tetartopress

“Bad Timing”. Η παράφορη ασθένεια του έρωτα

MV5BZDgwYTA2MjUtMTFhZC00MjViLTkzYmYtNDhlYjkxODhiN2U3L2ltYWdlL2ltYWdlXkEyXkFqcGdeQXVyNDkzNTM2ODg@._V1_SX1777_CR0,0,1777,999_AL_


Bad Timing (1980)
Ελληνικός τίτλος: Η Δύναμη Της Σάρκας
Σκηνοθεσία: Nicolas Roeg
Ηθοποιοί: Art Garfunkel, Theresa Russell, Harvey Keitel, Denholm Elliot


Advertisement


* Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Βρετανού σκηνοθέτη Νίκολας Ρεγκ στις 23 Νοεμβρίου 2018

 

Στη Βιέννη, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, κάτω από τη σκιά των πινάκων του Γκούσταβ Κλιμτ και του Έγκον Σίλε, η νεαρή φοιτήτρια Μιλένα μεταφέρεται στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση έπειτα από μία, κατά τα φαινόμενα, απόπειρα αυτοκτονίας. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Νετουσίλ που αναλαμβάνει την υπόθεση, υποψιάζεται πως ο φίλος της γυναίκας, ο καθηγητής ψυχανάλυσης Άλεξ Λίντεν δεν έχει καταθέσει όλη την αλήθεια για τα γεγονότα.

Δύο διαμετρικά αντίθετοι άνθρωποι: η γυναίκα, αν και πολύ πιο νέα ηλικιακά, εκφράζει ορμητικά την επιθυμία της και τον ερωτισμό της, θέλει να σαρώσει κάθε εμπόδιο. Ψάχνει την ολοκλήρωσή της μέσα από το ταίριαγμα με μεγαλύτερους σε ηλικία άντρες, επιθυμώντας ασυνείδητα την καθοδήγησή τους, τη σοφία τους μέσα από τη μεγαλύτερη εμπειρία τους που έχει τόση ανάγκη στη σχεδόν αυτοκαταστροφική ορμή της. Όμως ο άντρας είναι διανοούμενος και συγκρατημένος, στα όρια της θωράκισης ώστε να κρύβει τη βαθιά ανασφάλειά του, είναι ψυχαναλυτής κι ερμηνεύει και μελετά με μιαν εντομολογικής φύσης ηδονή την ερωμένη του, επιδιώκοντας τον έλεγχό της, την κατοχή της, καταφέρνοντας, όπως πάντα, να επιβληθεί στην έλξη του από την ατίθαση έκφραση της σεξουαλικότητάς της.

Ο αστυνομικός που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την απόπειρα αυτοκτονίας της γυναίκας, ανασυνθέτει σχεδόν διαισθητικά τα γεγονότα, ταυτιζόμενος σχεδόν αμέσως με τον ψυχαναλυτή, σαν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: η ψυχανάλυση, όπως κι η αστυνομία, είχε φτάσει σ’ ένα όριο, είχε καταλήξει εκείνη την εποχή να χρησιμοποιείται σαν ένα εργαλείο ελέγχου των συμπεριφορών των ανθρώπων, σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή της πατριαρχίας. Τι πικρή ειρωνεία, στην πατρίδα του Φρόυντ, εκεί όπου κάποτε αυτός ο πρωτοπόρος ψυχαναλυτής προσπάθησε να ρίξει φως στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, 40 χρόνια μετά, μια νέα γυναίκα αγωνίζεται να προσφέρει μια γεύση απελευθέρωσης σ’ έναν μαθητή του Φρόυντ, σ’ έναν θεωρητικά κληρονόμο του λόγου του.

MV5BNzNmODY5NDAtOTZlMy00NWI2LWEzOWQtZjdmNTMyY2MwZWI1L2ltYWdlL2ltYWdlXkEyXkFqcGdeQXVyNDkzNTM2ODg@._V1_


Αυτός ο κακός συγχρονισμός ανάμεσά τους (“Bad timing”), οδηγεί τη γυναίκα στη σταδιακή απώλεια της λογικής, της αυτοπεποίθησής της και στην απόπειρα αυτοκτονίας. Χαροπαλεύει, σαν συνέπεια του κακού συγχρονισμού ανάμεσα στα στάδια της ψυχικής τους εξέλιξης και στις ανάγκες τους που επικαλύπτουν αυτά που θέλει να μοιραστεί εναγωνίως ο ένας με τον τον άλλον: τα σκοτάδια τους, την ανάγκη για μια άνευ όρων εμπιστοσύνη του ενός με τον άλλον, την αμοιβαία και κοινή λύτρωση.

Όμως ο ανθρώπινος νους έχει εκπαιδευθεί να φοβάται, να παραλύει μπροστά σ’ αυτήν την προοπτική όταν αυτή ξανοίγεται μπροστά του. Τότε είναι που αρχίζει να κυριαρχεί η επιθυμία της επιβολής, ν’ ακολουθεί η χρήση βίας, ψυχολογικά και σωματικά. Και να καταλήγει στο βιασμό μιας λιπόθυμης, ημιθανούς γυναίκας και στην αντίστοιχη κορύφωση της ηδονής για το τρομαγμένο αρσενικό των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών, σαν την ολοκλήρωση της κατάκτησής του.

MV5BZGU3MjQwZmYtYTQ4OC00MjNiLTllNWQtYTE5YzE2OTAzMDMxL2ltYWdlL2ltYWdlXkEyXkFqcGdeQXVyNDkzNTM2ODg@._V1_Ο Ρεγκ ανακατεύει τους χρόνους, το παρόν και το παρελθόν, μέσω του μοντάζ σ’ ένα δεξιοτεχνικό παζλ, με τα θραύσματα της αφήγησης να συνθέτουν σιγά σιγά την ιστορία και την ατμόσφαιρα της σχέσης τους. Οι βασανιστικές αλήθειες δραπετεύουν μέσα από τις στιγμιαίες ρωγμές της λογικής μας, πριν αυτή προλάβει να κυριαρχήσει, να συσκοτίσει, να δικαιολογήσει. Η έκρηξη του τρελού πάθους και του ασυνείδητου τρόμου που προκαλεί μια τέτοια ακραία κατάσταση, η καταστροφική έλξη ανάμεσα σε δύο διαμετρικά αντίθετα πλάσματα, όπου το ένα τολμάει αλλά δεν μπορεί μόνο του και το άλλο φοβάται, όχι μόνο περιγράφεται παρά μεταδίδεται με μοναδικά ιδιοσυγκρασιακό τρόπο στον κινηματογράφο.

Η θέαση της ταινίας είναι στιγμές ανυπόφορη: είναι βασανιστικό ν’ απεικονίζονται μπροστά στα μάτια μας οι απωθημένες πτυχές μας, οι κρυμμένες αλήθειες μας, ο φόβος μας για αυτό που είμαστε και γι’ αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε χωρίς όμως να το θέλουμε πια. Αν μας φαίνεται «άρρωστη» αυτή η μεγάλη ταινία, είναι γιατί γίνεται ο καθρέφτης της άρρωστης εσωτερικής μας δομής. Ο χαρακτηρισμός της ως «άρρωστη» γίνεται το καταφύγιό μας.


Advertisement


Advertisement


 

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

 

Advertisement


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

 
Γασσάν Καναφάνι «Άνθρωποι στον ήλιο»

Γασσάν Καναφάνι «Άνθρωποι στον ήλιο»

Γιατί το μέλλον περνάει μέσα από την έρημο; Γιατί ένας αντάρτης γίνεται ένας πολυλογάς που κρύβει τα όπλα του; Γιατί ...
Πάτρα: Γιώργος Ρους live στο Frida

Πάτρα: Γιώργος Ρους live στη Frida

Διανύοντας την τρίτη χρονιά εμφανίσεων σε όλη τη χώρα, ο Γιώργος Ρους έρχεται στην Πάτρα και στη “Frida”, την Παρασκευή ...
Γιάννης Κότσιρας live στη Πάτρα

Γιάννης Κότσιρας live στην Πάτρα

Ο Γιάννης Κότσιρας μετά τις εμφανίσεις του στον Σταυρό του Νότου έρχεται μετά από καιρό για μία μοναδική εμφάνιση στο ...
Pedro Almodovar «Το τελευταίο όνειρο»

Pedro Almodovar «Το τελευταίο όνειρο»

Δώδεκα διηγήματα του σκηνοθέτη Pedro Almodovar φωτίζουν διαφορετικές στιγμές της ζωής του σε μια ιδιότυπη, αποσπασματική «αυτοβιογραφία». Το Τελευταίο όνειρο ...

Σχετικά με τον αρθρογράφο:

Έχει γράψει 200 Άρθρα

Εκείνες τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες των φοιτητικών χρόνων στην δεκαετία του '80, η ανάγκη για τη διαμόρφωση μιας προσωπικής ταυτότητας, να ξέρεις τουλάχιστον ποιος δεν είσαι, βρήκε καταφύγιο στην κινηματογραφοφιλία, στα διαβάσματα των κριτικών για ταινίες και στις συζητήσεις γύρω απ' αυτές. Με τα χρόνια, μετά από ναρκισσισμούς κι επιδείξεις, αυτό που μένει στο τέλος είναι το να είσαι επιτέλους ανοιχτός στο να μαθαίνεις διαρκώς τι σ' αρέσει, τι δεν σ' αρέσει, τι παύει να σ' αρέσει και τι αρχίζει να σ' αρέσει. Έτσι, ταυτόχρονα, είναι δυνατό επιτέλους, να μπορείς να δεχθείς τι αρέσει και τι δεν αρέσει και στον άλλον. Ο κινηματογράφος είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι που μπορεί να χωράει όλο και πιο πολλούς. | [email protected]

RELATED ARTICLES

Back to Top