Αρκεί να θέλει κάποιος να βοηθήσει…

Λίγες μέρες πριν κατακλυστεί το διαδίκτυο από τη φωτογραφία του μικρού άτυχου Αϊλάν, είχα βαρεθεί να βλέπω φωτογραφίες από μπούτια και κοκτέιλ σε παραλίες της Λέρου, της Μυτιλήνης, της Χίου, της Κω. Και οι ίδιοι έσπευσαν μετά να ανεβάσουν τη φωτογραφία του νεκρού παιδιού, των ταλαιπωρημένων προσφύγων, των ουρών σε συσσίτια και χώρους συγκέντρωσης.

Αυτόματα συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά συνέβαιναν δίπλα τους! Δεν είδα κανέναν όμως να πάει να βοηθήσει. Ανέβασαν τις φωτογραφίες και συνέχισαν ακάθεκτοι τις διακοπές τους. Πώς μπορεί κάποιος να κάνει μπάνιο σε μια θάλασσα που λίγο πιο πέρα ξεβράζει νεκρούς; Πώς μπορεί να διασκεδάζει όταν συνάνθρωποί του, υποφέρουν; Με τι συνείδηση πέφτει για ύπνο το βράδυ; Ίσως είμαι πολύ ρομαντική και υπερευαίσθητη, δεν ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην αγανακτώ.Σίγουρα μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που κάνουν όλες τις επαναστάσεις τους εκ του ασφαλούς, που απλά ψηφίζουν σε petition στο διαδίκτυο καθισμένοι άνετα στον καναπέ τους, που δεν έχουν απλά προσφέρει ούτε μία ώρα εθελοντικής εργασίας, που δεν ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους, δίπλα τους ή ίσως απλά δεν τους νοιάζει.

Δυστυχώς, ο Αϊλάν δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο νεκρό παιδί. Το ότι κάποιοι «ανακάλυψαν» τώρα ότι γίνεται ο πόλεμος στη Συρία λόγω αυτού του τραγικού γεγονότος, εμένα με θλίβει. Το ότι όλοι έσπευσαν να δημοσιοποιήσουν τη φωτογραφία, το θεωρώ κανιβαλισμό και ασέβεια, γιατί απλά δεν υπάρχει μέτρο σε ότι κάνουμε. Και αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει το διαδίκτυο, η έλλειψη μέτρου. Σίγουρα κάποιοι ευαισθητοποιήθηκαν, αλλά για πόσο… Κανείς δεν φαίνεται να ευαισθητοποιείται για την ρίζα του προβλήματος, που είναι ο ίδιος ο πόλεμος. Ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν πρέπει εξαρχής να ξεριζώνονται από τα σπίτια τους και τα μικρά παιδιά θα πρέπει να κοιμούνται ήσυχα και ασφαλή στα κρεβάτια τους.

Και αν δεν μπορεί κάποιος να βοηθήσει πηγαίνοντας στα νησιά που εισρέουν οι πρόσφυγες, μπορεί να βοηθήσει προσφέροντας στην πόλη του.

Δεν μιλάω μόνο για τώρα με τους πρόσφυγες. Η χώρα μας διανύει μια μακρά περίοδο κρίσης. Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν ούτε τα βασικά. Παιδιά που ξεκινούν το σχολείο και οι γονείς δεν έχουν χρήματα να τους αγοράσουν ούτε ένα μολύβι. Μέσα στην κρίση οργανώθηκαν δομές αλληλεγγύης σε όλες τις πόλεις, που βοηθούν τους συνανθρώπους μας, κοινωνικά ιατρεία, φαρμακεία, τράπεζες τροφίμων, οι Κοινωνικές Υπηρεσίες σε Δήμους και Νοσοκομεία επίσης δέχονται ρούχα και τρόφιμα, σύλλογοι σε γειτονιές και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αρκεί να θέλει κάποιος να βοηθήσει και θα βρει τρόπο. Δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν νοιάζονται.

Πάντα υπάρχει τρόπος, αρκεί να θες…