο και παράταιρο συνεχές και ενίοτε εκνευριστικό φως του ήλιου και του καταγάλανου ουρανού; Πώς θα ‘ταν αν αντί της απομόνωσης του νησιού, ζούσαμε σε μια κανονική πόλη με την μικρή διαφορά η πληρωμή μας να μην ήταν σε χρήμα αλλά σε χρόνο; Με άλλα λόγια πως θα ‘ταν αν το κορίτσι και το αγόρι είχαν συνειδητοποιήσει ότι τελικά την μεγαλύτερη αξία στην ανθρώπινη ζωή δεν έχει το πόσα χρήματα θα εξοικονομούσαν αλλά το πόσο και τι ποιότητας χρόνο θα κέρδιζαν; Πώς θα΄ταν τότε;» και πιό κάτω συνέχιζε.

«…ο καθένας έρχεται στο Χόλιγουντ για να πάρει την μυρωδιά του…, έτσι τραγουδά η Madonna στο ομώνυμο τραγούδι της και σκέφτομαι τι άραγε να ναι αυτή η μυρωδιά της γειτονιάς του Χόλιγουντ, μιας γειτονιάς όπου στην κυριολεξία ο χρόνος, το κάθε δευτερόλεπτο είναι χρήμα, πράσινο εκατοδόλλαρο. Μιά γειτονιά που κατάφερε να δώσει τέτοια αξία στο χρήμα που τελικά το απαξίωσε σε σχέση με το αντίκρυσμα του που δεν είναι ο χρυσός, αλλά ο ανθρώπινος χρόνος, η ζωή και η διαθεσιμότητα του κάθε ανθρώπινου όντος. Είμαστε σε μια εποχή που είναι πλέον φανερό αλλά όχι διαδεδομένο πως ο μόνος τρόπος να παραμείνουμε ζωντανοί είναι αντί να εξασφαλίσουμε χρήμα θα πρέπει πρώτα να μάθουμε να εξασφαλίζουμε χρόνο και να επενδύουμε πάνω του ποιοτικά…” και πιο κάτω απογειώνεται συγγραφικά ο Μανώλης, αυτός ο παιδικός ήρωας μου.

«…like a virgin, θα΄θελα στα εβδομήνταεφτά μου να πιστέψω ότι το χρήμα έχει έστω κάποια μικρή αξία, αλλά σαν πρωτάρης αδυνατώ. Το μόνο που καταφέρνω είναι να κουνώ ρυθμικά το κεφάλι μου μήπως και καταφέρω να σπάσω τα άλατα του αυχένα μου. Συνεχίζω πάραυτα να λικνίζομαι στο ρυθμό του πρωτάρη αλλά με την εσωτερική δόνηση της βεβαιότητας ότι τίποτε τελικά δεν μπορεί πλέον να προσφέρει στον άνθρωπο το κυνήγι του υλικού πλούτου…»

«…σαν η Madonna να καταλαβαίνει τις πονηρές μου σκέψεις και μου φωνάζει Papa don t preach. Δεν της απαντώ, μα μέσα μου αυτή η δόνηση είναι κάτι σαν προσευχή. Μία προσευχή που απευθύνεται στο αιώνιο σύμπαν. Μία προσευχή που ναι μάλλον μια ευχή. Η ευχή πάντα τα κορίτσια να αγαπάν τα αγόρια και τα αγόρια τα κορίτσια ή τα αγόρια τα αγόρια και τα κορίτσια τα κορίτσια σε έναν τόπο όπου η μυρωδιά του χρήματος θα χει αντικατασταθεί από την μυρωδιά της αγάπης και οι μπαμπάδες αντί να κηρύττουν, να χορεύουν με τις μαμάδες στις αστρικές πίστες των ονείρων τους. Θα μου πείτε γιατί συνεχίζω παρόλα αυτά να ακούω, να λικνίζομαι και να χορεύω κάτω από τους ήχους των τραγουδιών της Madonna. Θα σας απαντούσα ότι όταν πρωτοχόρεψα το material girl κατάλαβα ότι ζώντας σε έναν material world θα έπρεπε να αγωνιστώ πολύ για να μην γίνω και εγώ ένα material boy, man, father, grandfather και αυτό μου άρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει. Ο αγώνας δηλαδή του να καταφέρω να κατακτήσω το όνειρο.»

Ολοκληρώνοντας το μικρό αυτό δοκίμιο σκέψεων του ο Μανώλης πρότεινε στην βιβλιογραφία πολλά από τα μουσικά άλμπουμ της τραγουδίστριας, τονίζοντας πάντα πως αντί να αγοραστούν με χρήματα θα μπορούσαν οι ενδιαφερόμενοι είτε να τα κατεβάσουν από το διαδίκτυο, είτε να τα προμηθευτούν μέσω ανταλλαγής.

Το δοκίμιο του κοσμούσε μια φωτογραφία της τραγουδίστριας σε νεαρή ηλικία. Ήταν μια γυμνή ασπρόμαυρη φωτογραφία της, που κοσμείτο μόνον από το πλούσιο τριχωτό του εφηβαίου της. Από κάτω η φωτογραφία είχε το σχόλιο.

«Τα όνειρα χρειάζονται ανθρώπους να κοιμούνται… Ας τους ξυπνήσουμε επιτέλους, ώστε να τα πραγματοποιήσουν.»

To παραπάνω κείμενο είναι προδημοσίευση από ένα μελλοντικό, ολοκληρωμένο, θέλω να ελπίζω ημι-ιστορικό μυθιστόρημα που έχω ξεκινήσει να γράφω. Στο συγκεκριμένο αυτό κομμάτι ο Μανώλης Εύσημος δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο εν αντιθέσει με την πασίγνωστη τραγουδίστρια. Θα πρότεινα να δοκιμάζατε να το διαβάζατε μια  δεύτερη φορά κάτω από τους ήχους του μουσικού κομματιού Isla Boniτα της Madonna. Καλή σας ακρόαση και ελπίζω και καλή επίσης δεύτερη ανάγνωση.