Το ασφαλιστικό στο απόσπασμα

Το πολιτικό σύστημα, διατείνεται πως «δε δύναται» να φροντίσει τις μανάδες και τους πατεράδες μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Και μια κοινωνία ολόκληρη αποδέχεται στωικά τη θανάτωση των «γερασμένων αλόγων». Στην εποχή του «δὸς εμέ σήμερον» το μόνο που δείχνουν να κάνουν οι άνθρωποι, είναι να προσεύχονται κάποια… στιγμή, κάποιος… αντί γι’ αυτούς, ν’ αλλάξει την κατάσταση πριν οι ίδιοι γεράσουν και προς το παρών να βρουν έναν τρόπο να τα βολέψουν δίχως τη γενναιόδωρη συνδρομή από τη σύνταξη της γιαγιάς.

Έτσι, με αρκετές δόσεις κοινωνικού αυτοματισμού και περίσσεια κροκοδείλιων δακρύων, το πολιτικό σύστημα οδηγεί στην τελευταία του κατοικία το ασφαλιστικό και ό,τι απέμεινε από τις αξίες της αλληλοβοήθειας μέσα στην κοινωνία.

Και όλα αυτά, γιατί τάχα τα ψίχουλα της υπεραξίας των εργαζομένων που επιστρέφονταν εν είδει κοινωνικής πρόνοιας δεν επαρκούν, οι γέροντες δεν πεθαίνουν στην ώρα τους και επομένως οι υπεράριθμοι πρέπει να θανατωθούν.

Αυτομάτως όμως προκύπτει το ερώτημα: μια κοινωνία στο ρόλο εκτελεστικού αποσπάσματος, γιατί να επιλέξει να πυροβολήσει τον παππού και τη γιαγιά της και να μη στρέψει το όπλο στον αξιωματικό που διατάζει την εκτέλεση;