«Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου…»

«Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου…», είπε ο πατέρας του Νίκου Καζαντζάκη όταν τον παρέδωσε στο δάσκαλό του την πρώτη μέρα του σχολείου. Και ο συγγραφέας μοιράζεται μαζί μας αυτήν την πρώτη του ανάμνηση από τον κόσμο της μάθησης μέσα από το αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα «Αναφορά στον Γκρέκο».

Τι λέμε άραγε σήμερα εμείς όταν «παραδίδουμε» τα μικρά μας στους δασκάλους τους;

Και τι μπορούμε να κάνουμε για να αποκαλύψουμε στα παιδικά μάτια την αξία του σεβασμού και της αγάπης απέναντι στους δασκάλους τους χωρίς να φοβούνται την πιθανή «τιμωρία» που ορθώνεται μπροστά τους ως τείχος ανυπέρβλητο;

Ας ρίξουμε σήμερα το βλέμμα μας με προσοχή στα παρθενικά βήματα των μικρών μας με τους πρώτους τους δασκάλους. Η προ-νηπιακή και νηπιακή ηλικία είναι η αρχή της προσαρμογής στην ιδέα ότι θα περνούν τουλάχιστον 6 ώρες καθημερινά με κάποιον/κάποια που δεν είναι η μαμά, η γιαγιά ή η νταντά με την οποία είχαν συνηθίσει να περνούν την καθημερινότητά τους.

Στο δικό τους παραμυθένιο, φαντασιακό κόσμο που βρίσκεται στην ακμή της ανάπτυξής του σε αυτή την ηλικιακή φάση, τα περισσότερα παιδιά έχουν την τάση να παρομοιάζουν τους δασκάλους τους με τέρατα, με κακούς ήρωες από τις ιστορίες με τις οποίες έχουν περάσει κάμποσα βράδια τους μέσα από τις σελίδες παιδικών βιβλίων και γενικότερα με απεχθείς μορφές που δεν τους αγαπούν. Γυρνούν σπίτι και στην ερώτηση «Πώς τα πέρασες αγάπη μου σήμερα;», φθάνουν να γίνονται οι πιο πειστικοί σεναριογράφοι ταινίας τρόμου!

Σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχει ακόμα χώρος για νουθεσίες, παραδείγματα και αποδείξεις λογικές. Μόνο επίκληση στο συναίσθημά τους μπορούμε να κάνουμε σε πρώτη φάση με τη βοήθεια παραδειγμάτων – εικόνων από τη δική μας ζωή, μια και εμείς στα μάτια τους φαντάζουμε ακόμα ως οι θεοί τους. Χρησιμοποιώντας εικόνες των αγαπημένων τους ηρώων, τους μαθαίνουμε να νιώθουν περήφανοι και ήρωες που πηγαίνουν σχολείο. Τους θυμίζουμε πόσο τυχεροί είναι που μοιράζονται τις ώρες τους παίζοντας με τους φίλους τους και μαθαίνοντας «του θεού τα πράματα». Μοιραζόμαστε μαζί τους αναμνήσεις των πρώτων μας δασκάλων, ευχάριστες βεβαίως! Και δεν αμελούμε να είμαστε σε συχνή επαφή και διάλογο με τους δασκάλους «μας». Η έλλειψη συνεργασίας μα και το δικό μας άγχος είναι πολλές φορές οι λόγοι που πυροδοτούν την άρνηση από πλευράς των παιδιών μας.

Και το κυριότερο. Μην προσδοκάμε από τους δασκάλους να «βάλουν σε τάξη» τα ατίθασα παιδιά μας. Οι δάσκαλοι δεν υπάρχουν για να δαμάζουν τα «θηριάκια» μας που φυσικά στην πραγματικότητα δεν είναι θηριάκια. Φοβισμένα πλασματάκια είναι που θέλουν αγάπη, υπομονή και νουθεσία όχι τιμωρία…

Οι δάσκαλοι χρειάζονται πάνω από όλα τη δική μας συνεργασία και συμβολή στην προσπάθειά τους.