«Αιγαίον Story» – Αν δεν έχεις δικαιώματα είσαι σκλάβος, αν δεν έχεις υποχρεώσεις είσαι τύραννος

Ο Althusser, εξέφρασε την άποψη πως ιδεολογία είναι το αφήγημα που λέμε στον εαυτό μας προκειμένου να νιώθουμε ενταγμένοι σε μια κοινωνία ή ότι ανήκουμε κάπου. Με μια πρώτη ανάγνωση το «Αιγαίον Story» είναι μια παράσταση που στηλιτεύει τον εθνικισμό. Ωστόσο, αν δούμε βαθύτερα, μέσα από την επιχειρηματολογία των ηθοποιών, αγγίζονται βαθύτερες χορδές της εθνικιστικής έκφανσης και του τρόπου που ο εθνικισμός πολιορκεί το ανθρώπινο μυαλό και την κοινωνία.

Το «Αιγαίον Story» που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Στρέπκος και έγραψε ο ίδιος, απέσπασε έπαινο από το διαγωνισμό κρατικού βραβείου θεατρικής γραφής του υπουργείου πολιτισμού το 2018 και παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 2020. Η παράσταση μάς μεταφέρει πάνω σε μια βάρκα, κάπου στο Αιγαίο, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Εκεί βρίσκονται ο Γιωργής (Θόδωρος Κανδηλιώτης) μέλος εθνικιστικής οργάνωσης και ο Νικήτας (Βασίλης Κόκκαλης) δραπέτης φυλακών. Στόχος των εθνικιστών είναι να απελευθερώνουν φυλακισμένους για να τους στέλνουν στα σύνορα όπου θα εκτελούν διερχόμενους μετανάστες. Τελικά, μέσα από το διάλογο των δύο πάνω στη βάρκα, αποκαλύπτονται καταστάσεις και αποδομούνται απόψεις.

Ο Βασίλης Κόκκαλης ενσαρκώνει εξαιρετικά το ρόλο του Νικήτα ξεφεύγοντας από την τεχνική της απλής αναπαράστασης φτάνοντας στα όρια του προσωπικού βιώματος. Παράλληλα, ο Θόδωρος Κανδηλιώτης σαν Γιωργής, ενσαρκώνει πολυπρισματικά τον δειλό ανθρωπάκο, που δεν έχει δύναμη να αντισταθεί αποτυπώνοντας μας το εσωτερικό «είναι» των εθνικιστών. Τέλος, με πολύ καλό και παραστατικό τρόπο, έκανε την εμφάνιση του ο Karan Prashar στο τέλος, εισάγοντας ένα διαπολιτισμικό στοιχείο στον «ελληνικό ηγεμονισμό» της παράστασης, αποκαλύπτοντάς μας πως μπορεί είναι εκείνες οι στιγμές, από κάποιον που έχει βρεθεί κοντά σε τέτοιες καταστάσεις.

Όλα αυτά, στο σκηνικό που επιμελήθηκε ο Χρήστος Στρέπκος, με μια βάρκα να πλέει πάνω σε μια θάλασσα από σωσίβια πνιγμένων ανθρώπων. Οι φωτισμοί, από τον Νίκο Σωτηρόπουλο, τόνισαν εξαιρετικά τις στιγμές της παράστασης ενώ τα κοστούμια, αν και αποτύπωσαν τις ιδιαιτερότητες του κάθε ρόλου, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο.

Στην παράσταση γίνεται φανερή η ψυχοσωματική απογύμνωση του μέσου εθνικιστή, καθώς με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα το μόνο που κάνει είναι να θέτει εμπόδια στον εαυτό του και τους γύρω του, και να υπονομεύει την κοινωνία συνολικά. Ο τρόπος που η κινούμενη μορφή του απελπισμένου συνάνθρωπού μας πλανάται στο έργο, είναι η απόδειξη πως «ο πλούτος της ζωής» είναι στο σεβασμό που δείχνουμε σε μας και στους συνανθρώπους μας και πως παιδεία είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον «άλλο».

Ο τρόπος που παρουσιάζεται το έργο, φέρνοντας μπροστά μας μια κατάσταση που θα μπορούσε να είναι πραγματική, είναι μια ακόμα απόδειξη πως το θέατρο είναι μια ψευδής κατασκευή, που μιλάει όμως την γλώσσα της αλήθειας. Η παράσταση είναι μια άσκηση ανθρωπιάς. Μια υπενθύμιση πως κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος, αλλά όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι.

Αξίζει να σημειώσουμε πως – όπως αναφέρεται και στο πρόγραμμα: «Η παράσταση είναι αφιερωμένη στον Παύλο Φύσσα και στον δίκαιο αγώνα της μητέρας του Μάγδας».

Ταυτότητα Παράστασης

Σκηνοθεσία: Χρήστος Στρέπκος

Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Κόκκαλης, Θόδωρος Κανδηλιώτης,Περικλής Βασιλόπουλος και Karan Prashar

Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Σωτηρόπουλος – Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης Νικολόπουλος.

Επόμενη παράσταση: Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου, 21:30 στο Παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο (Κορύλλων 2, Πάτρα). Η διάθεση των εισιτηρίων θα γίνεται 45’ πριν την έναρξη εισόδου των θεατών (21.00), με πιστή τήρηση των μέτρων προστασίας από τον κορονοϊό.

Είσοδος ελεύθερη.