Το σπίτι

Το βιβλίο του Μητά το ξεκίνησα µε µια κάποια λαχτάρα. Είναι καλαίσθητο στα χέρια, έχει όµορφη υφή και εξαιρετικό εξώφυλλο. Η εκδόσεις Κίχλη έχουν ανεβάσει ψηλά των πήχη των ελληνικών κυκλοφοριών, κι εδώ δεν ξεφεύγουν από τα υψηλά στάνταρ τους. Πρέπει να ήταν, όµως, µια συνέντευξη του συγγραφέα στην εκποµπή της Κατερίνας Μαλακατέ στο Amagi radio, πέρσι, που µε είχε προϊδεάσει για µια ιστορία που αποτίνει τιµές στα βιβλία που µε έκαναν να αγαπήσω τη λογοτεχνία. Ναι, αυτή η σύµπνοια µε τον Μητά µε έκανε το γραπώσω µε την πρώτη ευκαιρία το βιβλίο.

Ένας συγγραφέας καλείται να συγγράψει ένα βιβλίο στο Σπίτι, ένα Αρχοντικό στην Ύδρα, υπό την φιλοξενία του Μαίκηνα των Γραµµάτων, κύριο Κάλφογλου. Το αινιγµατικό σπίτι, το οποίο κανείς δεν µπορεί να βρει παρά µόνο ο υποψήφιος σε αυτόν τον παράξενο διαγωνισµό, τελεί υπό της φροντίδες του γκροτέσκου υπηρέτη, Συµεών. Η ιστορία είναι, σε αδρές γραµµές, µια διήγηση φρίκης. Πάνω από όλα, είναι ένα εκλεπτυσµένο διακειµενικό αφήγηµα. Είναι η αγάπη για αυτά, τα άλλα βιβλία, τον Πόε, τον Λάβκραφτ, τον Μπόρχες, τους Γερµανούς και τους Βρετανούς και τους κλασικούς. Κι ο,τιδήποτε συµβαίνει είναι µια πάσα στον αναγνώστη που ξέρει, που κατέχει αυτά τα αναγνώσµατα. Που οσµίζεται το γνώριµο. Και που φυσικά, µπλέκεται όµορφα µε το αισθητικό κοµµάτι της µυθοπλασίας, αυτό που αποκαλούµε ατµόσφαιρα. ∆ένει αρµονικά το νησιώτικο στοιχείο, οι ελληνικές φιγούρες του σπιτιού –ο αφέντης, η γάτα, ο υπηρέτης, το αρχοντικό– που ταυτόχρονα είναι γκροτέσκες, µε την ευρωπαϊκή υφή της ιστορίας.

Ίσως ίδια η ιστορία να κλιµακώνεται γρήγορα. Κι ίσως ένας απαίδευτος αναγνώστης να νιώσει πως η φρίκη χτίζεται ερήµην του. Υπονοείται. Ωστόσο, δεν ξέρω αν µπορώ να καταδικάσω το βιβλίο, λέγοντας πως η ανάγνωσή του είναι απολαυστική µόνο για τους γνώστες των παλιών ιστοριών µυστηρίου και τρόµου. Γιατί µπορεί αυτή η διακειµενικότητα, να δεσµεύει µέρος της χάρης του βιβλίου, ωστόσο η γλώσσα του είναι τέτοια που µεταδίδει αυτήν την «ενοχλητική» ατµόσφαιρα από τις πρώτες κιόλας σελίδες.

Για µένα ήταν το πρώτο βιβλίο του Μητά που διαβάζω, και θα διαβάσω τόσο το πρώτο του όσο και οτιδήποτε βγάλει στο µέλλον. Με έπεισαν τα εφόδιά του – η γλώσσα του, η αισθητική του και τα γούστα του. Και σίγουρα µε έπεισε η απόφαση ενός συγγραφέα να ξεφύγει από τα ταλαιπωρηµένες θεµατολογίες της δραµατικής, καθηµερινότητας και τις πολυφορεµένες, αυτοαναφορικές /αυτοβιογραφικές διηγήσεις της ελληνικής πεζογραφίας. Φτάνει την επόµενη φορά να δοµήσει µια πιο, κατά κάποιο τρόπο, αυθύπαρκτη, αυτόνοµη ιστορία.