Αυτά τα μάτια

Μέσα στα χέρια μας ένα μωρό πεθαίνει
Αγγίζει το στήθος της μάνας
Κι αντί για γάλα πίνει αίμα
Δικό του και δικό της.

Μέσα στα χέρια μας χάνεται μια παιδική ψυχή.
Σφίγγει το χέρι του πατέρα
Τον κοιτάζει στα μάτια και νιώθει τα δάκρυά του.
Ακούει την ανάσα του να χάνεται
Την ξεχωρίζει μέσα στους κρότους.

Μπαμ-μπουμ, μπαμ-μπουμ
Έτσι του μάθαιναν πως σκάνε οι βόμβες στις περιπέτειες και τα παραμύθια.
Ναι, ναι.
Έτσι ήταν τότε, απλά παραμύθια.
Έτσι θα έπρεπε να είναι και τώρα.
Γιατί τα μάτια αυτά θα έπρεπε να βλέπουν όνειρα κι όχι νεκρούς φίλους.
Θα έπρεπε να παίζουν σε παιδικές χαρές
κι όχι να στοιβάζονται σε ομαδικούς τάφους.

Κι εγώ που νιώθω σα να κλείνουν στα χέρια μου αυτά τα μάτια δεν μπορώ να σταματήσω να σκουπίζω τα δικά μου.
Κι εσείς που δεν δίνετε ούτε δεκάρα για τα γέλια που ούτε σαν απόηχος δεν ακούγονται στην πόλη των νεκρών θα με βρείτε απέναντί σας.
Εμένα και ένα μάτσο άλλους.
Ένα μάτσο ανθρώπους δίχως όνομα και ταυτότητα.
Ένα μάτσο ανθρώπους που δεν κλειδώνονται σε σύνορα και ράτσες.

Αυτά τα μάτια πρέπει μονάχα να κλείνουν όταν τα μάγουλα θα τα κρύβουν κάτω από ένα πελώριο χαμόγελο.