Αφέσου, µην βιάζεσαι

«Τι γρήγορα, που τρέχουν πλέον οι ζωές µας…», µου έλεγε κάποιος τις προάλλες. «Πόσο γρήγορα ερωτευόµαστε, κάνουµε σχέσεις, παντρευόµαστε, κάνουµε παιδιά, χωρίζουµε…». Πράγµατι, πόσο γρήγορα… Και ταυτόχρονα πόσο τις έχουµε περιπλέξει τις σχέσεις…

Κάποτε, γνωρίζαµε κάποιον (live, όχι στο facebook, άλλη κουβέντα αυτή) βγαίναµε ραντεβού, ανατριχιάζαµε µε τα δήθεν τυχαία αγγίγµατα και όταν πλέον, επιτέλους, ερχόταν το πρώτο φιλί, ήξερες ότι είστε µαζί, ότι ξεκινούσε µια σχέση. Τώρα καταλήγεις µε κάποιον στο κρεβάτι και την άλλη µέρα δεν είσαι σίγουρος για το τι σήµαινε αυτό. Άσε, που τελικά µπορεί και εσύ ο ίδιος να συνειδητοποιήσεις ότι ήταν απλά ενθουσιασµός και τίποτα άλλο, αλλά µέσα σε τέτοια βιασύνη που να προλάβεις να αναγνωρίσεις το συναίσθηµα; Σχέσεις βιαστικές, σχέσεις σε fast forward.

Και αντίθετα σε µια καινούρια φιλία που µπορεί να ξεκινήσει µε τις καλύτερες προϋποθέσεις, εσύ µπορεί να παραµένεις κλειδωµένος, καχύποπτος και δύσπιστος. Και τελικά να αναρωτιέσαι: γιατί είµαι µόνος;

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ενθουσιώδεις. Είµαι ένας από αυτούς. Νοµίζω όµως ότι είναι προσόν να µπορείς να αναγνωρίσεις πότε πρόκειται για ένα συναίσθηµα ενθουσιασµού, ειδικά όταν πρόκειται για ένα άλλον άνθρωπο και πότε κάτι πραγµατικό. Και αυτό έρχεται δυστυχώς ή ευτυχώς µε τα χρόνια, τη συναισθηµατική ωριµότητα που αναπτύσσεις και τις φορές φυσικά που έχεις φάει την κεφάλα σου. Στις ερωτικές σχέσεις το καταλαβαίνω, ίσως και το περιµένω. Στις φιλικές όµως;

Πώς γίνεται να ενθουσιάζεσαι µε έναν άνθρωπο, να τον εµπιστεύεσαι, να περιµένεις από αυτόν αντίστοιχο τουλάχιστον αντίκρισµα και τελικά να τον βλέπεις να αποµακρύνεται µε τον ίδιο ενθουσιασµό που ήρθε; Μα, γιατί έτσι ακριβώς είναι και οι φιλικές σχέσεις. Όλες οι σχέσεις.

Και τι θα γίνει θα µου πεις; ∆εν θα εµπιστεύοµαι; ∆εν θα αγαπώ; Θα είµαι µε το φόβο µήπως πληγωθώ από φίλους ή εραστές; Όχι βέβαια. Απλά θα αφεθείς. Θα αφεθείς στη ζωή. Γιατί όλα είναι µες στο Πρόγραµµα. Γιατί όλα µπορούν να συµβούν και δεν µπορείς να είσαι προετοιµασµένος για όλα. Και θα πληγωθείς, αλλά και θα πληγώσεις. Και θα απογοητευτείς και θα απογοητεύσεις. Απλά αφέσου, χαλαρά, µην βιάζεσαι… Γιατί µπορεί να έρθει κάτι όµορφο κι εσύ να βιάζεσαι, να τρέχεις, και τελικά να µην το προλάβεις, να µην το δεις καν και να το προσπεράσεις.

Κι όπως έχει πει και ο Μενέλαος Λουντέµης: «Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιµένεις. Καν΄ την τραγούδια, ξενύχτια, καν΄ την βιβλία, αταξίες. Μόνο µην την µοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόµο να ξανάρθει.»