Αντικειμενοστραφής Προγραμματισμός και Δομές Δεδομένων

Προσπαθούσα να σας εξηγήσω, να σας πείσω, ότι αν μάθετε να σκέφτεστε αλγοριθμικά δε θα κόβεστε σε κανένα μάθημα προγραμματισμού και δε θα χρειάζεστε φροντιστήρια, ούτε πάρα πολύ διάβασμα, ούτε καμία παπαγαλία. Και ήσουν ξεροκέφαλη και διαφωνούσες απλώς για να μου την μπαίνεις, και με έλεγες συνέχεια αυστηρό, κι εγώ τσίμπαγα πολύ, με είχες βγάλει από τα ρούχα μου, κυριολεκτικά. Είχα βγάλει το πουκάμισό μου και το είχα πετάξει στην έδρα γιατί είχα φουντώσει από τα νεύρα μου και είχα μείνει με το μπλουζάκι iron maiden -σίγουρα ήμουν πολύ αστείος γιατί τότε ήμουν υπερβολικά λεπτός. Εσύ σηκώθηκες από τη θέση σου και πήγες στην έδρα με το ύψος και τη χάρη της καμηλοπάρδαλης, πήρες το πουκάμισο, γύρισες σχολαστικά τα μανίκια, το φόρεσες και μου είπες «Πως είμαι κύριε; Μου πάει;»

Και όταν σε είδα με το πουκάμισό μου, εμένα μου πέρασαν όλα! Όμως, απλώς χαμογέλασα στραβά και απάντησα «Δεν θέλω να σου πω» και όλο το τμήμα έσκασε στα γέλια και εσύ πήγες και έκατσες στο θρανίο σου χωρίς να βγάλεις το πουκάμισο. Ήταν το τελευταίο μου μάθημα, την άλλη μέρα θα δίνατε Προγραμματισμό ΙΙ, και στο κουδούνι, όπως φεύγατε πέρασες πολύ κοντά μου και επιδεικτικά μου είπες «Γεια σας, κύριε κα-θη-γη-τά». Έχω τις συλλαβές αυτής της λέξης στο μυαλό μου, όπως τις προφέρεις εσύ.

Και από τότε πέρασαν δέκα χρόνια, εσύ πια τριάντα και εγώ σαράντα τέσσερα, ήρθες στο πρώτο ραντεβού μας με εκείνο το πουκάμισο και είπα ότι κακώς το κράτησες τόσο καιρό, αλλά εσύ όπως πάντα πεισματάρα, επέμενες πως ήξερες τι έκανες. Ύστερα σου διάβασα δύο στίχους του Αγγελάκα σε ένα graffiti, αλλά με τράβηξες απότομα να φύγουμε, επειδή δεν τον είπα σωστά, και με κακία μου πέταξες «Δεν το θυμόσουν απέξω. Κόπηκες! Να μάθεις, που ήσουν τόσο αυστηρός!»

Το ίδιο βράδυ με φιλούσες στα σκοτάδια του μώλου και εγώ έβλεπα πυροτεχνήματα και σκέφτηκα ότι είναι όλα δυνατά ακόμα και τώρα, που κόπηκα.