2024 ηλίθιες, δίσεκτες προκλήσεις

«Νομίζω ότι η μόνη φορά που οι περισσότεροι σκέφτονται την αδικία είναι όταν τους συμβαίνει» – Charles Bukowski

Ποτέ δεν μπόρεσα να δεχθώ τον αποχαιρετισμό μιας χρονιάς, ωσάν τον θάνατό της. Όπως επίσης δεν μπόρεσα ποτέ εκ των προτέρων να πιστέψω, έστω να ελπίσω ότι η κάθε καινούρια χρονιά την οποία υποδεχόμαστε με σαμπάνιες και πυροτεχνήματα θα είναι μια τυχερή, μια καλή, γενικότερα μια φανταστική χρονιά. Έτσι δεν μπορώ ακόμη και σήμερα να καταλάβω γιατί το καινούριο είναι πάντα εν δυνάμει καλύτερο από αυτό που έχει συντελεστεί, που έχει περάσει. Ούτε και το αντίθετο βέβαια.

Πολύ απλά οι χρονιές με τις αλλαγές τους, τα τέλη τους και τις αρχές τους, κατανόησα ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανθρώπινη προσπάθεια μέτρησης του χρόνου της ζωής μας τελικά. Άρα αυτό που περισσότερο από μικρό παιδί με ενδιαφέρει είναι να βρω τον βαθύτερο λόγο της ύπαρξης μου που συνδέεται άμεσα και με τον τρόπο που αποφάσισα να ζήσω, όσο ζήσω.

Τόλμησα πριν κάποια χρόνια και άρχισα να διαβάζω άρθρα και επιστημονικές αναφορές σχετικές με το πώς μετριούνται ο χρόνος αλλά και ο χώρος στο πλαίσιο αυτού που ονομάζουμε σύμπαν. Δεν άργησα λοιπόν να συνειδητοποιήσω ότι δεν καταλάβαινα απολύτως τίποτα, αφού για να κατανοήσει κάποιος τα μεγέθη αυτά θα πρέπει να τα προσεγγίσει μόνον μέσω μαθηματικών πράξεων, εξισώσεων, αλγορίθμων και όλων αυτών. Πέραν τούτου δεν υπάρχει άλλη μέθοδος κατανόησης των μη πεπερασμένων αυτών μεγεθών. Απλά γιατί ο εγκέφαλός μας καμένος ή μη, παραμένει ανίσχυρα αδύναμος στο να συλλάβει αυτό που στα μαθηματικά για παράδειγμα ονομάζεται πολύ απλά «κλειστό ή ανοιχτό διάστημα συν άπειρο, πλην άπειρο».

Η μοναδική ανθρώπινη ιδιότητα που μπορεί να είναι συμβατή με το διάστημα αυτό του συν-πλην άπειρου είναι η ηλιθιότητα, όπως πολύ σωστά επεσήμανε και ο Αϊνστάιν, ο οποίος έφτασε στο σημείο να πει ότι για την απειρότητα του διαστήματος δεν ήταν και 100% σίγουρος, αλλά για την ανθρώπινη ηλιθιότητα όμως ναι ήταν. Αυτή λοιπόν η παραπάνω ιδιότητα στις μέρες μας είναι πανταχού παρούσα και σχεδόν τα πάντα πληρούσα, σύμφωνα και με το γνωστό εκκλησιαστικό χιτάκι.

Εμείς οι φέροντες και οι φέρουσες αυτήν την αθάνατη ηλιθιότητα έχουμε πάψει να βλέπουμε τη ζωή μας ως αναπόσπαστο κομμάτι της ποιότητας των ζωών των υπολοίπων ανθρώπων. Θεωρούμαι χωρίς βέβαια και να μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε ανάλογα, ότι αρκεί «…να περνώ εγώ καλά και ο κόσμος είναι τέλειος…». Ένας κόσμος, ένας τόπος στη Μεσόγειο θάλασσα, μια χώρα στα νοτιοδυτικά βαλκάνια, στην οποία ακόμη και οι πολιτικοί είναι εισαγόμενοι, όπως οι πατάτες και τα αυτοκίνητα.

Η σημερινή μπανανία, μια χώρα λωτοφάγων για τους ιθαγενείς της, λειτουργεί πλέον και ως μια από τις καλύτερες χώρες του υποκόσμου. Η σημερινή βαλκανική Κολομβία, είναι σαφώς μια χώρα μαϊμού, αφού όπως και να την ονομάσει κάποιος δεν είναι ορίτζιναλ, αλλά μια χώρα που προσπαθεί να μιμηθεί κατά βάση αποτυχημένα μοντέλα άλλων χωρών. Αυτό όμως που στον τόπο αυτό ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια είναι η υψηλή χρηματοδότηση από έναν κουτσουρεμένο προϋπολογισμό στην αγορά των πιο μοντέρνων και άρα πανάκριβων στρατιωτικών εξοπλισμών. Δισεκατομμύρια ευρώ σε αγορά όπλων, οπλικών συστημάτων, πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων από μια κατά βάση τουριστική χώρα που κάθε χρόνο κατακλύζεται από εκατομμύρια επισκεπτών και τουριστών. Μια χώρα που ιστορικά υπέφερε από κατοχές άλλων χώρων και για αυτό και έχει υιοθετήσει τρόπους συμπεριφορών και καθημερινότητας από αυτές.

