«Μπλε υγρό» – Από τι φτιάχνεται μια πόλη;

«Τι βάσανο τόσα χρόνια να ‘χω τη θέληση, την ανάγκη να ζήσω και να μου λείπει η ικανότητα», λέει ο Τσαρλς Μπουκόφσκι στο σχεδόν αυτοβιογραφικό «Τοστ Ζαμπόν», και στο μυαλό μου έρχονται οι φιγούρες που ζουν στο «Μπλε Υγρό», στον κόσμο μας δηλαδή.

Σκυμμένα κεφάλια βαριά που σαν να αιωρούνται στους δρόμους των πόλεων δίχως κορμιά. Σαρώνουν μηχανικά τα στενά και τις λεωφόρους. Μάτια μεθυσμένα που πίσω τους σφαλίζουν hungover και απογοητεύσεις, φωτισμένα από οθόνες κινητών που θα ήθελαν να σπάσουν αλλά ο βασικός μισθός δεν το επιτρέπει. Αγόρια και κορίτσια ερωτευμένα και κουρασμένα και εργαζόμενα και αποφασισμένα που τριγυρνάνε και διεκδικούν μέχρι να μεγαλώσουν και να δώσουν τα σκήπτρα τους στους άλλους που θα έρθουν. Αυτοί, η νέα γενιά, είναι που προσδιορίζει σήμερα και πάντα την εποχή μας.

Τα διηγήματα της Βίβιαν Στεργίου στο «Μπλε υγρό» είναι διηγήματα-χάπια. Όταν τα ξεκινάς πονάς. Τα συνεχίζεις γιατί πονάς. Γιατί είσαι κι εσύ νέος, γιατί κι εσύ θα ήθελες να έχεις μια άλλη οικογένεια, γιατί κι εσύ δεν ξέρεις πως να πεις στη μαμά σου ότι δεν σου αρέσουν τα κορίτσια αλλά τα αγόρια, γιατί κι εσύ κάποτε όργωνες την Ευρώπη μαθαίνοντας τι είναι τέχνη και τώρα μετράς τους λεκέδες στα πεζοδρόμια της Σταδίου.

Διαβάζεις, σκέφτεσαι, θυμώνεις, γυροφέρνεις το χάπι ανάμεσα στα υγρά του στόματος και του μυαλού και το αφήνεις να γίνει καραμέλα. Κι ύστερα γίνεσαι καλά. Το χάπι πιάνει. Γιατί μέσα στη σκληρή αλήθεια του απογυμνωμένου λόγου της Στεργίου καταλαβαίνεις πως δεν είσαι μόνος. Οι δύσκολες καταστάσεις που περνάς είναι ένα φαινόμενο καθημερινό, καθολικό, που πάντα φτάνει στη λύση και αν προσέξεις μπορεί και να γίνει διήγημα, μια μπλε πιτσιλιά στην αναμονή του κόσμου.

H γλώσσα της Στεργίου δεν χωράει παρανοήσεις. Είναι η γλώσσα που μιλάνε όλοι σήμερα, μια γλώσσα ωμή και ρομαντική ταυτόχρονα, που αντικατοπτρίζει τις μπερδεμένες σκέψεις που πρωταγωνιστούν εντός μας. Λέξεις που λειαίνουν και οξύνουν την πραγματικότητά μας εναλλάξ, και ρέουν σαν υγρό, μπλε, στη σκέψη μας για να μας θυμίσουν ότι μοιραζόμαστε μια τόσο κοινή αλήθεια. Αυτή του τώρα.

Μια νέα φωνή, ειλικρινής, παρατηρητική και σύγχρονη όπως μας χρειάζεται είναι η νεαρή Βίβιαν Στεργίου. Με την πρώτη συλλογή διηγημάτων της δεν μας ταξιδεύει, αλλά μας πάει. Μας πάει σε τόπους που θα προτιμούσαμε να μην πατήσουμε γιατί ήδη τους έχουμε ήδη περάσει σβήνοντας ηθελημένα τα ίχνη μας. Αλλά τα ίχνη μας είναι μπλε.

[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]
«Μπλε υγρό»

Εκδόσεις Πόλις

Συγγραφέας: Βίβιαν Στεργίου
Ημερομηνία έκδοσης: 2017

[/wc_box]