Ανδρέας Κάλβος – Το χαµένο πορτρέτο

Το όνοµά του µνηµονεύεται αραιά και που και σχεδόν πάντα ποτέ µόνο του αλλά δίπλα στο όνοµα του ∆ιονύσιου Σολωµού. Κατάγονταν και οι δύο από τη Ζάκυνθο, ήταν συνοµήλικοι (ο Σολωµός 6 χρόνια νεότερος), και οι δύο έζησαν αρκετά χρόνια στην Ιταλία και οι δύο γνώριζαν τα ιταλικά καλύτερα από τα ελληνικά και για αρκετά χρόνια βρέθηκαν και οι δύο στην ίδια πόλη (Κέρκυρα) χωρίς ποτέ να συναντηθούν.

Ο Σολωµός όµως ήταν κόντες, ενώ ο Κάλβος ένας αυτοδίδακτος δάσκαλος που ζούσε µέχρι το τέλος της ζωής του παραδίδοντας κυρίως ιδιαίτερα µαθήµατα ξένων γλωσσών. Ο Σολωµός έγραψε στη δηµώδη γλώσσα του λαού, ενώ η γλώσσα του Κάλβου ήταν πιο λόγια. Ο Σολωµός πέθανε αναγνωρισµένος στην Κέρκυρα ενώ ο Κάλβος πέθανε ξεχασµένος σε µια µικρή πόλη της Αγγλίας (Λάουθ) και ξεχάστηκε ακόµη περισσότερο µετά το θάνατό του.

Η µορφή του Σολωµού έχει απαθανατιστεί σε πολλά πορτραίτα. Κανείς όµως δεν γνωρίζει ποια ήταν η µορφή του Κάλβου.

[Πάνω σ’ αυτή την απουσία πορτραίτου πατάει ο αιγιώτης συγγραφέας Βλάσσης Τρεχλής για να αρχίσει να ξετυλίγει τη µυθιστορηµατική βιογραφία του µεγάλου ποιητή Ανδρέα Κάλβου. Μια βιογραφία η οποία κατασκευάστηκε από τους φιλόλογους ερευνητές τα τελευταία κυρίως 60 χρόνια µιας και ο Κάλβος φρόντισε (;) να µην αφήσει πίσω του, ο ίδιος, ίχνη για τη ζωή του.]

Η ζωή του Κάλβου υπήρξε περιπετειώδης: ο πρόωρος χωρισµός του από τη µητέρα του και η πρώτη του µετανάστευση (µε τον πατέρα του και τον αδερφό του) στο Λιβόρνο της Ιταλίας, από εκεί η Φλωρεντία και η θέση του «γραµµατέα» και µαθητή δίπλα στο µεγάλο ποιητή Ούγο Φόσκολο, στη συνέχεια Λονδίνο, Παρίσι, Ζυρίχη, Κέρκυρα, Λονδίνο, ο Κάλβος ήταν (εξ ανάγκης) κάτοικος Ευρώπης. Συµµετείχε στην επαναστατική οργάνωση των Καρµπονάρων, διώχθηκε, µε την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης συνέθεσε τις είκοσι Ωδές του και τις εξέδωσε (τις τελευταίες) το 1826. Έκτοτε και µέχρι το θάνατό του (1869), ποιητικά σιώπησε.

Το χαµένο πορτραίτο ακολουθεί τον ποιητή στον ταραχώδη του βίο και προσπαθεί να πλάσει το χαρακτήρα του. Όσες ενστάσεις κι αν έχει κάποιος για το πόσο καλά καταφέρνει ο συγγραφέας να πετύχει σ’ αυτό του το σκοπό, θα µείνει πολύτιµη στον αναγνώστη η γνωριµία µε έναν µεγάλο αγνοηµένο (και δυστυχώς αδιάβαστο) έλληνα ποιητή.