10 τραγούδια – ορόσημο του Παύλου Παυλίδη

Την Παρασκευή 15 Απριλίου ο Παύλος Παυλίδης επισκέπτεται για ακόμη μία φορά την Πάτρα στα πλαίσια της παρουσίασης του νέου προσωπικού του δίσκου με τους B-Movies «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο» (διαβάστε εδώ το review του album). Με αφορμή τη συγκεκριμένη εμφάνιση αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε δέκα τραγούδια-ορόσημο από τους δέκα full length δίσκους της μέχρι τώρα πορείας του (4 με Ξύλινα Σπαθιά και 6 με τους B-Movies). Τραγούδια που τον έκαναν γνωστό, που διαμόρφωσαν το στυλ του, που συντρόφευσαν πάμπολλες στιγμές της ζωής μας και θα συνεχίσουν να το κάνουν.

«Ξεσσαλονίκη» («Ξεσσαλονίκη»-1993)
Στη θέση του θα μπορούσαν να είναι η «Αδρεναλίνη» ή ο «Βασιλιάς της Σκόνης» τα οποία έκαναν και εξωπραγματική επιτυχία μέσα από τη συγκεκριμένη δισκάρα. Επιλέχθηκε καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο αλήτικα και «ροκ» κομμάτια της ελληνόφωνης σκηνής. Δυστυχώς πολύ δύσκολα θα το ακούσουμε live.

Φωτιά στο Λιμάνι» («Πέρα απ’ τις πόλεις της ασφάλτου»-1995)
Όλα τα ατού της Παυλιδικής τραγουδοποιείας μέσα σε 5 λεπτά. Τραγούδι που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά και παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα highlights των συναυλιών του.

«Μόνο αυτό» («Μια ματιά σαν βροχή-1997)
Αν και λατρέψαμε εξίσου την ακουστική εκδοχή του τίποτα δε συγκρίνεται με τον ηλεκτρισμένο ρομαντισμό του original. Τα τελευταία χρόνια το ακούμε ηλεκτρικό και στα live.

«Οι δαίμονες» («Ένας κύκλος στον αέρα»-2000)
Η αλήθεια είναι πως το hit του δίσκου είναι το «Πάρε με μαζί σου» αλλά με τραγούδια σαν αυτό έδειξε το τι θα ακολουθήσει μουσικά στη μετέπειτα πορεία του. Εσωτερικό τραγούδι με καταπληκτικούς στίχους.

«Μόχα» («Αφού λοιπόν ξεχάστηκα»-2004)
Από τα πιο ταξιδιάρικα και συναυλιακά κομμάτια του Παύλου. Ακόμη θυμάμαι την ανατριχίλα στο live του στο Μικρό Πρίγκηπα στην Πάτρα το 2013 με ένα ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί να τραγουδά εκκωφαντικά κάθε στίχο.

«Αερικό» («Άλλη μια μέρα»-2006)
Ίσως το πιο αναγνωρίσιμο και χαρακτηριστικό δείγμα της προσωπικής του πορείας. “Ξερεις δε φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά πεινάνε…”

«Λευκή καταιγίδα» («Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει»-2010)
Το ότι ο Παυλίδης είναι ποιητής το γνωρίζουν όλοι. Η «Λευκή Καταιγίδα» είναι η απόδειξη του πόσο μαεστρικά μπορεί εμπνευσμένος από τον έρωτα και τις συνέπειές του (χωρισμός, απώλεια, νοσταλγία) να δημιουργήσει εικόνες από στιγμές που νιώθεις ότι τις έχεις ζήσει ο ίδιος.

«Τόσο Κοντά» («Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί»-2013)
Στις «ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί» υπήρξαν ακόμη πιο έντονα alternative και indie ήχοι και ενορχηστρώσεις. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι η γέφυρα που ενώνει το ηλεκτρικό παρελθόν με το εξίσου ενδιαφέρον και πάντα πειραματικό παρόν.

«Μια ήσυχη βροχή» («Στο διπλανό ουρανό»-2015)
Στον πιο αργό και εσωτερικό δίσκο του Παυλίδη, ένα σκοτεινό «διαμαντάκι», στο χαρακτηριστικό ύφος του δημιουργού.

«Ο πύργος του ποτέ» («Μια πυρκαγιά σ’ένα σπιρτόκουτο-2016)
Εδώ θα σας μεταφέρω αυτούσια τα όσα είπα για το συγκεκριμένο στη δισκοκριτική: «Στον «Πύργο του ποτέ» θα ακούσετε λοιπόν σε ένα σκοτεινό περιτύλιγμα λίγο από τα Σπαθιά της τελευταίας περιόδου πάνω σε ένα ρυθμικό χαλί που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε κάποιο δίσκο των Διάφανων Κρίνων. Και μαζί κάποιοι από τους καλύτερους στίχους του δημιουργού («Απ’ τον πύργο του ΟΤΕ βλέπει αυτό τον άλλο πύργο αυτό τον πύργο του ποτέ που αν του σπάσεις το γρανάζι φύγαμε στο διάστημα, στο λιμάνι οι γερανοί σημαδεύουν στα ουράνια φώτα και αεροπλάνα η ομίχλη τριγυρίζει στα στενά και μ’ έκρυψε»)»