Άδραξε την ημέρα

Στεκόταν απέναντι σου, σκυθρωπός και σιωπηλός. Γνώριζες καλά ποιος είναι, πολύ περισσότερο απ΄τον καθένα. Πίστευες ότι σε μισεί. Ότι για κάθε βήμα προς τα εμπρός, αυτός θα έμοιαζε με λάσπη. Η προσπάθεια του να επιβραδύνει τις κινήσεις σου ήταν εμφανής.

Μεγαλώνοντας σου απηύθυνε σε αυστηρό τόνο προειδοποιήσεις. «Γιατί;», «Όχι με τίποτα», «Δεν πρέπει». Υπάκουγες και δεν βίωνες εμπειρίες που στην ζωή δεν ξαναβρίσκεις. Η ατολμία σου γεννούσε φόβους και προκαταλήψεις.

Σε συντρόφευε από τότε που είδες το πρώτο φως της ημέρας, ως  χθες το βράδυ.

Έμεινε μια τελευταία σταγόνα βότκα στο ποτήρι. Αντανακλούσε την εικόνα απ΄τα τρεμάμενα χείλη σου. Για λίγα λεπτά έγινε φίλη. Ψιθύριζε γλυκά στις επιθυμίες που στοίχειωναν στο κάστρο των ανεκπλήρωτων ερώτων. Των ελάχιστων διασκεδάσεων. Της ψυχρής επικοινωνίας με τους συνανθρώπους. Αυτούς που δεν μοιράζονταν τους προβληματισμούς σου.

«Άδραξε την ημέρα, η ζωή είναι σύντομη».