Η σημερινή αυτή ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική δημοκρατία, αιμορραγεί τα τελευταία χρόνια από συνεχόμενα και εναλλασσόμενα κύματα μετανάστευσης νέων, μορφωμένων πολιτών της σε διάφορα και διαφορετικά σημεία του κόσμου. Στον τόπο αυτό όπου ο ήλιος είναι τόσο δυνατός που αναγκάζει τους ανθρώπους της να κλείνουν τα μάτια τους ώστε να τον αντέξουν, ενίοτε αν όχι πολύ συχνά οι ίδιοι οι πολίτες της ιθαγενείς κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους σε όλα αυτά τα σημαντικά και σπουδαία που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη χώρα, αλλά όμως δεν γίνονται, δεν εφαρμόζονται ποτέ. Ναι, ο ήλιος ο ηλιάτορας λειτουργεί κάποιες φορές ως τρόπος και μέσο απόσπασης των ιθαγενών από τον πραγματικό ήλιο όπου είναι το εσωτερικό φως του κάθε ανθρώπου, του κάθε πολίτη.

Ο τόπος αυτός από ευλογημένος έχει μετατραπεί σε μια εσωστρεφή χώρα όπου για τα περισσότερα δεινά της υπεύθυνος είναι πάντα «ο ξένος παράγοντας». Η πολιτική και οι πολιτικοί είναι όχι μόνον κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά και συναινούν όλοι ως ενιαίο πολιτικό σύστημα στην επέκταση της διάβρωσης, της σήψης, της διαφθοράς, της παραοικονομίας, της απανταχού διαπλοκής. Μια διαπλοκή όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι συγκεκριμένοι, μετρημένοι στα δάκτυλα επιχειρηματίες κάτοχοι των Μ.Μ.Ε, των ιδιωτικοποιημένων κρατικών επιχειρήσεων, της ιδιωτικής υγείας και οσονούπω και της ιδιωτικής πανεπιστημιακής παιδείας.

Οι πολιτικοί λειτουργούν ως απλοί διαμεσολαβητές, ώστε να κρατηθεί στα χαρτιά ο όρος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ενώ η κυβέρνηση μαζί με την ευρύτερη αντιπολίτευση μονίμως διαφωνούν συντηρώντας όμως έτσι το σάπιο αυτό κράτος.

Πολύ συχνά και τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα παρουσιάζεται μεγάλη αύξηση στην εγκληματικότητα με ο,τι αυτή περιλαμβάνει. Μια εγκληματικότητα πρωτοφανή για τη μικρή αυτή μπανανία, που ακολουθείται από την αύξηση της φτώχειας, την υψηλή ανεργία, την επέκταση των κρατικών επιδομάτων, την αιμορραγία της μετανάστευσης των νέων πολιτών της, την ακροδεξιά ρητορική, τη συστηματική επέμβαση εξωγενών παραγόντων της παραπολιτικής και της παραοικονομίας στη δικαιοσύνη, στον ευτελισμό της παιδείας και της υγείας που το κράτος ως δημόσιο αγαθό προσφέρει στον πολίτη ιθαγενή. Και ενώ συμβαίνουν τα παραπάνω και άλλα τόσα συμπαρομαρτούντα, η σημερινή κυβέρνηση αυτού του τόπου βοά και υπερηφανεύεται ότι η μπανανία αυτή έχει καλύτερους δείκτες ανάπτυξης από προηγμένες άλλες χώρες.

Η σοβαρή έλλειψη επενδύσεων από το εξωτερικό σε συνδυασμό με τη δαιδαλώδη και όχι διαφανή κρατική γραφειοκρατία ουσιαστικά αναγκάζει τη χώρα αυτή να στραφεί στον τουρισμό με χρονική διάρκεια τους έξι μήνες τον χρόνο. Τουρισμό στον οποίο απασχολούνται ιθαγενείς με πανεπιστημιακό κατά βάση πτυχίο, ανάγοντας τη χώρα στην πρώτη στην ευρωπαική ένωση όπου οι πτυχιούχοι της δεν απασχολούνται εργασιακά στον τομέα τον οποίο και ακαδημαικά έχουν σπουδάσει και έτσι ειδικευθεί.

Από την άλλη μεριά οι κακές ως κάκιστες εργασιακές συνθήκες οδηγούν το τουριστικό προϊόν σε έναν εργασιακό μεσαίωνα για τους απασχολούμενους σε αντίθεση με το υψηλό κόστος για τους τουρίστες. Ποιος τελικά είναι ο κερδισμένος; Όταν ο τουρισμός λειτουργεί έτσι, σαφώς κερδισμένος δεν είναι ούτε ο εργαζόμενος , αλλά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα και ο τόπος, αφού δεν υπάρχει πραγματικά σχέδιο ανάπτυξης σε βάθος χρόνου, αλλά η γενικότερη λογική του «ο,τι πιάσουμε».

Ο πάτος είναι άπατος με την ίδια λογική του ότι ο θάνατος είναι αθάνατος και μαζί με αυτόν και η ανθρώπινη ηλιθιότητά μας. Μέχρι να κατανοήσουμε ότι πρόοδος δεν υφίσταται όταν ως κοινωνία δεν προχωρούμε μαζί και με μια σχετική ως απόλυτη παράλληλη τροχιά.

Για να επιτευχθεί το παραπάνω υπάρχουν δυο απλοί τρόποι. Ο πρώτος και μάλλον και πιο πιθανός είναι να φθάσουμε στον απόλυτο πάτο και από εκεί να ξεκινήσουμε να χτίζουμε από την αρχή την νέα κοινωνία. Ο δεύτερος και πιο απίθανος να συμβεί τρόπος είναι να συνειδητοποιήσουμε τον εσωτερικό μας ήλιο και έτσι αφού αυτοφωτιστούμε και ζεσταθούμε πνευματικά και εσωτερικά να συντονιστούμε με τους γύρω μας και έτσι μόνο να σβήσουμε το σημερινό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σκοτάδι της διαπλοκής και της έλλειψης παιδείας που μας έχει κατακλύσει.