«Άσμα δακρύων – μήνυμα ειρήνης» από το 42ο Δημοτικό Σχολείο Πάτρας

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

Οι εικόνες των προσφύγων που καταφθάνουν στα ελληνικά νησιά, τα παιδιά- πρόσφυγες που φτάνουν ασυνόδευτα στη χώρα μας, όσοι χάθηκαν στα νερά της Μεσογείου, οι εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε αφιλόξενα σύνορα γυρεύοντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής (ή της ζωής και μόνο) έγιναν πολλές φορές αφορμή για συζήτηση και προβληματισμό των μαθητών και μαθητριών του Δ2 τμήματος του 42ου Δημοτικού Σχολείου της Πάτρας, κατά την περσινή σχολική χρονιά. Για αυτό το λόγο, επέλεξαν να φωτίσουν κάποιες πτυχές του προβλήματος, να λύσουν απορίες, να ευαισθητοποιηθούν συναισθανόμενοι, έστω και εικονικά, πώς μπορεί να νιώθει ένας πρόσφυγας και να μάθουν πώς η Ευρώπη αντιμετωπίζει το θέμα του πολέμου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προσφυγιάς.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Δασκάλα του τμήματος Ελένη Αντωνακοπούλου, πέρα από τον προφανή, ένας ακόμα στόχος ήταν οι μικροί μαθητές να γνωρίσουν τις ιδρυτικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης –μιας και το σχετικό project ήταν ενταγμένο στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Teachers 4 Europe- και να αναρωτηθούν αν και κατά πόσο αυτές τηρούνται, αναζητώντας τις αιτίες που καθιστούν την Ε.Ε. συχνά ανακόλουθη με τις διακηρύξεις της. Μέσα από ποικίλες δραστηριότητες, με έμφαση στο παιχνίδι ρόλων που βοήθησε πολύ στο να συναισθανθούν τι σημαίνει προσφυγιά, πόλεμος και όσα δεινά προκαλεί αυτός,  προέκυψε η συγγραφή ενός ποιήματος.

Το ποίημα είναι προϊόν ομαδικής δουλειάς, αφού «παντρεύτηκαν» δυο ατομικά ποιήματα των μαθητών Κ. Ξενογιάννη (που έγραψε σε πρώτο πρόσωπο, ως πρόσφυγας) και του Σ. Αξιώτη (που έγραψε ως ελληνόπουλο που τους υποδέχεται) αλλά και ομαδικά ποιήματα των υπόλοιπων μαθητών και μαθητριών. Στο τελικό ποίημα φαίνεται να «συνομιλούν» πρόσφυγες και πολίτες που τους υποδέχονται και αφού μελοποιήθηκε από τον εκπαιδευτικό Μουσικής κ. Αντώνη Αριστάρχου παρουσιάστηκε στη γιορτή λήξης του διδακτικού έτους με τη μορφή τραγουδιού hip hop, το οποίο τραγούδησαν και χόρεψαν, με την πολύτιμη συμβολή των συμμαθητών τους του Δ1 τμήματος και της δασκάλας τους Αναστασίας Ράτσου. Στην  παρουσίαση πολύτιμη ήταν η βοήθεια της εκπαιδευτικού Θεατρικής Αγωγής κ. Ισμήνης Σακελλαροπούλου.

Το τελικό ποίημα πήρε από τους ίδιους τους μαθητές τον τίτλο «Άσμα δακρύων – μήνυμα ειρήνης» και μαζί με τις ζωγραφιές τους έγιναν ένα μικρό βίντεο. Μ’ αυτό τους το τραγούδι τα παιδιά θέλησαν να καταδικάσουν τον πόλεμο και την αδικία προβάλλοντας την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και την αλληλεγγύη.

Φέτος, ένα χρόνο σχεδόν μετά, ακόμα το σιγοτραγουδούν και καμαρώνουν γι’ αυτό και όπως λέει η Ελένη Αντωνακοπούλου “Το λιγότερο που μπορώ να κάνω εγώ, ως δασκάλα τους, είναι να τα «ακούω», να διδάσκομαι από αυτά και να τα ευχαριστώ”.

Οι μαθητές που συμμετείχαν:
Αλέξανδρος Παππάς, Αντρέας Μιχαλόπουλος, Γιώργος Καταραχιάς, Ελπίδα Παπαγιάννη, Θανάσης Ραλλής, Θοδωρής Τσίχλας, Κωνσταντίνος Κυριαζόπουλος, Κωνσταντίνος Ξενογιάννης, Μαρία Σπυροπούλου, Μαριαλένα Γιαννοπούλου, Παναγιώτης Βανταράκης, Παναγιώτης Κλουκινιώτης, Παύλος Ασημακόπουλος, Στέργιος Αξιώτης, Φένια Αυγεροπούλου, Χρήστος Δημέας

Δασκάλα του τμήματος και υπεύθυνη του προγράμματος: Ελένη Αντωνακοπούλου

Άσμα δακρύων – μήνυμα ειρήνης

Πρόσφυγες:
Είμαστε οι πρόσφυγες, μας έπεσε κατάρα
μας ήρθε πόλεμος κακός και τα ‘κανε μαντάρα!
Έπεφταν οι βόμβες χωρίς σταματημό
και  τα όπλα έριχναν με άγριο θυμό!

Έλληνες:
Μας ήρθαν πρόσφυγες πολλοί από τη Συρία
Πέρασαν από θάλασσες, λιακάδες μα και κρύα.
Πόλεμος αδικία, η κατάρα των χρημάτων.
Ο πόλεμος μια τρέλα των ταλαίπωρων βημάτων.

Ρεφρέν:
Μου αρέσει η χαρά που ‘χει η ειρήνη
κι η κατάρα του πολέμου μου τη δίνει! (2)

Πρόσφυγες:
Θα φύγουμε, θα φύγουμε, με κίνδυνο πολύ
να πάμε σ’ άλλη χώρα, χωρίς κατακτητή!
Να πάμε σ’ άλλη χώρα, να είμαστε χαρούμενοι,
ώσπου να περάσει η μπόρα. Θα φύγουμε «πλεούμενοι».

Έλληνες:
Θέλουν να πάνε στη χαρά, να βρουν ελπίδα
μα βρίσκουν σύνορα κλειστά, μέσα στην καταιγίδα.
Η ελπίδα στην καρδιά τους πάντοτε θα μένει
Και το δικό μας το μυαλό όλο στην Ειδομένη.

Ρεφρέν:
Μου αρέσει η χαρά που ‘χει η ειρήνη
κι η κατάρα του πολέμου μου τη δίνει! (2)

Πρόσφυγες:
Δίνουμε χρήματα πολλά σε έμπορους ψυχών
αφήνουμε τα σπίτια μας στη χώρα των λυγμών.
Έχουμε ελπίδα για αγάπη και ειρήνη
Γονείς, παππούδες και παιδιά γυρεύουμε γαλήνη.

Έλληνες:
Θέλουν να πάνε στη χαρά, να βρουν  ελπίδα
μα βρίσκουν σύνορα κλειστά, μέσα στην καταιγίδα.
Η ελπίδα στην καρδιά τους πάντοτε θα μένει
Και το δικό μας το μυαλό όλο στην Ειδομένη.

Ρεφρέν:
Μου αρέσει η χαρά που ‘χει η ειρήνη
κι η κατάρα του πολέμου μου τη δίνει!