Το παλιό και το νέο

Είµαι σίγουρος πως στην πόλη µου υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που µπορούν και ακούνε περίεργους ήχους και θορύβους… Ήχους και θορύβους από τα παλιά, από αυτά που πλέον δεν υπάρχουν αλλά είναι εδώ, µε το δικό τους, ήσυχο τρόπο.

Πάντα είχα αυτή την -ανισόρροπη ίσως- σκέψη στο µυαλό µου, αλλά προχθές βλέποντας από µακριά έναν από αυτούς, ένα γνωστό µου, να περπατά κατά µήκος της Ακτής ∆υµαίων και να κοντοστέκεται για ώρα στο µικρό δροµάκι που οδηγεί στην είσοδο του παλιού εργοστασίου της Πατραϊκής, σκέφτηκα για λίγο πως δε µπορεί, κάτι θα βλέπει, κάτι θα ακούει, κάτι θα αισθάνεται!

Μήπως τη βουή των µεγάλων µηχανών να λειτουργούν όπως παλιά, είκοσι και χρόνια πριν, µήπως τις φωνές των εργατών ή µήπως τους τριγµούς των κουρασµένων αρµών του παρατηµένου εργοστασίου;

Στην πόλη µου όπου και να κοιτάξεις, απ’ όπου και να περάσεις, το παλιό κοιτάει το νέο στα µάτια και στέκεται µπροστά του, όρθιο και περήφανο, υψώνει το γέρικο ανάστηµά του σαν να θέλει να αναµετρηθεί µαζί του στα ίσια, µα δε µπορεί… τρέµει! Σαν το παλιό εργοστάσιο της Πατραϊκής και σαν πολλά άλλα που βρίσκονται διάσπαρτα εδώ κι εκεί, που δε φοβούνται το χρόνο ούτε και τις ηµέρες που περνάνε και φορτώνονται πάνω τους… µόνο την αδιαφορία και τη λησµονιά των ανθρώπων φοβούνται κι έτσι, χρόνια τώρα, περιµένουν υποµονετικά τη σειρά τους για να ποζάρουν για µια φωτογραφία. Στη στιγµιαία λάµψη ενός φλας να χωρέσουν όλη την ιστορία και τις µνήµες τους και να µπουν έτσι σε µια σελίδα κάποιου βιβλίου για πάντα…