Carlo Giuliani – Η δολοφονία που σημάδεψε ένα κίνημα

20 Ιουλίου 2001 και ο νεαρός αναρχικός Carlo Giuliani από τη Ρώμη, πέφτει νεκρός στην πλατεία Gaetano Alimonda της Γένοβα από τη σφαίρα του αστυνομικού Mario Placanica κατά την διάρκεια των μαζικών κινητοποιήσεων ενάντια στην 27η σύνοδο των G8.

Η συγκέντρωση χιλιάδων διαδηλωτών από διάφορα μέρη του κόσμου εξελίχθηκε σε μια βίαιη σύγκρουση μεταξύ διαδηλωτών και αστνομίας. Ζήτημα τιμής και γοήτρου για την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι και τους καραμπινιέρι, η όσο το δυνατό ομαλότερη εξέλιξη της συνόδου, τη στιγμή μάλιστα που το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είχε ήδη αρχίσει να έχει πολύ πλατιά απήχηση σε παγκόσμιο επίπεδο.

“Another world is possible” (ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός), ήταν ένα από τα συνθήματα των διαδηλωτών και γι’ αυτό τον καλύτερο πιο όμορφο και εφικτό κόσμο ο Carlo Giuliani πέφτει νεκρός.

Από την πρώτη στιγμή, οι αστυνομικές δυνάμεις φαίνονται διατεθειμένες να καταστείλουν τους διαδηλωτές με κάθε τρόπο, έστω και αν η σύνοδος πραγματοποιήθηκε μέσα σε μια «κόκκινη ζώνη» στο κέντρο της πόλης, που περιβαλλόταν από ένα οδόφραγμα κάνοντάς την απροσπέλαστη.

Ωστόσο η πρόθεση εξ αρχής ήταν να εμποδιστούν με κάθε τρόπο και μέσο, να πραγματοποιηθούν οι ογκώδεις διαδηλώσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Όμως και οι διαδηλωτές υπήρξαν από τη μεριά τους αποφασισμένοι, με αποτέλεσμα πλέον μια γενικευμένη σύγκρουση, με απολογισμό πάνω από 400 τραυματισμένους διαδηλωτές (πολλοί εκ των οποίων δήλωσαν πως κακοποιήθηκαν από τη αστυνομία κατά τη διάρκεια της σύλληψή τους) αλλά και τραγικό επίλογο τη δολοφονία του Carlo Giuliani.

Ο Giuliani δέχθηκε σφαίρα στο πρόσωπο την ώρα μιας γενικευμένης αναταραχής από τον Mario Placanica που βρισκόταν μέσα σ’ ένα αστυνομικό τζιπ. Ο Giuliani κείτεται στην άσφαλτο, αλλά η καρδιά του συνεχίζει να χτυπά (σύμφωνα με την κατάθεση των ιατροδικαστών), συνεχίζει να χτυπά ακόμα και όταν ο αστυνομικός – οδηγός του αυτοκινήτου περνά με το τζιπ δύο φορές πάνω από το σώμα του, προσπαθώντας να ξεφύγει.

Σε μια προσπάθεια συγκάλυψης οι πρώτες αναφορές εκμεταλλευόμενες τη σύγχυση που επικρατούσε, κάνουν λόγο για ένα νεκρό Ισπανό νεαρό που φέρεται να σκοτώθηκε από πέτρα διαδηλωτών. Σύμφωνα με τις πρώτες φωτογραφίες που κυκλοφορούν δίνεται μεγάλη έμφαση σε μια πέτρα που βρίσκεται δίπλα στο κεφάλι του Giuliani. Αυτή την εκδοχή θα υιοθετήσει αμέσως και ένας ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας που έφθασε στο σημείο κατηγορώντας μάλιστα απ’ ευθείας έναν διαδηλωτή που πλησίαζε την περιοχή. «Bastardo! Lo hai ucciso tu, lo hai ucciso! Bastardo! Tu l’hai ucciso, col tuo sasso, pezzo di merda! Col tuo sasso l’hai ucciso! Prendetelo!» (Μπάσταρδε τον σκότωσες με την πέτρα σας. Πάρτε τον!).

Τα ακριβή αίτια της δολοφονίας του Giuliani γίνονται ευρέως γνωστά μόνο όταν αρχίζουν να κυκλοφορούν οι φωτογραφίες του πρακτορείου Reuters που καταρρίπτουν αυτή την εκδοχή.

Η δολοφονία του Giuliani ήταν σύμφωνα με την ιταλική «δικαιοσύνη» μια ακόμα περίπτωση εξοστρακίσασας σφαίρας. Ο Mario Placanica που πυροβόλησε, αθωώθηκε, όσο για τον αστυνομικό που πάτησε το κορμί του Giuliani με το τζιπ, δε διώχθηκε ποτέ γιατί σύμφωνα με αυτή τη «δικαιοσύνη» ο Giuliani ήταν ήδη νεκρός όταν το όχημα πέρασε από πάνω του -παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των γιατρών- και επομένως δεν υπήρξε υπερβολική βία.

Σε παρόμοια συμπόρευση αυτού του τύπου «δικαιοσύνης» μετά από 8 χρόνια, τον Αύγουστο του 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απεφάνθη ότι ο Mario Placanica βρισκόταν σε αυτοάμυνα τη στιγμή που πυροβόλησε και συνεπώς δεν έκανε κατάχρηση εξουσίας.

Γι’ αυτού του τύπου τη «δικαιοσύνη» ο Giuliani ήταν ένα τυχαίο θύμα που απλώς δεν κατορθώθηκε να αποδοθεί στους διαδηλωτές ή όπου αλλού.

Για τους διαδηλωτές που συμπορεύτηκαν μαζί του, για όσους ονειρεύτηκαν μια διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την παγκοσμιοποίηση, για τους αναρχικούς θα είναι ένα ακόμα θύμα της αστυνομικής βίας και καταστολής. Θα γίνει τραγούδι, ταινία, στίχος, graffiti και σύνθημα στα χείλη διαδηλωτών. Θα είναι ο Carlo Giuliani ένας δικός τους νεκρός. Ένας νέος που δολοφονήθηκε από την κλιμάκωση της καταστολής, κατά την επέλαση του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.