Όσο υπάρχουν ξέφωτα

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

Συχνά παίζω με τη λογική της ζωής. Και αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αυτή χωρίς τις κακές μέρες. Τις γκρίζες μέρες, τις άσκοπες, τις μονότονες. Τις μέρες που πέρασαν και απωλέσθηκαν απ’ τη μνήμη για την αδιαφορία τους, περνώντας ουσιαστικά στην ανυπαρξία. Ή ακόμα και τις παρόμοιες στιγμές.

Στο εύρος του χρόνου, που οι δείκτες χτυπούν αδιάκοπα, με τον ίδιο ρυθμό, τον ίδιο εκνευριστικά θορυβώδη, οι στιγμές και οι μέρες αυτές γίνονται σπουδαίες. Συσσωρεύονται και μοιάζουν ξαφνικά μια τεράστια αποθήκη από ξεχασμένα όνειρα, θλιμμένες προσδοκίες για την εξέλιξη του κόσμου, κουρασμένα δάκρυα για τη συνοχή των ανθρώπων, άδειες ελπίδες για τα κούφια μυαλά, τραβηγμένες κουρτίνες που κρύβουν τον ήλιο.

Όμως δεν είμαι σίγουρη. Καταλήγω ότι η ζωή δε βασίζεται σε κανόνες λογικής. Παίζεται πάνω σε σκακιέρα, ταλαντεύεται ανάμεσα στη λογική και τη στρατηγική. Ναι, σίγουρα ναι. Η ζωή τη θέλει τη στρατηγική της. Και μπορεί να έχει ελάχιστους βασιλιάδες, χρειάζεται όμως κάπου κάπου να ανοίγεις αυτές τις κουρτίνες για να δεις τα ξέφωτα. Να φτάσεις στους πύργους, να χαιρετίσεις τους άρχοντες, να γίνεις κι εσύ ένας, χρησιμοποιώντας όχι την απληστία σου, αλλά τον εαυτό σου.

Το άγρυπνο μυαλό σου, τα χέρια σου όλο μόχθο και δύναμη, το οργισμένο βλέμμα σου απέναντι στην κοινωνία, τα όνειρα που δε λήγουν ποτέ, την ανυπότακτη συνείδησή σου, την ανήσυχη και τρελή ψυχή σου, τη δυνατή καρδιά σου, την ασυμβίβαστη γροθιά σου. Εσένα. Τον εαυτό που απέκτησες τις ημέρες και τις στιγμές που η ζωή δεν είχε λογική, ήταν μόνο διαίσθηση.

Αυτό το εμμονικό αίσθημα ότι πλησιάζουν οι μέρες που θα προσπεράσουν τις γκρίζες, όσες θυμάσαι να κρύβεις το πρόσωπό σου στο μπράτσο σου, κρατώντας σφιχτά τη χούφτα σου με αγωνία. Όσες κοιτούσες τα ρολόγια να δουλεύουν με την ευχή να χαθούν ανεπιστρεπτί οι σκληρές εικόνες που είδες, οι άνθρωποι που κατατρέχθηκαν, οι υποσχέσεις που γκρεμίστηκαν.

Και πως ακόμα κι αν οι βασιλιάδες είναι η μειοψηφία, υπάρχει μια πλειοψηφία από ξέφωτα. Όσα κάνουν τις νύχτες σου φωτεινές σαν μέρα. Και έχουν τη μορφή ενός γκολ την ώρα που η πόλη βυθίζεται στην αδράνεια, ενός απολαυστικού πρωινού καφέ που φτιάχνει τη μέρα σου, μιας υπέροχης καλημέρας, σχεδόν διονυσιακής, ενός εθιστικού τραγουδιού που άκουσες.

Και τότε οι γκρίζες μέρες περνούν πράγματι στη λήθη και οι συμπτώσεις που θες να ονομάζεις για την προσέγγιση της ευτυχίας είναι τα όνειρα που παίρνουν μορφή και οι μουσικές που ακούς είναι οι ήχοι που κάνουν από το χτίσιμο και τα καλοκαίρια που βλέπεις είναι σαν αυτά της θεάς Δήμητρας, από ευτυχία.

Γι’ αυτό σου λέω η ζωή θέλει στρατηγική και ομορφιά σαν την Περσεφόνη.