all the pretty little horses

οδηγάω στη σιωπή. οδηγάω και δεν μιλάει κανείς. κλείνω και τη μουσική. αυτή η διαδρομή, η τελευταία, ανήκει δικαιωματικά στη σιωπή. δεν σε τρομάζει το αμάξι τώρα πια, δεν κλαις μέσα στη γατοφόρο σου, δεν σε νοιάζει τίποτα πια. οδηγάω κι έχω δίπλα μου ένα πλασματάκι νεκρό μέσα σε ένα κουτί από φελιζόλ. οδηγάω για τελευταία φορά μαζί σου αλλά εσύ δεν με νιώθεις πια. δεν ανασαίνεις. οδηγάω και σπάω τη σιωπή. σου μιλάω λες και με ακούς. μήπως με ακούς; αυτή δεν θα είναι μια ευχάριστη ιστορία. αυτή δεν είναι μια ευχάριστη μέρα. η νύχτα μου ήταν άυπνη. νόμιζα θα σε πάω στη γιατρό και θα σωθείς. νόμιζα θα σου δώσει μια αντιβίωση και θα γυρίσουμε στο καινούριο μας σπίτι. σχεδίαζα ήδη πώς θα σου κρύβω το χάπι μέσα στο φαγητό για να σε ξεγελάω.

αυτή δεν θα είναι μια ευχάριστη ιστορία. δεν νιώθω καλά. το μούδιασμα και η παγωνιά του καριόλη του θανάτου. φτάνω στο χωριό. στο χωριό μας. στο χωριό σου. στο σπίτι μας. στο σπίτι σου. βγαίνω από το αμάξι και συγκεντρώνεται γύρω μου όλη η παρέα σου. χάσαμε τον κανέλο, τους ενημερώνω. μα αυτοί πεινάνε. το νου τους στο φαγητό που τους δίνω απλόχερα. πάω στην αποθήκη και βρίσκω αξίνα και φτυάρι. δεν έχω ξανασκάψει ποτέ στη ζωή μου.

αυτή δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία. η αξίνα του πατέρα μου βαριά. πού να βρω λίγο μαλακό χώμα. βρίσκω μια απόμερη μεριά. ξεκινώ να σκάβω και γύρω μου το πάει για βροχή. πείτε μου κάτι καλό για το θάνατο. ένας. ένας μπορεί να μου πει κάτι να ανασάνω; ιδρώνω. η παρέα σου εκεί. σκάβω και με το φτυάρι φτάνω κάπως πιο βαθιά. η ανάσα μου κόβεται. δωράκι του κορωνοϊού αυτό. ανοίγω το κουτί με το φελιζόλ. δεν χρειάζονται περιγραφές. απαλές κινήσεις κι ένα χάδι τελευταίο. έχε γεια γαλήνιε και τρυφερέ γατούλη. κι ύστερα χώμα. χώμα με το φτυάρι και πέτρες με τα χέρια. επέστρεψες στον τόπο σου, μονολογώ, κι ευτυχώς που το χωριό είναι έρημο τέτοιον μήνα και μέρα και ώρα γιατί οριακά δεν μου ‘χουνε κρεμάσει κουδούνια ακόμα. η γατού. χους εις χουν πλάσμα μου και χάλασε και το φερμουάρ του μπουφάν μου. έχω ξεπαγιάσει. δάκρυα και κρύο και ιδρώτας και ψιχάλες μπλέκονται. φτιάχνω με μικρά ξυλαράκια το γράμμα κάπα και το εναποθέτω πάνω στην πιο μεγάλη πέτρα. ένας. ένας να μου πει ότι υπάρχουμε και μετά. ότι ξανασυναντιόμαστε με όλα τα πλάσματα τα αγαπημένα που πέθαναν πριν από μας. ένας να με κάνει λίγο χριστιανή απόψε μπας και κοιμηθώ.

αυτή δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία. μόνη μου τη ζω. μόνοι μου μάρτυρες η παρέα σου. κάπως έτσι δεν ήταν πάντα; στην επιστροφή διαπράττω το αδιανόητο. ανοίγω μια μπύρα που βρήκα στο ψυγείο του κλειστού μας πια σπιτιού μάνα. ανοίγω το παράθυρο και την υψώνω βλακωδώς προς τον ουρανό. στην υγειά σου κανέλο. κανελάκη μου.

αυτή δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία. και δεν αφορά κανέναν μάλλον. γιατί τη γράφω; γιατί δεν τη θέλω τη λησμονιά για σένα πλάσμα μου. δάκρυα και βροχή ενώνονται. ουρλιάζω. πόνος ρε. δυναμώνω τη μουσική. hushabye don’t you cry. go to sleep you little baby.

αυτή δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία. θα σε θυμάμαι πάντα.

στον κάνελ

* “all the pretty little horses”, στίχος τραγουδιού της hayley westenra