10 αγαπημένοι δίσκοι του 2016

Μετά τον αναβρασμό που υπήρξε στην ελληνική underground hard ‘n’ heavy σκηνή το 2015, με μερικές εξαιρετικές κυκλοφορίες από νέα συγκροτήματα να φτάνουν στα αυτιά μας, το 2016 αποτέλεσε μια πιο ιδιαίτερη μουσική χρονιά. Είχαμε επιστροφές από «μεγάλους» του χώρου (Rotting Christ, Planet of Zeus, Nightstalker, 1000mods), νέες μπάντες να βγαίνουν φυσικά στην επιφάνεια και ενδιαφέροντα ακούσματα από ετερόκλητα μεταξύ τους μουσικά είδη. Μετά από πολύ γράψε – σβήσε (ως είθισται) καταλήξαμε σε δέκα αγαπημένα άλμπουμ της ελληνικής σκηνής που «λιώσαμε» τη χρονιά που πέρασε.

10. Δ.Ο.Γ.Μ.Α- «Γυμνή Αλήθεια»
Αγαπημένο Τραγούδι: «Γυμνός»

Δεν ξέρω αν το ελληνόφωνο ροκ θα ξαναβρεί ποτέ τη χαμένη του αίγλη και απήχηση, πάντως οι Δ.Ο.Γ.Μ.Α είναι αυτή τη στιγμή από τους άξιους εκπροσώπους του. Heavy και μελωδικοί ταυτόχρονα, με καυστικό στίχο, μας δίνουν με το «Γυμνή Αλήθεια» την καλύτερη κυκλοφορία τους και μία από τις καλύτερες της σκηνής για το 2016.

9. Kollektiva – «Σύρματα»
Αγαπημένο Τραγούδι: «Λέξεις επάνω σε χαλκό (Π.Φ)»

«Θυμωμένοι» επέστρεψαν δισκογραφικά οι Kollektiva, οι οποίοι παραμένουν μπροστάρηδες της ελληνόφωνης σκηνής. Ο στίχος όπως πάντα θίγει καίρια θέματα, ο ήχος βάρυνε ακόμα περισσότερο και το «Σύρματα» στην εκπνοή του χρόνου μας έδωσε αρκετή τροφή για σκέψη.

8. Double or Nothing – “Never Enough”
Αγαπημένο Τραγούδι: “They live”

Η φετινή ευχάριστη «ανακάλυψη» ακούει στο όνομα “Double or Nothing”. Το acoustic blues/americana ντουέτο από το Βόλο γράφει μουσική που μπορεί με χαρακτηριστική άνεση να σε μεταφέρει στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και να σου δημιουργήσει έντονες εικόνες.

7. Naxatras – “II”
Αγαπημένο Τραγούδι: “Proxima Centauri”

Ξέρουν τι θέλουν να κάνουν και το κάνουν καλά. Οι Θεσσαλονικείς Naxatras ξεπερνώντας με ευκολία το σοκ που προκάλεσε η επιτυχία του ντεμπούτου τους και αφού κυκλοφόρησαν και ένα μικρό ep,  (δείτε εδώ τη λίστα με τα αγαπημένα ep του ’16) , διατηρήθηκαν σε υψηλά στάνταρ απόδοσης και σύνθεσης με το “II”.

6. Nightstalker – “As above, so below”
Αγαπημένο Τραγούδι: “The dog that no-one wanted”

Δε μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα λένε αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο σκύλος ακόμα δαγκώνει αν δεν τον σεβαστείς. Οι Nightstalker ακολουθώντας την επιτυχημένη και χαρακτηριστική τους πλέον τραγουδοποιία μας έδωσαν ένα άλμπουμ απολαυστικό και διασκεδαστικό που σου μένει στο μυαλό από τις πρώτες ακροάσεις.

5. Παύλος Παυλίδης – «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο»
Αγαπημένο Τραγούδι: «Ο πύργος του ποτέ»

Αν αποδεχτούμε το γεγονός ότι ο Παύλος Παυλίδης σε καμία περίπτωση πλέον δε γράφει «ροκ» μουσική, τότε το «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο» αποτελεί μια από τις καλύτερες προσωπικές του κυκλοφορίες. Οι στίχοι του ακόμα ταξιδεύουν και οι B-Movies του στρώνουν το κατάλληλο μουσικό χαλί για να μας διηγηθεί τις ιστορίες του.

4. Gioumourtzina – “Blakk Metall”
Αγαπημένο Τραγούδι: “Leviathan”

Δεν έχω ιδέα πως περιγράφεται με μία λέξη η μουσική που δημιουργούν οι Gioumourtzina, το “Blakk Metall” πάντως αποτέλεσε μια από τις πιο ανατρεπτικές και ιδιαίτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Electronica, new age, shoegaze, dream pop στο μίξερ με αποτέλεσμα ένα άλμπουμ που θα σε κάνει να “χαθείς” κατά τη διάρκεια της ακρόασης του.

3. Void Droid – “Terrestrial”
Αγαπημένο Τραγούδι: “Watermaker”

Ένα από τα καλύτερα debut albums στην ιστορία της ελληνικής hard ‘n’ heavy σκηνής. Οι Void Droid έχουν πολύ υψηλό ταβάνι και το “Terrestrial” είναι απλά η αρχή αυτού που φαίνεται πως θα ακολουθήσει.

2. Καταχνιά – “Στη σκιά μιας λαιμητόμου”
Αγαπημένο Τραγούδι: “Καταιγίδες ανυπακοής”

Μέσα από τον punk, crust & black metal μύλο τους οι Καταχνιά δημιουργούν το ιδανικό μουσικό υπόβαθρο για τις σκέψεις τους και φτύνουν μίσος και οργή. Σε μια εποχή που η ακρότητα στη μουσική έχει πάψει να τρομάζει, η “Σκιά μιας λαιμητόμου” είναι από τους πιο “επικίνδυνους” δίσκους που θα βρεις εκεί έξω.

1. Planet of Zeus – “Loyal to the pack”
Αγαπημένο Τραγούδι: “White Shroud”

Οι Planet τολμούν, εξελίσσονται και μένουν πιστοί στην αγάπη τους για τη μουσική, ανεξαρτήτως στεγανών. Βγαίνοντας για λίγο από το χαρακτηριστικό τους στυλ που έχτισαν στα προηγούμενα τρία άλμπουμ επικεντρώνονται στις μελωδίες, απλοποιούν λίγο τις δομές και μας χαρίζουν κατά την προσωπική μας άποψη τον καλύτερο και πιο εθιστικό δίσκο του ’16.