tetartopress

«199 μικροί ήρωες» στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης


«199 μικροί ήρωες» (199 kleine Helden)
Σκηνοθεσία: Sigrid Klausmann
Γερμανία, 2018

Μια διεθνής σειρά ντοκιμαντέρ που ακολουθεί 5 παιδιά, από 10 έως 12 χρονών, στην καθημερινή διαδρομή τους προς το σχολείο τους. Που είναι το σπίτι τους, όμως; Ένα κορίτσι από τη Μογγολία, κόρη νομάδων ζει στην πόλη γιατί το σχολείο της απέχει 100 χιλιόμετρα από τη στέπα όπου ζουν οι γονείς της – κι επιστρέφει στη στέπα κατά τις περιόδους των γιορτών για να τους βοηθήσει στις δουλειές με τα ζώα. Ένα αγόρι σε μια μάλλον υποβαθμισμένη περιοχή της Ρώμης, παιδί ενός Αλγερινού Μουσουλμάνου και μιας άθεης Ιταλίδας, που έχει συγγενείς και στις δύο αυτές χώρες, χρησιμοποιεί τραμ και λεωφορείο για να πάει στο σχολείο του. Ένα κορίτσι στην Παλαιστίνη που παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο, σπάζοντας τα σχετικά έμφυλα ταμπού και που εξασκείται σε κλειστά γυμναστήρια και στο τσιμεντένιο­ τείχος που χωρίζει την ελεύθερη­ από την κατεχόμενη Παλαιστίνη, αυτό περπατάει για να πάει στο σχολείο. Ένα άλλο κορίτσι στο φτωχό Μπουρούντι, ορφανό επειδή οι γονείς της έχουν πεθάνει από ελονοσία, διασχίζει καθημερινά το δάσος όπου καιροφυλακτεί ένας βιαστής. Και ένα αγόρι στο Μεξικό, από μια φτωχική συνοικία, που πηγαίνει καθημερινά στο σχολείο με μια βάρκα αφού το σπίτι του είναι δίπλα σ’ ένα βρώμικο κι επικίνδυνο λόγω συχνών απαγωγών ποτάμι.

Όλα τα παιδιά μιλάνε μπροστά στην κάμερα για τα όνειρά τους, για το επάγγελμα που θέλουν να ασκήσουν, όλα με τον κοινό σκοπό ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος: το ένα θέλει να γίνει βουλευτής για να βοηθάει τους πολίτες, ένα άλλο αστυνομικός για να σταματήσουν οι κλοπές των φτωχών, ένα άλλο δασκάλα για να διδάσκει τα φτωχά παιδιά. Ιδανικά που εκφράζονται με τον πιο άμεσο τρόπο αφού τα παιδιά, ζώντας τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής, επιθυμούν με όλη τους την ειλικρίνεια να συμβάλλουν στην αλλαγή αυτού του κόσμου. Και ο νέος, ο καλύτερος αυτός μελλοντικός κόσμος επωάζεται στα σχολεία τους: τα παιδιά αγαπάνε το σχολείο επειδή γιατί εκεί είναι ο δικός τους κόσμος, με τους φίλους τους και με τις καινούριες γνώσεις που εγγράφονται κάθε μέρα στον εγκέφαλό τους. Όμως, καθώς τα παιδιά μας καταθέτουν μιαν απρόσμενη ωριμότητα, ένας ενήλικος διδακτισμός υφέρπει στην ατμόσφαιρα της ταινίας από την πλευρά της σκηνοθέτιδας: γιατί, έτσι όπως έχουν επιλεγεί αποσπάσματα από τα λόγια τους, περισσότερο ακούμε ένα είδος δηλώσεών τους γι’ αυτόν τον κόσμο χωρίς, όμως, να μας μεταδίδονται τα συναισθήματά τους. Έστω κι έτσι, είναι ενδιαφέρον, είναι κρίμα, όμως, που η Sigrid Klausmann δεν μας συνδέει περισσότερο μ’ αυτά τα παιδιά- και δεν αναδύεται από μέσα μας το δικό μας απωθημένο παιδί.

Το ντοκιμαντέρ «199 μικροί ήρωες», το παρακολουθήσαμε στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (Τμήμα: Ντοκιμαντέρ για παιδιά).


Advertisement


Advertisement

 

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

 

Advertisement

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

 
Yasunari Kawabata «Η Χώρα του χιονιού»

Yasunari Kawabata «Η Χώρα του χιονιού»

Η Χώρα του χιονιού είναι μια ιστορία έρωτα ανάμεσα σε έναν αργόσχολο διανοούμενο αστό του Τόκυο και μια γκέισα των ...
Betty Smith «Το αύριο θα είναι καλύτερο»

Betty Smith «Το αύριο θα είναι καλύτερο»

Ένα ξεχασμένο λογοτεχνικό διαμάντι της σπουδαίας Betty Smith. Μια ωδή στη νεανική αγάπη, τον γάμο, την οικογένεια, την ελπίδα. Μπρούκλιν, ...
Χατζηφραγκέτα

Χατζηφραγκέτα the band ζωντανά στην Πάτρα

Οι Χατζηγφραγκέτα σε fullband σύνθεση έρχονται το Σάββατο 2 Μαρτίου στο Royal στην Πάτρα. Οι Χατζηφραγκέτα είναι: Πάνος Φραγκιαδάκης – ...
Πάτρα: Πάρτι για τα 4 χρόνια Πίξελbooks

Πάτρα: Πάρτι για τα 4 χρόνια Πίξελbooks

Πάρτι για τα 4 χρόνια Πίξελbooks (Κανακάρη 185, Πάτρα) την Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου στις 20:00 θα διαβάσουν αποσπάσματα από τα ...

Σχετικά με τον αρθρογράφο:

Έχει γράψει 199 Άρθρα

Εκείνες τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες των φοιτητικών χρόνων στην δεκαετία του '80, η ανάγκη για τη διαμόρφωση μιας προσωπικής ταυτότητας, να ξέρεις τουλάχιστον ποιος δεν είσαι, βρήκε καταφύγιο στην κινηματογραφοφιλία, στα διαβάσματα των κριτικών για ταινίες και στις συζητήσεις γύρω απ' αυτές. Με τα χρόνια, μετά από ναρκισσισμούς κι επιδείξεις, αυτό που μένει στο τέλος είναι το να είσαι επιτέλους ανοιχτός στο να μαθαίνεις διαρκώς τι σ' αρέσει, τι δεν σ' αρέσει, τι παύει να σ' αρέσει και τι αρχίζει να σ' αρέσει. Έτσι, ταυτόχρονα, είναι δυνατό επιτέλους, να μπορείς να δεχθείς τι αρέσει και τι δεν αρέσει και στον άλλον. Ο κινηματογράφος είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι που μπορεί να χωράει όλο και πιο πολλούς. | [email protected]

RELATED ARTICLES

Back to Top