Όταν θέλω να πάρω τα βουνά…
Όταν αποζητώ μια μικρή απόδραση ή όταν «θέλω να πάρω τα βουνά» όπως λέει η έκφραση, συνήθως κυριολεκτώ και αυτό κάνω. Ανεβαίνω μια βόλτα μέχρι τον Ομπλό.
Σε δέκα μόλις λεπτά βρίσκομαι σ’ αυτό το μικρό βουνό 800 μέτρων, που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το επισκέφθηκα. Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά προάστια της Πάτρας. Η προσέγγιση γίνεται είτε από την περιμετρική στην έξοδο «Γλαύκος» κι έπειτα από τη διαδρομή για το οινοποιείο της Αχάια Κλάους, είτε ακολουθώντας από το κέντρο τις οδούς Γούναρη, Καλαβρύτων και Πατρών Κλάους αντίστοιχα.
Η θέα είναι πραγματικά μαγευτική. Φαίνεται η πόλη της Πάτρας μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, η γέφυρα του Ρίου – Αντιρρίου, η θάλασσα, τα πλοία και όταν είναι καθαρή η ατμόσφαιρα μπορείς να διακρίνεις το Μεσολόγγι και ένα άλλο όμορφο βουνό, τον Αίνο της Κεφαλονιάς, να διαγράφονται ξεκάθαρα στο βάθος.
Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ανηφορίζουν τουλάχιστον μέχρι τους πρόποδες. Βλέπεις οικογένειες τα Σαββατοκύριακα να κάνουν πικ-νικ, να αμολούν χαρταετούς, να μαζεύουν αγρία χόρτα, να κάνουν περιπάτους ή απλά να χαζεύουν κάτι μικρά πολύχρωμα πουλιά που κάνουν μανούβρες στον αέρα…
Ή μήπως δεν είναι πουλιά;
Είναι φυσικά οι πιλότοι των αλεξιπτώτων πλαγιάς ή αλλιώς «παρά πέντε». Η Πάτρα έχει από τις πιο οργανωμένες κι ενεργές σχολές «παρά πέντε» στην Ελλάδα. Η αγάπη μου για τον αέρα και γι’ αυτό το όμορφο και διαφορετικό σπορ ήταν ο λόγος που οδήγησε εκεί τα βήματά μου την πρώτη φορά. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα θα δεις αναρίθμητα χρωματιστά αλεξίπτωτα σε μοναδικούς εναέριους χορούς. Κι αν είσαι τυχερός μπορεί να πετύχεις και κάποιον με διπλό αλεξίπτωτο να σε πάει μια βόλτα. Μια βόλτα εθισμού όπως λέγεται… Γιατί άραγε;