Αυτοί οι αριθμοί στις οθόνες μας είναι άνθρωποι. Ας μην το ξεχάσουμε πότε

Περνούν από τις οθόνες μας τα νούμερα. 75, 78, 80, 82 νεκροί και στεκόμαστε απλά και κοιτάζουμε.

Χτυπάνε τόσο άσχημα αυτοί οι αριθμοί. Χτυπάνε άσχημα γιατί αυτοί οι αριθμοί είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που περνούσαν τον χρόνο τους με τις οικογένειές τους, κάθονταν στην παραλία, έπιναν τον καφέ τους, ονειρεύονταν.

83, 84… Απλοί αριθμοί ή αριθμοί που θα μας καταδιώκουν για πάντα; Αυτοί οι συνάνθρωποί μας δεν θα ξαναβαδίσουν δίπλα μας κι ας ήταν άγνωστοι, δεν θα ξαναδούν το μπλε το ουρανού, δεν θα ξαναγελάσουν όπως γελάμε, κλαίμε, ελπίζουμε εμείς.

Αγκαλιάστηκαν για να αντέξουν το τέλος, πόνεσαν, ούρλιαξαν, έκλαψαν κι όλα αυτά γιατί; Για τον βωξίτη, για τις άναρχες οικοδομήσεις, τα συμφέροντα των άλλων, για να είναι ένα νούμερο στα κανάλια που το μόνο που ζητάνε είναι να τρώνε αδηφάγα από τον πόνο τους.

Ο κόσμος που συνέρρεε όμως στα νοσοκομεία, στον Ερυθρό Σταυρό, στους δρόμους, και που ακόμα βοηθάει, είναι το φως που κάνει λίγο πιο μαύρο το σκοτάδι των καπιταλιστών, των ανθρωπόμορφων τεράτων, είναι η αλλαγή που όσο κι αν φαντάζει τώρα μακρινή, είναι στον δρόμο.

Γιατί εμείς φτιάχνουμε τους δρόμους και όχι αυτοί. Κουράγιο σε όλους όσους υποφέρουν αυτές τις στιγμές, θα είμαστε κάπου εκεί δίπλα σας, στους εφιάλτες σας θα προσπαθούμε να δίνουμε λίγο χρώμα. Ξεχνάνε τα καθάρματα τούτου του ντουνιά πως η αλληλεγγύη δεν σβήνει έτσι απλά, ξεχνάνε ότι οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες.