«Αυτό φταίει» της Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη – Όσα θα θέλαμε να πούμε

Στα Κυριακάτικα παζάρια, στις υπαίθριες αγορές, στα καρότσια των σουπερ μάρκετ που μέσα τους κάποιος στοιβάζει πεταμένα αντικείμενα από τις γειτονιές του κόσμου, ακόμα και στη μπαλωμένη άσφαλτο των πόλεων, πάντα κοντοστέκομαι όταν βρίσκω φωτογραφίες αγνώστων να πωλούνται για λίγα σεντς ή να φαγώνονται από τη σκόνη και τα λάστιχα των αυτοκινήτων. Και πάντα σκέφτομαι πώς, όποιοι κι αν ήταν αυτοί οι άγνωστοι, σίγουρα η φωτογραφία τους άξιζε μια καλύτερη τύχη. Μια ασφαλή θέση σε κάποιο άλμπουμ και όχι τα περιφρονητικά βλέμματα των περαστικών, τη σκόνη και τις αδυσώπητες ρόδες που τις πατάνε.

Διαβάζοντας το βιβλίο «Αυτό φταίει», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι, ένιωσα να δικαιώνομαι λιγάκι για τη σκέψη μου αυτή. Γιατί τα 79 διηγήματα της Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη, μια «συνομιλία με τη φωτογραφία», όπως τα χαρακτηρίζει και η ίδια, είναι εμπνευσμένα (τα περισσότερα) από τις φωτογραφίες που αποτύπωσε η ματιά της φωτογράφου Χλόης Geitmann-Ακριθάκη. Και ακριβώς γι’ αυτό ο αναγνώστης νιώθει πώς ανοίγει ένα άλμπουμ φωτογραφικό, που κάποιος μάζεψε με στοργή τα στιγμιότυπα και τους χάρισε την αθανασία που τους αξίζει. Και μαζί με αυτούς κερδίζουν την αθανασία και οι δικές μας πιο κρυφές και ταπεινές σκέψεις, αφού η συγγραφέας δίνει φωνή, κίνηση και χρώμα σε μικρές καθημερινές ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας.

Η γλυκόπικρη συλλογή διηγημάτων «Αυτό φταίει» φωτίζει στιγμές που μπορεί η βαρύτητα των σημαντικών να μας κάνει να παραβλέπουμε, αλλά είναι στην πραγματικότητα αυτές που μας πλάθουν. Με γλώσσα λιτή, συναισθηματικά φορτισμένη και αληθινή, η Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλουμπή μας ταξιδεύει στο χρόνο των άλλων, δίνοντας επιτέλους υπόσταση σε όλα εκείνα που δεν ειπώθηκαν όταν έπρεπε. Και οδηγεί στη λύτρωση ήρωες και αναγνώστες. Σαν γιγάντιοι παρατηρητές με μικροσκόπιο στο χέρι σκύβουμε πάνω από το Παγκράτι, το Παρίσι, τη Σαλαμίνα, την Πράγα, τόσα και τόσα μέρη, και κρυφοκοιτάμε στιγμές κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση. Γιατί κι εμείς έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο, ίσως ανάξιο λόγου μα σίγουρα άξιο γραφής. Όπως τα λάθος μήλα που ίσως κάποτε αγοράσαμε, το δώρο γενεθλίων που τόσο λαχταρήσαμε ή τη γαλήνια θέα που ποτέ δε ζητήσαμε. Κι εμείς βαραίνουμε από τις αναμνήσεις στην κουζίνα μας, κι εμείς έχουμε ζήσει στιγμές που δε γυρνάνε πίσω, κι εμείς έχουμε έναν καλύτερο εαυτό, όπως ο σερβιτόρος που κάθε βράδυ παίζει πιάνο για τη Σοφία.

Και μάλλον όλα τα παραπάνω είναι που κάνουν το «Αυτό φταίει» ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Γιατί έχουμε κι εμείς φωτογραφίες τέτοιες κρυμμένες στο αχανές άλμπουμ του μυαλού μας.  «Φωτογραφίες που μου θυμίζουν ιστορίες για τόπους που χάσαμε και για ανθρώπους αγαπημένους που έφυγαν νωρίς, πριν προλάβουμε να τους χαρούμε. Σας μπότες από φίνο καστόρι που τις πότισε το χιόνι.»