Το Βατραχάκι Πρίγκιπας και ο Καημένος Απέλπιδα Ρομαντικός

Αφιερωμένο στη Νέα Χρονιά

Τα βατραχάκια είναι μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες για το παράλογο της προσπάθειας. «Δύο βατραχάκια έπεσαν σε ένα δοχείο με γάλα και άρχισαν να χτυπούν τις πατούσες τους έντονα και σταθερά για να μη βουλιάξουν. Τα χείλη του δοχείου ήταν πολύ ψηλά και έτσι δεν μπορούσαν να πηδήξουν για να βγουν. Μα η ώρα περνούσε και το κολύμπι έπρεπε να συνεχιστεί αδιάλειπτα χωρίς εκπτώσεις στην ένταση. Οπότε όπως είναι φυσιολογικό η απρόσκλητη κούραση κατέφθασε. Και στρογγυλοκάθισε με χάρη και χαρά ως νικήτρια της απέλπιδος προσπάθειας. «Δεν έχει νόημα» είπε το ένα. «Δεν υπάρχει ελπίδα, όσο και να κολυμπάμε, δεν μπορεί να σωθούμε.» πρόσθεσε και σταμάτησε να κολυμπάει, βούλιαξε και μετά από λίγο πνίγηκε.

Μα το άλλο συνέχισε παρά το παράλογο της προσπάθειας. Και κάποια στιγμή, ω του θαύματος, το γάλα άρχισε να πήζει, έγινε πιο παχύρρευστο στην επιφάνεια και κάποια στιγμή, μπόρεσε να πηδήξει με ό,τι δυνάμεις του είχαν απομείνει έξω από το δοχείο…»

Έτσι η ιστορία τελειώνει. Δείχνοντας ότι το παράλογο της προσπάθειας μπορεί τελικά να αποδειχτεί περίτρανα λογικό. Και μετά αναβλύζουν τα ερωτήματα τα ατελείωτα. Υπάρχουν γύρω μας τόσα που δεν μπορούμε να δούμε. Και επειδή δε τα βλέπουμε τα ξεχνάμε. Ξεχνάμε ότι στον κόσμο των μαθηματικών οι πιθανότητες ανθοφορίας μιας προσπάθειας ως απόλυτου αριθμού είναι ίσες με το αντίστοιχο απόλυτο αριθμό των πιθανοτήτων αποτυχίας. Ξεχνάμε ότι η θετική έκβαση κάθε προσπάθειας εναπόκειται στην αντοχή, στην υπομονή και επιμονή και φυσικά στην πίστη. Αν η πίστη επιτυχίας σε εγκαταλείψει όσο γνήσια και δυναμικά εξοπλισμένη και αν είναι μια προσπάθεια δε θα καρποφορήσει. Παρά το γόνιμο έδαφος, παρά το σωστό πότισμα, παρά τη σωστή θερμοκρασία, και τον επιστημονικά ελεγμένο τρόπο κλωνοποίησης, συνδυασμού σπόρων ή προσεκτικής επιλογής του αρμόδιου καταρτισμένου επιστημονικού προσωπικού, το άνθος της προσπάθειας θα μαραθεί ή το χώμα του θα σαπίσει.

Στην τελευταία του ταινία “La La Land” ο Ryan Gosling απευθύνεται στην πόλη της καθημερινότητάς του, την πόλη των Αστεριών που εκπροσωπεί το δικό του δοχείο στο οποίο κολυμπά με επιμονή και μανία και αναρωτιέται αν η λάμψη της ιδέας του είναι απλά ένα όνειρο που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ή η αρχή αυτού του όμορφου και καινούριου που θα φωτίσει τη ζωή του.

City of stars /
Are you shining just for me? /
City of stars /
There’s so much that I can’t see /
Who knows? /
Is this the start of something wonderful and new? /
Or one more dream, /
That I cannot make true.

Αναρωτιέται μα δε δειλιάζει. Όπως δε δειλιάζει και το ένα από τα δύο βατραχάκια της ιστορίας μας.

