Τι μαγειρεύεις για κάποιον που αγαπάς πολύ και γνωρίζεις ελάχιστα;

Τι μαγειρεύεις για κάποιον που αγαπάς πολύ και γνωρίζεις ελάχιστα; Το σίγουρο πιάτο σου με την μεγάλη επιτυχία; Κάτι από αυτά που κατά καιρούς του περιγράφεις και νιώθεις πως έφτασε η ώρα να τα γευτεί; Τι είναι αυτό που σε κάνει να αποφασίσεις; Ξέρεις;

Εμένα με βοηθά πολύ το σώμα. Αυτόν τον καιρό, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, το σώμα ζητά. Έχει να στηρίξει ένα μυαλό σε αγωνία, μια ψυχή σε ταραχή και μια καρδιά που φοβάται να νιώσει όλα αυτά που συμβαίνουν. Και θέλει θρέψη. Και ζεστασιά. Γιατί όλο και πιο πολύ ψυχραίνει εκεί έξω…

Το σώμα ζητά γείωση. Γιατί όλη αυτή η σκέψη και η αντάρα το αποσυντονίζουν. Θέλει τροφές γήινες, ζεστές, με θρέψη και ουσία. Μια καλοψημένη μπριζόλα με σουμάκ, κάρρυ, δενδρολίβανο, γλυκιά πάπρικα, και σκόρδο σκόνη. Θέλει μπαχάρια ζεστά. Και πιπέρια. Θέλει ρίζες καλομαγειρεμένες. Πατάτες βρασμένες, μπλεγμένες με αμπελοφάσουλα, λουσμένες σε αγουρέλαιο και χρωματισμένες από τρία πιπέρια και κόλιανδρο. Θέλει πρασινάδες δοσμένες αλλιώς. Μια βελουτέ σούπα με μπρόκολο και ροκφόρ για να ξεκινήσεις. Θέλει κόκκινο κρασί στο φαγητό. Και μέσα, και πλάι. Θέλει σοκολάτες λιωμένες με μαυροδάφνη Πατρών, τζίντζερ, ροζ πιπέρια και φρούτα παρέα με παγωτό σοκολάτα με κρυμμένα αγριοκέρασα στην τυχερή μπουκιά.

Θέλει ένα καλό κομμάτι μοσχάρι. Κομμένο σε μερίδες. Πολλά κρεμμύδια και μπέικον καπνιστό. Θα τσιγαρίσεις πρώτα το μπέικον σε χαμηλή φωτιά, σκέτο, για να βγάλει το λίπος του. Θα το βγάλεις από την κατσαρόλα. Θα προσθέσεις μια γεμάτη κουταλιά της σούπας βούτυρο και θα μαράνεις μέσα του τα κρεμμύδια. Χοντροκομμένα παρακαλώ. Όταν είναι έτοιμα, θα τα βγάλεις και αυτά και θα τα προσθέσεις στο σκεύος με το μπέικον. Τώρα θα τσιγαρίσεις το μοσχάρι. Όταν τελειώσεις με όλα τα κομμάτια, θα τα επιστρέψεις στην κατσαρόλα, θα βάλεις ένα λίτρο ξηρό κόκκινο κρασί, θα προσθέσεις το μπέικον με τα κρεμμύδια και θα κλείσεις το καπάκι.

Θα το ανοίγεις μόνο για να τσεκάρεις αν χρειάζεται επιπλέον υγρά το φαγητό σου. Και αν το νιώσεις, τότε θα προσθέσεις λίγο κόκκινο κρασί ακόμα. Αλλά να είσαι προσεκτικός. Θες στο τέλος, όταν θα έχει καλοψηθεί το κρέας, να έχεις μια σάλτσα μελωμένη, από κόκκινο κρασί, μέσα στην οποία θα έχουν λιώσει τα κρεμμύδια και το μπέικον.

Είναι μεγάλη εδώ η νοστιμιά. Το βούτυρο της αρχής αγκαλιάζει απαλά το έντονο μοσχάρι, που παίρνει λίγο από το κάπνισμα του μπέικον στη γεύση του και απογειώνει την μπουκιά σου, όταν την περιστρέφεις στον μαλακό πουρέ πρώτα, και στην πλούσια σάλτσα μετά πριν τη γευτείς. Το κρασί στη σάλτσα επιτάσσει τη γουλιά του κρασιού που πίνεις. Στο πλάι, θέλει κάτι μαλακό αυτό το μοσχάρι. Θέλει πουρέ ή χυλοπίττες με βούτυρο. Άσε τα περί χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων. Δεν το κάνεις κάθε μέρα αυτό. Το κάνεις όταν το σώμα ζητά ευχαρίστηση. Τόση πολύ που θα κάνει το μυαλό να σωπάσει για λίγο.

Το κάνεις, επίσης, όταν μαγειρεύεις για εκείνον που αγαπάς πολύ και ξέρεις λίγο. Γιατί μπορεί και κείνος να σε αγαπά πολύ και να σε ξέρει λίγο. Και εσύ, που έχεις την κατσαρόλα στα χέρια, μπορείς να συστηθείς. Μπορείς να του μιλήσεις χωρίς ήχους. Όπως κάνει εκείνος όταν χορεύει ξαφνικά εκεί που εσύ στρώνεις τραπέζι. Και σου συστήνεται με το σώμα του χωρίς ήχους.

Δεν χρειάζεσαι ήχους όταν είσαι με αυτούς που αγαπάς. Όχι τους ήχους της λογικής. Θες γέλια, αναστεναγμούς, μουσική, ποτήρια που τσουγκρίζουν, τη δύναμη του φύλου σου που λάμπει σε ένα τραπέζι στρωμένο από και για έξι σπουδαίες γυναίκες.

Τα σώματα όλων μας ζητούν. Επαφή. Στήριξη. Κίνηση. Έκφραση. Ικανοποίηση. Χαλάρωση. Τίποτα δεν είμαστε χωρίς αυτά να ξέρεις. Αν δεν μπορείς λοιπόν να κάνεις τίποτα άλλο για τα δύσκολα που ζεις, να στραφείς στο σώμα. Να το φροντίσεις. Να το διασκεδάσεις. Να το χορέψεις. Να το χαϊδέψεις. Να του μαγειρεύεις για να το θρέφεις σωστά. Και να το αγαπάς. Με σεβασμό και φροντίδα.

α.

Επιστολές γραµµένες στον πάγκο της κουζίνας…
14 Οκτώβρη του 11

Υ.Γ. Σου μαγείρεψα λίγο από την καρδιά μου. Και εσύ, μου χόρεψες λίγο από τη δική σου. Σαν να γνωριζόμαστε λίγο περισσότερο τώρα. Και έχει ένα ωραίο χαμόγελο αυτό.