2 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα, σ’ ένα καρναβάλι μιας άλλης εποχής…

Φωτογραφία: www.carnivalpatras.gr

Είναι Παρασκευή 18 Ιανουαρίου. Μια μέρα μετά από εκείνη που στην Πάτρα βγαίνει ο τελάλης. Με τον άνηθο, το σπανάκι και το ρύζι. Και μια μέρα πριν την επίσημη έναρξη. Στο ραδιόφωνο ακούω διαδικτυακά ΕΡΑ Πάτρας. Τα τραγούδια πάνε κι έρχονται. Σε μια στιγμή μπαίνει ένα παλιό. Κάτι μου θυμίζει. Κάτι σε ασπρόμαυρο φόντο. Μα ναι, είναι ο φίλος μου ο Λευτεράκης! Και είναι Πάτρα, αποκριές! Αρχές της δεκαετίας του ’60. Και η ασπρόμαυρη ταινία αρχίζει, το πλάνο ανοίγει.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος μέσα σε μια νιρβάνα γλυκιάς μέθης, ρουφάει αχόρταγα τον παράνομο έρωτα, βυθισμένος στη σαγήνη της μουσικής και του αλκοόλ και γύρω του το αποκριάτικο σκηνικό του γλεντιού σε ένα κέντρο της εποχής, σε μια νύχτα κραιπάλης γεμάτη σερπαντίνες, μάσκες, μπαλόνια, μουσική, γέλια και άφθονο αλκοόλ. Φωνή Μαίρη Λίντα και μουσική Μανώλη Χιώτη. Πίσω τους χορεύουν οι αδελφές Μπρόγερ. Κάποτε σε ένα καρναβάλι, σε μια τρελή αποκριά, ίσως και στην Πάτρα, για να δένει ακόμη περισσότερο με την υπόθεση της ταινίας που ήθελε τον φανταστικό φίλο του μπερμπάντη Ντίνου Ηλιόπουλου, τον Λευτεράκη, εκ Πατρών ορμώμενο. Μια αυθεντική αθωότητα από εκείνη την ασπρόμαυρη μα και τόσο πολύχρωμη εποχή, ζωντανεύει αστραπιαία μέσα από ένα τραγούδι. Μέσα σε 2 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα, όσο ακριβώς διαρκεί το απόσπασμα της ταινίας. Γιατί σήμερα στην έναρξη, έρχεται από την Πάτρα μια ασπρόμαυρη αποκριά, ένα καρναβάλι μιας άλλης, πολύχρωμης εποχής…