Agora II – Δεσμώτες: Ευχαριστούμε για το κάθε δάκρυ

Την περίοδο από το 2015 μέχρι και την πρώτη καραντίνα, εξετάζει το ντοκιμαντερ «Agora II – Δεσμώτες» του Γιώργου Αυγερόπουλου που παρακολουθήσαμε σε πρώτη τηλεοπτική μετάδοση στην ΕΡΤ2. Το ντοκιμαντερ έρχεται σαν χρονική συνέχεια του βραβευμένου «Agora – Από τη Δημοκρατία στις Αγορές» που πραγματεύεται τα γεγονότα από την αρχή της Ελληνικής κρίσης και το Καστελόριζο ως και την εκλογή της κυβέρνησης συριζα τον Γενάρη του 2015.

Στο «Agora II», μπορεί να παρακολουθούμε, από την κλειδαρότρυπα σχεδόν, το φιάσκο της ελληνικής διαπραγμάτευσης με τα αρπακτικά της ΕΕ, ένα φιάσκο που οδήγησε στην υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου και συνεπακόλουθα στη διάλυση της μεσαίας τάξης και τελικά στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, βλέπουμε όμως παράλληλα την ανθρωπιστική κρίση και το προσφυγικό, την Οδύσσεια των ανθρώπων που καταφέρνουν να μην πνιγούν στα νερά της Μεσογείου, που καταφέρνουν να μην καταλήξουν σε έναν ανώνυμο τάφο, ανθρώπους που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Μόρια που ακόμα τότε δεν είχε καεί και στην Ειδομένη. Ο 26χρονος Σύριος που ακολουθεί η κάμερα του Αυγερόπουλου προβαίνει σε μία σκληρή, μα απόλυτα δίκαιη ανάγνωση της εγχώριας πραγματικότητας τα τελευταία 12 χρόνια: Στη χώρα μου πεθαίνουμε, αλλά πεθαίνουμε μία φορά. Εσείς εδώ πεθαίνετε κάθε μέρα.

Την ώρα που το κύμα των προσφύγων, καταφτάνει στην Ελλάδα και παγιδεύεται βρίσκοντας κλειστά τα σύνορα της «Ευρώπης των λαών», που μόνο τέτοια δεν είναι, ένα ποικιλόμορφο ανθρώπινο σμάρι, πού στη μεγάλη τους πλειονότητα αποτελείται από υπέρ καταρτισμένους νέους επιστήμονες, αλλά και μεσήλικες ανέργους, ανοίγει τα φτερά του για να αποτελέσει το περήφανο εργατικό δυναμικό μιας άλλης χώρας, γιατί εδώ η καταστροφή δεν χωράει άλλους.

Αυτή ακριβώς τη στιγμή εμφανίζεται ο Ζακ / η Zackie oh να πει προφητικά πώς την έχει γλυτώσει από τις ρατσιστικές επιθέσεις γιατί τρέχει πολύ γρήγορα και τσιρίζει πολύ δυνατά. Βέβαια η πραγματικότητα είχε άλλη γνώμη, αφού ακολουθεί το βίντεο του δημοσίου λιντσαρίσματος και του συνεπακόλουθου θανάτου – δολοφονίας του.

Εκείνη την ώρα που η Μάγδα μάχεται και κερδίζει για όλους μας την καταδίκη του ναζιστικού μορφώματος της χρυσής αυγής, την καταδίκη των δολοφόνων του γιου της Παύλου. Αυτή η στιγμή, αυτή η ώρα που διαρκεί μία πενταετία τουλάχιστον.

Είναι τόσα πολλά που δεν χώρεσαν στο ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου, μα είναι και τόσα που συνέβησαν μέσα σε πέντε χρόνια, που θα ήταν σχεδόν αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Αν δεν επρόκειτο για τις ζωές μας και τις ζωές των πρωταγωνιστών του video. Και σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, μα προκαλεί ανακούφιση να ξέρουμε πως κάπου θα υπάρχει ο (κάθε) Αυγερόπουλος με την κάμερα του να καταγραφεί και να δημιουργεί μία κιβωτό μνήμης, ώστε κάνεις να μην ξεχάσει, κανείς να μην πει πώς δεν ήξερε.