«Άνθρωπος Παναγιώτη, δεν είναι ένα ον με πολλά πτυχία, ωραία ντυσίματα και ακριβά αμάξια· είναι ένα συνονθύλευμα παραμέτρων, αξιών και ιδανικών. Ένας κοπιώδης & καθημερινός αγώνας». Η παραπάνω φράση του Δάσκαλού μου στην Γ Δημοτικού, έμελλε να αποτελέσει γνώμονα για τις πνευματικές μου αναζητήσεις μα και για την στάση ζωής μου. Κάθε πρωί, κοιτάζοντας τον καθρέπτη, αντικρίζω χρόνια τώρα, έναν 7χρονο πιτσιρικά, που έχει κάμει κοπάνα απ’ την ζωή και είναι εκεί. Πάντα εκεί. Κολλημένος. Μου χαμογελά, και μου καίει τα σωθικά! Ξυπνώ λοιπόν καθημερινά έχοντας ως στόχο, μέχρι το βράδυ, να μου αποδείξω πως είμαι Άνθρωπος· παραμένοντας συνάμα Αυθεντικός και Ασυμβίβαστος, ώστε και το επόμενο πρωί, ο πιτσιρικάς στον καθρέπτη να συνεχίσει να μου χαμογελά. | [email protected]