Χρυσόψαρα

Εφόσον καταρρίφθηκε ο μύθος για τη μνήμη του χρυσόψαρου από Καναδούς επιστήμονες, άπαντες οι δημοσιολόγοι άρχισαν μανιωδώς να πειραματίζονται ώστε να βρουν αντάξιο ευφάνταστο μεταφορικό σχήμα.

Μπορούν λοιπόν ανάμεσα στη σωρεία έγκυρων ή μη πληροφοριών που κατακλύζεται ο σύγχρονος άνθρωπος να μεταμορφώνονται οβιδιακά, απ’ αυτό που διατείνονταν ότι είναι, σ’ αυτό ακριβώς που αντιστρατεύονταν χρησιμοποιώντας φθηνές ατάκες περί ωριμότητας, ευθύνης κ.λπ.

Μπορούν ακόμα να καταργούν μέσα σε μια μέρα νεοφιλελεύθερες συμφωνίες στο φαντασιακό τους και κατόπιν όταν αποκτούν αρμοδιότητες, να τις υπογράφουν στη χειρότερη δυνατή εκδοχή τους, χρησιμοποιώντας ανερυθρίαστα πανομοιότυπα επιχειρήματα με τους προκατόχους τους.

Έχουν την ευκαιρία ως «δημοσιογράφοι» να προβάλουν τους νεοναζί με το μανδύα της αντικειμενικότητας, έπειτα να υπαναχωρούν αναδεικνύοντας ένα μοδάτο αντιφα υφάκι και κατόπιν να τους ξεπλένουν ξανά μ’ ένα καλό lifestyle άρθρο.

Έχουν ακόμα την ικανότητα ως «καλλιτέχνες» να προσβάλουν τους νέους και τους φτωχούς, να σηκώνουν αντάρα, να υπαναχωρούν ζητώντας συγγνώμη και έπειτα να επανέρχονται ακόμα προσβλητικότεροι.

Και μπορούν να συνεχίσουν έτσι σα χαμαιλέοντες μπουχτίζοντάς μας με εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις και απόψεις, χωρίς καν να κουράζονται να σκεφτούν πειστικές δικαιολογίες.

Υπάρχει όμως κάτι που δεν έχουν υπολογίσει. Μετρούν «κοινή γνώμη» και «μάζα». Δεν αντιλαμβάνονται συλλογική μνήμη και κοινωνικο-ιστορικό. Δεν περνά καν από το μυαλό τους ο άνθρωπος ως αυτόνομο υποκείμενο. Και κάπου εκεί θα πέσουν έξω στους πειραματισμούς και αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε, είναι πως αυτό δε θα γίνει μόνο για τη δημιουργία του νέου τους μεταφορικού σχήματος…