Άνισες μάχες με απόκοσμα τέρατα

Αδύνατη η κοινωνική ένταξη, ακατόρθωτη η κατανόηση του νοήματος της ύπαρξης. Ταλαιπωρία σκέτη αυτό το άθλημα που λέγεται καθημερινότητα. Ένα μαλλιαρό τέρας βρίσκεται επί μονίμου βάσεως πάνω απ’ τα κρεβάτια μας, σκοτεινιάζοντας και την παραμικρή υποψία χρωματισμού μελλοντικών ονείρων. Η κατασκευή αυτού του γκρίζου τάφου έχει δύο στόχους, την εσωστρέφεια και την απόλυτη παράδοση στον προσωπικό μας εχθρό.

Η μαυρίλα στα πρόσωπα των περισσοτέρων είναι η απόδειξη για το δράμα που βιώνουν όλοι οι βαθιά σκεπτόμενοι άνθρωποι. Η πλανητική διαταραχή σε όλα τα επίπεδα, βγάζει στη πρώτη γραμμή του πολέμου τα όντα με θέληση για λύσεις. Βάζοντας την πραγματικότητα μπροστά όμως, γίνεται με περίσσια άνεση κατανοητό πως δεν υπάρχουν ούτε λύτες, ούτε λύσεις. Σ’ αυτή τη γη έχουμε μόνο κατευθύνσεις, συγκεκριμένες και κυκλικές. Πάντα επιστρέφεις στην αφετηρία και ξανά απ’ την αρχή, μέχρι τέλους. Ένα ρολόι που δουλεύει χωρίς σκοπό. Άλλωστε ποιο είναι το αντικείμενο των ρολογιών στον «αληθινό» κόσμο; Να υπενθυμίζουν πως τα περιθώρια στενεύουν.

Όσοι πετούν στα σύννεφα είναι τυχεροί άνθρωποι. Είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεσαι εκτός πραγματικότητας. Να επικοινωνείς σε άλλα μήκη κύματος, μακριά από τον οπουδήποτε κατευθυνόμενο ρεαλισμό. Ανεπιτήδευτοι κι αμόλυντοι πετούν στον ουρανό της φαντασίας, ζώντας ειρηνικά με μόνη έννοια το χαμόγελο του απέναντι και το δικό τους.

Τρόποι για να φτάσεις στο απόγειο νιρβάνας πολλοί, έμφυτοι αλλά και τεχνητοί. Η απαλλαγή απ’ την ασταμάτητη εκροή μολυσμένων πληροφοριών και γεγονότων μέσω των πνευματικών σου αντισωμάτων σε καθιστά αυτομάτως «αθάνατο». Δεν υπάρχει υψηλότερη νοητική επιτυχία  απ’ τη φώτιση του σκότους.