Bullying στο bullying μέχρι να θρηνήσουμε το επόμενο θύμα;

Αναπαράγεται ένα κείμενο με τίτλο: «Συγκλονιστικό κείμενο των φίλων του 15χρονου που αυτοκτόνησε, προς τους ηθικούς αυτουργούς». Σε αυτό περισσεύει ο πόνος και η θλίψη αλλά πολύ περισσότερο περισσεύει το μίσος και οι σκληρές εκφράσεις εναντίον αυτών που θεωρούν ως υπεύθυνους για το θάνατο του φίλου τους.

Και εμείς τι κάνουμε; Ψάχνοντας να αποποιηθούμε τις ευθύνες ως απαίδευτη κοινωνία μηρυκαστικών, κλείνουμε τα μάτια στις γενεσιουργές αίτιες, τις παθογένειες και όλα όσα κρύβουμε κάτω από το χαλί της μικροαστικής ευπρέπειας, αυτής της άγνοιας που κεντρίζει το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού σε κάθε επανάληψη, και το αναπαράγουμε. Πολλές φορές με το ίδιο ή και περισσότερο μίσος.

Το σπίτι του γείτονα μπορεί να καίγεται αλλά ο ίδιος μαλάκας της διπλανής πόρτας θα το κοιτάει. Μετά θα ψάχνει τον ηθικό αυτουργό για να τον κατακεραυνώσει, αφού ο γείτονάς του δεν είχε προβλέψει να κάνει ασφάλεια φωτιάς, μπουρδολογώντας ηθικοπλαστικά ή ηθικολογώντας μπούρδες κατά συρροή.

Υπάρχει αλήθεια απάντηση στο bullying, στη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, την προσωπική μείωση ασθενέστερων ατόμων;

Οι τραγικές ιστορίες bullying που έχουμε ακούσει, ή δει με τα ίδια μας τα μάτια, δεν μας έμαθαν τελικά τίποτα, γιατί αυτό που θέλαμε ήταν μόνο να τις παρακολουθούμε ως το κακέκτυπο μιας εικονικής πραγματικότητας και όχι σαν μια αληθινή βιωματική συνθήκη. Να τις παρακολουθήσουμε σαν ένα τυχαίο γεγονός που συνέβη εξαιτίας της συμπεριφοράς των κακών παιδιών της διπλανής πόρτας. Κατά περίσταση, όχι της δικής μας, αλλά του γείτονα.

Και τρέχουμε τότε να απαντήσουμε στο bullying με bullying. Όπως ακριβώς σε επανάληψη, άκριτα και χωρίς κόπο, γίνεται ακόμα μια φορά.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας έχει αποκαλέσει το bullying «μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας» στα σχολεία, τους εργασιακούς χώρους, στους φίλους, στους γνωστούς, στην οικογένεια και γενικότερα στην κοινωνία, ιδιαίτερα εκεί που απαντούν μειονότητες ατόμων με διαφορετικούς προσανατολισμούς, πολιτικές τάξεις, συνήθειες, τρόπο ζωής και σεξουαλικότητα.

«Μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας», κολλητικό σαν τη λέπρα, που ενώ εξαφανίσθηκε τότε με τη βοήθεια των φαρμάκων, εξακολουθούν να αναπαράγονται Σπιναλόγκες ψυχικής απομόνωσης -εντός της κοινωνίας- με τοξική θεραπεία το bullying στο bullying. Με τοξική αποθεραπεία την υπερκινητικότητα εντός του δημόσιου λόγου που με ευκολία αναπαράγει άγνοια, θλίψη, θυμό, οργή, επανάσταση και αειφόρες αμμουδιές.

Θα προτρέψουν πάλι, ειδικοί και μη, πως η κοινωνία χρειάζεται να προετοιμαστεί απλώνοντας ένα τεράστιο δίχτυ προστασίας για να προλάβει τις πτώσεις των διαφορετικών και του διαφορετικού. Ποιος όμως πρόθυμα και ανιδιοτελώς θα φροντίσει να το κρατήσει για να συγκρατήσει την ελεύθερη πτώση των «κατασκευασμένων ηθικών αυτουργών» αφού τους καταστήσουμε τα νέα θύματα bullying ως αποδιοπομπαίους τράγους για να ξεπλυθεί η κοινωνική «ηθικουρία»; Ποιος θα αναλάβει να κόψει τα επόμενα σχοινιά χωρίς αναθέσεις αλλά με ενεργή συμμετοχή στην αγκαλιά του διαφορετικού και όχι στην αποδόμηση του;

Λίγες μέρες πριν, τα δελτία ειδήσεων αποενοχοποιούσαν τον βιασμό, τους βιαστές εξαιτίας της υπερβιταμίνωσης από την D που παράγεται στην έκθεση του ηλίου και τα εξώπλατα ή τα προκλητικά μίνι που ανεβάζουν την τεστοστερόνη. Τώρα ήρθε η ματσίλα να χάσκει κάτω από ένα κρεμασμένο 15χρονο με τη προτροπή «τι τους κοιτάτε ρε, βαράτε τους».

Συλλυπητήρια λοιπόν, μέχρι να θρηνήσουμε το επόμενο θύμα αδιαφορώντας, για την προσβολή νεκρών και ζωντανών υιοθετώντας το bullying για… «καλό σκοπό».