Πολλοί αυτή την έλλειψη δειλίας τη χαρακτηρίζουν ρομαντισμό, ανωριμότητα ή απελπισία. Όποιος και αν είναι ο τίτλος, παραμένει αναλλοίωτα καταδικαστικός. Η έλλειψη δειλίας, η εμμονή και πίστη στην επίτευξη του στόχου παραμένει καταχωνιασμένη στον καιάδα της Ανωριμότητας και της Αφέλειας. Γιατί απλούστατα μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε. Αλίμονο σε όποιον δεν καταλαβαίνει ότι μεγαλώνει, αλίμονο σε όποιον δεν ωριμάζει.

Και εδώ βγαίνει ο κομπάρσος στη σκηνή σε κοιτά κατάματα και γελά. Καημένε εσύ που πολεμάς να βγεις από το δοχείο. Δε φοβάσαι τα τέρατα που θα δεις εκεί έξω; Τουλάχιστον εδώ μέσα στο δοχείο θα βουλιάξεις στη ζεστασιά και στις θρεπτικές αξίες του γάλατος. Καημένε ανώριμε, παθιασμένε με την επανάσταση την πεπαλαιωμένη και πολλάκις δοκιμασμένη και κατακρεουργημένη από τα ίδια της τα αποτελέσματα, καημένε εσύ που τολμάς να θεωρείς ότι το ώριμο της εποχής σου δε σου κάνει. Πού πας; Και έρχομαι τώρα και εγώ… σκέψου λέω τώρα και εγώ… νομίζεις ότι το βατραχάκι που εγκατέλειψε την προσπάθεια πνίγηκε. Μπορεί και να μεταμορφώθηκε όχι σε πρίγκιπα αλλά σε ψάρι και απλώς μεταλλάχτηκε, ξέχασε ότι ήταν βατραχάκι και αποδέχτηκε τη νέα του ιδιότητα και εξακολουθεί να ζει μέσα στον πάτο του δοχείου; Ε και; Ζωή είναι αυτή;

Να σου πω λοιπόν πού πάει ο Καημένος απέλπιδα Ρομαντικός. Να σου πω γιατί κάπου εδώ μέσα σε αυτές τις γιορτινές μέρες τον συνάντησα μέσα από τις ευχές του για τη νέα χρονιά, μέσα από το ζεστό του χαμόγελο, μέσα από το πλατάγισμα των ποδιών του στο παγωμένο νερό της στασιμότητας και την επιτυχία του να παραμείνει έξω από το Κουτί του Βολέματος, ξυπόλητος και με παγωμένες, κρυσταλλωμένες πατούσες μα ελεύθερος να σκεφτεί και να ονειρευτεί… Να γιατί τον βρήκα μέσα σε κάποιες ταινίες και αναγνώσματα σημερινά, της δικής μας Γαλακτοποιημένης εποχής που όμως ποτέ δε σταματά να προσφέρει ελπίδα.

Πάει εκεί που μια αμοιβαία ματιά, ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο, ένα φευγαλέο φωτεινό βλέμμα, μια νότα, μια λέξη, φωτίζει. Πάει εκεί που μια φωνή θα βροντοφωνάξει ότι είναι εδώ για να μοιραστεί μαζί σου και να αγαπήσει το παράλογο της προσπάθειάς σου.

Μάλλον είναι ώρα να θυμηθούμε ότι υπάρχουν πολλά στο παρασκήνιο που εξακολουθούμε να μη βλέπουμε. Μάλλον είναι ώρα να ακούσουμε το καρδιοχτύπι της καρδιάς μας που θέλει όχι απλώς να επιβιώσει αλλά να μείνει ως ήχος που θα δίνει ρυθμό στην ωρίμανσή μας. Γιατί μεγαλώνουμε ναι, αλλά όχι για να βουλιάξουμε και ούτε για να μεταλλαχτούμε.