Χαρταετός

Τους πήρε πολύ καιρό να καταφέρουν να συναντηθούν, όµως τα κατάφεραν να ανέβουν σε εκείνο το ύψωµα και να αναπνεύσουν καθαρό αέρα.

Από κάτω η Πάτρα ούρλιαζε αγριεµένη και λιγάκι κακοποιηµένη µετά από το τριήµερο του καρναβαλιού. Είχε παλµό ακόµα από τα πατήµατα και τις µουσικές, τους µασκαράδες και το σοκολατοπόλεµο.

Της είχε φτιάξει έναν πολύχρωµο χαρταετό µε τα χέρια του, άλλωστε για εκείνον είχε φτερά που φανερώνονταν µονό σ’ εκείνον, την είχε δει να πετάει, να τσακίζεται και να προσπαθεί ξανά.

Κάθισαν για ώρα στη σιωπή κι έπειτα της προτείνε να πετάξουν το χαρταετό.

«∆εν θα τα καταφέρω», είπε!

«Πάρε στα χέρια σου τον αετό και τρέξε µακριά», της είπε. «Όταν σου πω θα τον αφήσεις, εντάξει;».

Έτσι κι έκανε, άρχισε να τρέχει πάνω από την πόλη και να κοιτάζει πίσω της για ένα του νεύµα, µέχρι που εκείνος φώναξε «άφησέ τον»…

Ξάπλωσε στα χορτάρια και ακολούθησε µε το βλέµµα της τον πολύχρωµο χαρταετό της…

«Και τώρα τι θα τον κάνουµε;», ρώτησε.

Κάθισε και εκείνος διπλά της αγκαλιάζοντας τα γόνατά του. «Τι θα ήθελες να κάνουµε;», είπε.

«Να τον ελευθερώσουµε για πάντα, να κόψουµε κάθε σκοινί που τον κρατάει δέσµιο. Ναι, θέλω να ελευθερώσουµε το χαρταετό για πάντα!»

Έκοψαν τα σχοινιά και ο χαρταετός ξεµάκρυνε µέχρι που έγινε κουκίδα στον ουρανό. Κοιτάχτηκαν και χαµογέλασαν…

Κατέβηκαν τα σκαλιά της αγίου Νικολάου και κάπου κάπου κοίταζαν πίσω τους, όµως µοναχά τα σχοινιά στα χέρια µαρτυρούσαν ό,τι είχε προηγηθεί.

«Μάθε µε να πετάω», της είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά.

«Μάθε µε να ελευθερώνω πολύχρωµους χαρταετούς», του είπε και πιάστηκαν χέρι – χέρι..

«Πάµε, είναι νωρίς ακόµα»…